Imbarco a Mezzanotte (1952)
Alternatieve titels: Encounter | Stranger on the Prowl
mijn stem
1 stem
Italië
Drama
82 minuten
geregisseerd door Joseph Losey
met Paul Muni, Joan Lorring en Vittorio Manunta
De levens van twee mensen komen samen wanneer een naamloze en dakloze man, op zoek naar een nieuw leven, per ongeluk een vrouw ombrengt en een jongen, die het geld van zijn straatarme ouders is verloren, steelt. Ze komen samen in een schuilplek.
0
geplaatst: 13 januari 2014, 09:36 uur
Ze bestonden nog niet : Europese films van Joseph Losey...dit was noodgedwongen de eerste want zoals gekend kreeg Losey van dhr. Mac Carthy een beroepsverbod aan zijn broek in Hollywood. Wat dan voor Losey een kans was om op locatie in Italië tussen de ruïnes van Livorno, Taranto en Pisa een eerbetoon aan het neo- realisme in mekaar te knutselen. Het product werd gemakshalve aan de man gebracht als een werk van ene Andrea Forzano, Losey's assistent en een vrijwel ongekende regisseur, zodat de film ook gewoon een mainstream release kreeg in de USA waar Losey onder eigen naam taboe was.
Het betreft hier een cross over tussen een noir en neo- realisme, niet zo vreemd als je bedenkt dat Losey hiervoor bijna louter noirs had gedraaid. Een ontmoeting van Losey, noir en neo- realisme had meer moeten opleveren dan dit nogal derivatieve, retorische en overmatig sentimentele werk dat behalve een tamelijke rip-off van ladri di biciclette ook een duidelijke snotterfilm in de traditie van Chaplin is, misschien ook daarom dat Muni ( die jullie ook kennen uit Scarface...) naamloos is en in de credits l'uomo/ the man heet, een soort allegorisch personage. Muni oogt hier wat ziekjes en vermoeid, moet hij ook voorstellen natuurlijk maar hij lijkt hier wat out of place.
Dat alles gezegd hebbende : toch wel interessant als tijdsdocument met de location shooting tussen de na oorlogse puinhopen en het fatalistische, claustrofobische sfeertje dat we uit de toenmalige noirs kennen, al gaat het noir aspect dan enigszins verloren door de goedkope sentimentaliteit en retoriek. Dat ventje Giacomo-Manunta had er voor mij niet in gehoeven, al had Losey met scenarist Barzman weinig keus : ze baseerden het verhaal immers op la bouteille de lait van Calef ( die jullie ook kennen van ascenseur pour l'echafaud...) en verzonnen het niet zelf.
Een verhaal dat verder zoals het hoort simpel is : Losey is in de eerste scène als verstekeling betrapt op een schip met "embarco per mezzanotte ", omkoopgeld heeft hij niet. Zijn enige bezit is- kijk eens aan- een gun, dat hij gaat trachten te verkopen. Lukt niet, en hij slaat per ongeluk een oud wijfje dood dat hem betrapt op het jatten van een broodje. Dit in dezelfde toko waar Giacomo net de eponieme - in het verhaal- melkfles heeft gevuld.
Vanaf dan is het ladri di biciclette time waarin instant vader en zoon door de puinhopen dolen, en ook noir time als de wouten hen opsporen en omsingelen in een flat. Een finale die behalve door de retoriek ook wat wordt ontsierd door de overbodige aanwezigheid van het grietje Angela/ Lorring..ach ja, een chick en een gun natuurlijk. En a bike : die Angela is verliefd op een wielerkampioen !
De scherpe fotografie werd verzorgd door Alekan ( die jullie ook kennen van Julie ou la clé des songes en la belle et la bête...) en de als toen gebruikelijk nadrukkelijke score door Sonzogno in Cigognini stijl.
Ijs en weder dienende kunt u het binnenkort allemaal zelf beoordelen, want in april zal hij op DVD en blu ray worden uitgebracht, zo is de bedoeling.
Het betreft hier een cross over tussen een noir en neo- realisme, niet zo vreemd als je bedenkt dat Losey hiervoor bijna louter noirs had gedraaid. Een ontmoeting van Losey, noir en neo- realisme had meer moeten opleveren dan dit nogal derivatieve, retorische en overmatig sentimentele werk dat behalve een tamelijke rip-off van ladri di biciclette ook een duidelijke snotterfilm in de traditie van Chaplin is, misschien ook daarom dat Muni ( die jullie ook kennen uit Scarface...) naamloos is en in de credits l'uomo/ the man heet, een soort allegorisch personage. Muni oogt hier wat ziekjes en vermoeid, moet hij ook voorstellen natuurlijk maar hij lijkt hier wat out of place.
Dat alles gezegd hebbende : toch wel interessant als tijdsdocument met de location shooting tussen de na oorlogse puinhopen en het fatalistische, claustrofobische sfeertje dat we uit de toenmalige noirs kennen, al gaat het noir aspect dan enigszins verloren door de goedkope sentimentaliteit en retoriek. Dat ventje Giacomo-Manunta had er voor mij niet in gehoeven, al had Losey met scenarist Barzman weinig keus : ze baseerden het verhaal immers op la bouteille de lait van Calef ( die jullie ook kennen van ascenseur pour l'echafaud...) en verzonnen het niet zelf.
Een verhaal dat verder zoals het hoort simpel is : Losey is in de eerste scène als verstekeling betrapt op een schip met "embarco per mezzanotte ", omkoopgeld heeft hij niet. Zijn enige bezit is- kijk eens aan- een gun, dat hij gaat trachten te verkopen. Lukt niet, en hij slaat per ongeluk een oud wijfje dood dat hem betrapt op het jatten van een broodje. Dit in dezelfde toko waar Giacomo net de eponieme - in het verhaal- melkfles heeft gevuld.
Vanaf dan is het ladri di biciclette time waarin instant vader en zoon door de puinhopen dolen, en ook noir time als de wouten hen opsporen en omsingelen in een flat. Een finale die behalve door de retoriek ook wat wordt ontsierd door de overbodige aanwezigheid van het grietje Angela/ Lorring..ach ja, een chick en een gun natuurlijk. En a bike : die Angela is verliefd op een wielerkampioen !
De scherpe fotografie werd verzorgd door Alekan ( die jullie ook kennen van Julie ou la clé des songes en la belle et la bête...) en de als toen gebruikelijk nadrukkelijke score door Sonzogno in Cigognini stijl.
Ijs en weder dienende kunt u het binnenkort allemaal zelf beoordelen, want in april zal hij op DVD en blu ray worden uitgebracht, zo is de bedoeling.
* denotes required fields.
* denotes required fields.