Twinky (1970)

mooie discussie kan dat hier opleveren wanneer is groot leeftijdsverschil een probleem 5 jaar 10 jaar 15, 20,30,40?

Dit lijkt me een schitterende film.

Verbaast me dat die discussie er nooit van is gekomen.

Persoonlijk vind ik de gedachte van een meisje van 15 met een man van rond de 40 walgelijk. Een leeftijdsverschil tussen de 5 en 10 jaar vind ik een mooie grens.

pas als het een probleem tussen de geliefden wordt, eerder niet.

Had hem gezien met hondsberoerde beeld- en geluidskwaliteit. Dvd bleek Digitally Re-mastered te zijn: Amazon.com: Charles Bronson Collection: Groucho Marx: Movies & TV

Deze film is zwaar teleurstellend en is typisch zo'n zeik filmpje over een jong grietje van zestien, die een relatie heeft met een oudere man. Bronson zet een zeer matige rol neer. Voor mij een een rol die niet echt bij hem past. Susan George vond ik ook niet best spelen. Bij haar hadden ze ook beter haar mond dicht kunnen tapen (mijn god wat een afgrijselijke stem). De rol van Bondgirl Honor Blackman stelt ook absoluut niet veel voor. Het begin is nogal hinderlijk.

Dit is wel weer zo'n typische film (wat jedymaster al schreef) waar je een lange discussie over kan houden. Toentertijd natuurlijk wel een progressieve film. Net zoals bij de Death Wish films. (Anarchie - de wet - het recht in eigen handen nemen - wat had Bronson anders kunnen doen etc). Over het feit dat een 16 jarige een relatie krijgt met een persoon van bijna 40, ga ik liever geen mening over geven. Alhoewel het hier walgelijk over komt. Als je een film maakt over wraak vind ik dat zeer oke. Een film over dit onderwerp jong meisje met oudere man, vind ik ook best. Maar hoe het hier wordt uitgediept vind ik niks. Dit ligt misschien ook vooral aan hoe Susan George haar rol speelt. Als te jong tutje en dat komt niet goed over waardoor het probleem onrealistisch wordt. Dit wordt voor mij laagst scorende Bronson film. 1,0.

Een verouderde film, weinig bijzondere acteerprestaties.. maar wel een leuke soundtrack en een matige bronson. Meer dan 2* zit er echt niet in...

verschrikkelijk slechte film.

alleen het aanstekelijke soundtracktje was wel aardig en die susan george had wel een lekker koppie verder viel der weinig te beleven.

overigens was bronson tijdens de opnames geen 38 maar 48 en aangezien er niemand op de wereld is die de man jonger inschat dan dat die is.... vraag ik me af waarom hij niet gewoon een man van 50 speelt.

1*

Regisseur Donner probeert een serieus verhaal over de relatie van een schoolmeisje met een man, die haar vader had kunnen zijn, wat luchtig te presenteren door hier en daar bedoeld of onbedoeld wat humoristische momenten in te bouwen. Het resultaat is een onevenwichtige film, die geregeld alle kanten uit vliegt. Bovendien is het casten van Charles Bronson als de man in kwestie een miskleun. Ten eerste was Bronson ten tijde van de opname in werkelijkheid nog eens tien jaar ouder dan de rol, die hij speelt, en ten tweede is duidelijk te zien dat hij in dit soort films niet lekker in z’n vel zit.

Het enthousiaste spel van Susan George en de lekkere soundtrack vormen nog enigszins de redding van deze film, waaraan Lethal Weapon-regisseur Donner zich volgens mij vertild heeft.

Deze op dvd mogen ontvangen, nou als ik de berichten hier zo lees mag deze meteen de prullenbak in. Het verhaal spreekt me al totaal niet aan, wat doet iemand als Bronson in een filmpje als dit in godsnaam? Ik ga hem niet eens kijken ook, want ik weet bij voorbaat al dat dit me niet gaat bevallen. Interesse iemand in de dvd?

Mij maakt het eigenlijk allemaal niets uit zolang ze beiden maar gelukkig zijn.

De ''ondergrens'' vind ik moeilijk te bepalen want de één is op z'n 16de volwassen en de ander bv op z'n 23ste. Maar zolang alles zonder drang gebeurd en ze het beiden of voor mijn part alle 27 graag willen en er blijer van worden zeg ik gewoon doen.

Mij gaat het er om dat ze gelukkig zijn, en dat geldt voor mij voor alle relaties.

Charles Bronson met een rol zonder actie is al vreemd, maar waarom hij voor een script als deze gekozen heeft, is me helemaal een raadsel. Toch is Twinky niet zo slecht als de omschrijving doet vermoeden. Ergens vond ik het wel een mooie, taboedoorbrekende film. Je weet dat het ergens mis gaat tussen dit jonge, wispelturige grietje en de rustige, oude vent. Eerlijk gezegd maakt het leeftijdsverschil me niet heel veel uit, al vraag ik me af waarom je kiest om er voor te trouwen met een vent waarvan je aardig zeker weet dat je er de laatste twintig a dertig jaar van je leven niet mee kan delen.

Twinky roept weinig vragen op, maar levert de situatie aan door middel van veel humor. De botsingen tussen de twee generaties zijn soms best aardig, al heeft het er vaak meer van weg dat dit een vader-dochter relatie is. Verder is het een vooral vreemde rol van Bronson en is Susan George eigenlijk best goed hier. Ik had hier veel slechter verwacht, maar ik snap dat weinig mensen iets met deze film kunnen.

Nogal wat zure reacties hier. En zelfs iemand die een discussie wilde starten over welke leeftijdsverschillen 'gepast' zijn. Mijn god, wat een moralisme. Die discussie is hier gelukkig niet van de grond gekomen. Dat moralisme komt ook regelrecht uit Amerika. Lees er de kritieken op IMDb, dat vooral door Amerikanen wordt bevolkt (Amazon dochter), maar op na. Maar dit was een Engelse film, uit een ander tijd, en met een fantastische Susan George, als dartele spring-in-'t-veld, die wel net doet alsof ze een schoolmeisje is, maar toch ook heel erg een jong vrouwtje.

Ik kon m'n ogen niet van haar afhouden. In het zelfde jaar dat ze deze film maakte, maakte ze ook Eyewitness, een dijk van een thriller (ga die zien, ga die zien). Een druk en vruchtbaar jaar dus voor George, die toen pas 18 was en dus moeiteloos voor een 16-jarig schoolmeisje kon doorgaan. Bronson is natuurlijk een ander verhaal. Die oogt als een vermoeide vijftiger die zijn leven lang te veel gedronken heeft. Wat waarschijnlijk ook het geval was. Maar in ieder geval geen vent van 38. Een absolute miscast. Naar verluidt wilde Bronson deze film maken en niet regisseur Richard Donner.

Maar eerlijk is eerlijk, Bronson kan natuurlijk wel acteren en maakt er het beste van. Of ze die relatie nu helemaal geloofwaardig maken, ach. Twinky zet er wel op een heel volwassen manier een punt achter. Amerikanen hadden er wellicht een vet drama van gemaakt of een (absurd) happy end. Maar deze film heeft iets luchtigs, vrolijks, al is het onderwerp best serieus. De soundtrack is fantastisch. De titelsong Twinky pakt in het begin heel vrolijk uit. Je wordt er gewoon blij van. Kan ook niet anders met die blote benen van schoolmeisjes op de fiets. Bij de afsluiting is die titelsong weer wat relativerender. Wat konden die Britten toch fantastische films maken in die jaren. De zelfde sfeer van Twinky, een zeker optimisme, vitalisme zo men wil, vindt je ook terug in films als Alfie met Michael Caine en Sunday Bloody Sunday, met Glenda Jackson.

Man van 40, met een nimfje van 16...... Woody Allen heeft over dat thema al menig subtiel filmpje gemaakt. Aan de nochthans nu ervaren Richard Donner was zo'n subtiliteit toen niet besteed. Wat een verschrikkelijk lompe en slordige verfilming over zo'n precair onderwerp. Donner heeft veel spottende en vaak onleuke humor toegevoegd, waardoor het voortdurend lijkt alsof hij zijn eigen film niet serieus neemt. Moet erg teleurstellend zijn voor met name George, die geknipt is voor deze rol. Ook de immer stoïcijnse Bronson doet het redelijk in een niet voor de hand liggende rol.

Nee, deze Twinky is behoorlijk verkloot door de regie: Begint al met die vreselijke filmmuziek, gaat verder met het casten van bekende Engelse koppen in onbenullige rollen(Howard, Hawkins, Blackman), en eindigt met een open einde, waarbij je je afvraagt waaarom je net ruim anderhalf uur na de perikelen van dit stel hebt gekeken. Om maar te zwijgen van grove onwaarschijnlijkheden in de vertelling: zo schijnt de familie van de bekende schrijver Bronson niet op de hoogte te zijn dat ie is getrouwd, terwijl dat huwelijk toch de voorpagina's van tijdschriften en de tv heeft gehaald.

Nee, als je geïnteresseerd bent in dit onderwerp kijk dan desnoods nog maar een keer naar Lolita(1962), desnoods naar de versie uit 1997.

Meer dan een luchtige romantische komedie wilde het maar niet worden. Er was één of ander verhaal over een vage relatie tussen Sybil Londonderry, ook wel bekend als Twinky, een 16-jarig naïef en spring-in-veld schoolmeisje dat verliefd wordt op een oudere man, de 38-jarige Scott Wardman, een Amerikaanse auteur van erotische fictie. Echter doet het gehele film meer denken aan vader-dochter relatie Daardoor is het meer een film die je achterover laat leunen en je doet afvragen ​​wat het nut was van wat je ziet. Ik weet ook niet waar ze eigenlijk voor willen gaan? Een relatie tussen een oudere man en een jonger meisje was niets nieuws, en het grootste deel van de speelduur kijk je naar iets schattig of grappig. Tja het werkte gewoon niet. Charles Bronson (ongeveer 49 jaar op het moment van filmen) mocht hier acteren, en dat doet hij niet slecht! Susan George speelde de rol van de zestienjarige Lola / Twinky. Zij was toen twintig (of misschien nog net negentien) maar overtuigde als puber met minirokje Echter de overdreven hoge stem was soms wat irritant. Tja, het grootste probleem van deze film kwam dus van het scenario en de regie van Richard Donner. En dat licht en luchtig thema-liedje gezongen door Jim Dale hielp ook niet echt voor een betere film of waardering.

Kennen jullie dat gevoel? Hoewel ik de film onmogelijk met een hoge beoordeling kan bekronen - daarvoor is het geheel te onevenwichtig en lag ik me eerlijk gezegd vaak stierlijk te vervelen bij de kijkbeurt - hou ik toch zielsveel van deze Twinky. Natuurlijk heeft de film zijn mankementen: de uitstap naar New York is ontiegelijk saai, het personage van het impressario lijkt weggelopen uit het voorlaatste seizoen van één of ander gezapig feuilleton met Andy Griffith en Bronson ziet er gewoon angstaanjagend uit, net een soort eskimo drag queen. Zijn ruwe bolster routine past niet bij het personage, de cynische pseudo-intellectueel die wegens een gebrek aan ambitie dan maar pornoromannetjes neerpent. Zijn rol was beter vertolkt door een typische jaren '70 schlemiel, waar de straten mee geplaveid waren in de tijd, bv. Dustin Hoffman. Dat zeg ik natuurlijk niet zomaar, maar wel omdat de dynamiek Hoffman - George (die hier het titelpersonage speelt) nog voor vuurwerk zou zorgen in Straw Dogs. Maar langs de andere kant valt er ook wel wat moois te zeggen over deze Twinky, een film die een onmiskenbare ongedwongenheid uitstraalt. De decoupage is vaak intuïtief, de beeldvoering lijkt geïmproviseerd. Denk aan het ongemakkelijk bezoekje van Twinky's klasgenootjes, en de spontaniteit waarmee ze haar allen vastgrijpen / zoenen / begroeten. Het is een manier van filmen die we jammerlijk verloren zijn in een tijdperk waar elke nepcinaest zich Stanley Kubrick waant en filmmaken opvat als het bouwen van een kaartenhuisje. Richard Donner nam overigens enkel de regie ten laste in tegenstelling tot wat men hier verkeerdelijk stelt; het scenario werd neergepend door een zekere Norman Thaddeus Vane, een heerschap dat ik hoegenaamd niet ken, maar wiens naam alvast een welkome geprivilegieerde decadentie oproept. Een soort Yale-telg die zijn ouders ten schande maakt met een liederlijk bohémienbestaan. Vane verdiende zijn brood met verhaaltjes te schrijven voor Penthouse en baseerde Twinky op zijn eigen huwelijk met de toen 16-jarige Sarah Caldwell. Dat gezegd zijnde, de uitspraak dat Donner (in welke hoedanigheid het zou mogen wezen) zich zou hebben vertild aan het materiaal, is weinig ernstig te noemen: zelfs een herniapatient zou zich niet kunnen vertillen aan een lichtvoetig niemendalletje als Twinky. Ik zou voorts ook niet weten waarom deze verguisde luchtigheid per se een nadeel zou zijn: verwachtte men zich vanwege de alternatieve titel 'Lola' ten onrechte aan een soort 'Lolita' verhaal? In tegenstelling tot mijn voorgaande spreker vind ik het themanummer dan ook als gegoten passen bij de sfeer en verdient de guitige openingsgeneriek minstens vijf sterren!

Nogal een voorhoofd, op de poster.

De film blijft gelukkig nog leuk door de aanwezigheid van de frivole speelse jonge Twinky (Susan George) en haar leuke outfits. Ook het liedje in de intro en op het einde is wel leuk. Maar het verhaal stelt eigenlijk niks voor en de chemie tussen Bronson en George is er niet. Bronson is meestal wel leuk, maar hier toch wel niet op zijn plaats. Bronson was hier 49 jaar en George 20 jaar die een 16 jarige speelt wat nog aannemelijk is. Het is niet het leeftijdsverschil dat parten speelt, maar de karakters van beide personages en hun onderlinge chemie die toch wel ongeloofwaardig overkomt. Het slot is wel bevredigend want Twinky is nog een pubermeisje die nog alles in haar leven wil ontdekken en beleven en gezien de norse houding van Bronson is dan het einde best begrijpelijk. 5/10

Je moet van dit soort films houden, ik had er helemaal niets mee.