Teresa Venerdì (1941)

Leuke klucht voor het neo-realistische tijdperk waar De Sica als regisseur faam zou maken. Alhoewel er hier ook wel enige kritiek omtrent 'armoede' te vinden is.

Leuk ook om Anna Magnani (een van de beste actrices allertijden imho) die ook faam zou maken in de neo-realistische periode eens te zien in een compleet andere rol als non-geinteresseerde showbiz-diva.

Inmiddels uitgebracht op dvd, NRC 'Italiaanse Magistralen'.

Prettige kennismaking met De Sicca

Gisteravond had ik nog zin in iets luchtig en om de een of andere reden grijp ik meestal terug naar Engelstalige films. Waarschijnlijk omdat mijn Italiaanse collectie voornamelijk uit Visconti films bestaat en het werk van Kurosawa is nu eenmaal niet vaak luchtig te noemen. Toch herinnerde ik me ineens dat ik deze Teresa Venerdi ooit had gekocht en mij was verteld dat dit een komedie was dus de keuze was snel gemaakt.

Ik weet nog dat ik de film voornamelijk had meegenomen vanwege de prijs. Ik heb al een aantal DVDs uit de Italiaanse meesterwerken collectie (voornamelijk Visconti's dus) maar die prijzen variëren meestal tegen de 10 euro of meer. Dit debuut van De Sica kostte echter maar een euro of 5 en dat kon ik dus niet laten liggen. Het is tegelijkertijd ook de eerste film die ik van deze bekende regisseur zie (hij zou later faam maken met Ladri di Biciclette en Umberto D.) en het is een aangename zit geworden. De score hier valt me dan ook tegen want met uitzondering van het trage begin is Teresa Venerdi een amusante klucht die vooral met de komst van de knecht Antonio leuker en leuker wordt. Het verhaal zelf heeft genoeg om handen voor een klein halfuur te boeien maar maakt soms nogal rare sprongen. Naar het einde toe gaat het wel erg vlot voor de dokter om verlost te geraken van zijn resem vrouwen bijvoorbeeld maar storen doet het echter niet. De film is wel beduidend minder druk en chaotisch dan ik van Italië ben gewend trouwens.

Erg tof om Anna Magnani hierin te zien verschijnen. De cover van de DVD is een foto van Magnani terwijl ze aan het repeteren is maar ik had ze niet meteen herkend. Het was pas toen ik haar in de film zag dat mijn frank viel dat ze dezelfde was als in Bellissima. Hier heeft ze op zich maar een redelijk kleine rol maar ze doet het op zich wel leuk. De Sica is vast en zeker niet de eerste regisseur die de hoofdrol speelde in zijn eigen films en het zal vast en zeker niet de laatste zijn. Ik moet zeggen dat ook hij het eigenlijk nog vrij goed doet. Het is echter voornamelijk Adriana Benetti die hier de show steelt als de titelrol. Ik ben haar volgens mij nog nooit tegen gekomen (of het moest in een kleinere bijrol zijn) maar ze is enorm charmant hier. Het was pas haar eerste filmrol maar ze is erg geslaagd. Jammer dat ze precies voor de rest nooit echt bekend is geworden want een korte zoektocht op Imdb levert maar een dikke 20 titels op. Ook de bijrollen zijn goed vertolkt en vooral de weeskinderen zijn een stuk beter dan verwacht. De kleinsten onder hen zijn minder maar Zaira La Fratta als Alice, de klikspaan, zijn geslaagd.

Zoals gezegd komt de film best traag op gang maar eens alle vrouwen zijn geïntroduceerd, kan de pret beginnen. De bijrol van Virgilio Riento als Antonio is erg leuk maar het is vooral Adriana Benetti trekt de aandacht naar haar toe. Ik ben in ieder geval benieuwd geworden naar het overige deel van De Sica's oeuvre.

3.5*

Vroege De Sica voor hij naam en faam ging maken als regisseur van neorealisme films. Het is qua structuur een klassieke comedy of errors. Geen topfilm, maar de scènes met Anna Magnani, een monument van de Italiaanse cinema, zijn om je vingers bij af te likken.

Erg leuke film. Gezien de lage score en weinige stemmen dacht ik dat het een tegenvallertje zou zijn, maar een zeer ruime voldoende.

Het is verrassend dat dit mogelijk was in Italië in 1941. Het is zeker geen wittetelefoonkomedie, want de telefoons zijn zwart. Vittorio De Sica laat zich van z'n komische kant zien, al zit er ook een sociaal aspect aan met de tegenstelling tussen de strenge kostschool voor weesmeisjes en de meer gegoede burgers. Het is een misverstandkomedie met leugens en te ontwarren knopen. De draak wordt gestoken met een oude dokter die voor elk kwaaltje wonderolie voorschreef.

Met haar doordringende blik doet Adriana Benetti aan Paulette Goddard denken. Teresa oogt onschuldig, maar weet haar plannetjes te bekokstoven. Ze leent een passage uit een toneelstuk om medelijden op te wekken. Een contrast hiermee vormt Loletta (Anna Magnani), die zowel op als naast het podium grote, theatrale gebaren bezigt. Dit was plezierig escapisme in een moeilijke tijd.

Vittoria De Sica, nog van vóór zijn meest bekende verschijning als flamboyante, grijze(nde) vijftig(+)er, maar reeds verantwoordelijk voor het script én in de regiestoel in deze romantische komedie (de liefde staat centraal) waarin hij naast een sterk spelende Adriani Benetti, de hoofdrol vertolkt.

Zoals gewoonlijk mengt De Sica humor en drama en is er ook nu een sociaal maatschappelijk aspect aan toegevoegd en dat is ook nu de tegenstelling tussen rijk en arm.

Maar het is een komedie, gestoeid op misverstanden, zoals in de beste Franse vaudeville, dat anderhalf uur eenvoudig filmplezier bezorgt.

Anna Magnani, eerder in een bijrol, lijkt hier wel "a special guest", maar onderlijnt toch weer haar persoonlijkheid en klasse.

In 1944 zou De Sica zijn eerste neorealistische film maken. Dit is dat zeker niet. Ook al kun je als je echt wil een beetje tegenstelling tussen rijk en arm vinden en als je nog beter zoekt kun je het einde als bitter zien. De dokter wordt toch wel neergezet als een niksnut die Teresa allen een mooi toekomst kan bieden als hij heel erg veranderd. Dit was een een van de eerste film die DeSica regisseerde en hij was in deze tijd nog voornamelijk acteur. Het idee voor de film was uit Hongarije gehaald waar het in 1938 was verfilmd. De Sica maakte een nieuw script en speelt zelf de dokter, Het is ook een film met een rol van Anna Magnani van voor haar doorbraak die hier een heerlijke zelfingenomen bitch speelt en de show steelt in elke scene waar ze zit. Het zijn er niet zo veel. Teresa Venerdi is een film van de soort die in die tijd ook bij bosjes en in allerlei landen werden gemaakt. Een klucht voor een groot publiek. Een variant op het klassieke verhaal waar het arme weesmeisje de begeerlijke prins (al is het hier een dokter) krijgt. In veel opzichten goed gemaakt maar zonder de namen van De Sica en Magnani was dit een stuk minder bekend geweest.