Serenade (1956)
mijn stem
3 stemmen
Verenigde Staten
Drama
121 minuten
geregisseerd door Anthony Mann
met Mario Lanza, Joan Fontaine en Sara Montiel
Damon Vincenti is een zanger die een relatie aangaat met een rijke vrouw. Na een tijdje zorgt de vrouw voor Damons neergang, maar met behulp van een Mexicaanse meid, die van hem houdt, komt hij er weer bovenop.
0
Zinema (crew)
geplaatst: 14 augustus 2010, 19:05 uur
Suikerzoete serenade.
Een zeer clichématige romantische muziekfilm die vooral verchil maakt door de stem van Lanza. Hij is de wijnboer die uitgroeit tot wereldartiest en beleeft een stormachtige romance met Fontaine. Zij speelt een foute vrouw zoals het hoort en is samen met Price de enige reden om dit werkje te bekijken. Tenzij fan van Lanza's liedjes dus.
De rest van de cast, incluis Lanza, is nogal wisselvallig. Vooral het geschmier van de zanger begint gaandeweg dit niemandalletje te irriteren. Ook de continu bewegende wenkbrauwen van de Amerikaans-Italiaanse operazanger beginnen tegen het einde hun tol te eisen. Daarbij komt dat de film te lang duurt.
Of deze film er aan heeft bijgedragen dat Elvis Presley het schitterende 'Surrender' aan zijn repertoire toevoegde is onduidelijk. Het zou zomaar kunnen. Hij maakte net als Lanza nogal wat muzikale flutfilmpjes met romantische invalshoek, waarbij vooral de muziek excellereerde. Een uitzondering daargelaten. Feit is dat Pelvis' versie, nogal geschoeid op Lanza's leest, minstens zo mooi is. Net als bij The King lag het tijdens Lanza's filmgeschiedenis vrijwel nooit aan de liedjes. Ook in deze prent zijn ze dik in orde.
Due.
Een zeer clichématige romantische muziekfilm die vooral verchil maakt door de stem van Lanza. Hij is de wijnboer die uitgroeit tot wereldartiest en beleeft een stormachtige romance met Fontaine. Zij speelt een foute vrouw zoals het hoort en is samen met Price de enige reden om dit werkje te bekijken. Tenzij fan van Lanza's liedjes dus.
De rest van de cast, incluis Lanza, is nogal wisselvallig. Vooral het geschmier van de zanger begint gaandeweg dit niemandalletje te irriteren. Ook de continu bewegende wenkbrauwen van de Amerikaans-Italiaanse operazanger beginnen tegen het einde hun tol te eisen. Daarbij komt dat de film te lang duurt.
Of deze film er aan heeft bijgedragen dat Elvis Presley het schitterende 'Surrender' aan zijn repertoire toevoegde is onduidelijk. Het zou zomaar kunnen. Hij maakte net als Lanza nogal wat muzikale flutfilmpjes met romantische invalshoek, waarbij vooral de muziek excellereerde. Een uitzondering daargelaten. Feit is dat Pelvis' versie, nogal geschoeid op Lanza's leest, minstens zo mooi is. Net als bij The King lag het tijdens Lanza's filmgeschiedenis vrijwel nooit aan de liedjes. Ook in deze prent zijn ze dik in orde.
Due.
* denotes required fields.
* denotes required fields.