Requiem for a Heavyweight (1962)

heerlijke scenes tussen Jackie Gleeson en Mickey Rooney, tillen de film naar een hoger niveau..

weer zo'n gemene rol van gleeson. mooie kaart scene. bom bom bom.

Een grimmig, droefgeestig, ironisch, duister en meelevend karakterportret van een boxer die aan het einde stond van zijn carrière. Het verhaal over eerlijkheid, trouw, misleiding en verraad was tragisch. De cast speelde uitstekend en Anthony Quinn was oprecht roerend, maar met zijn 47 jaar te oud om voor de 37-jarige hoofdpersoon door te gaan.

Verfilming van het gelijknamige TV-spel dat in 1956 (met Jack Palance) en in 1957 (met Sean Connery) op televisie was te zien. In deze bioscoopversie speelt Anthony Quinn de rol van de 37-jarige bokser Mountain Rivera die, na KO te zijn gegaan tegen niemand minder Cassius Clay (de échte!), op doktersadvies zijn bokscarrière moet beëindigen. Ondanks dat hij nooit een opleiding heeft gevolgd gaat hij vol goede moed op zoek naar een baan. Op het arbeidsbureau ontmoet hij Grace Miller [Julie Harris], die gecharmeerd is van de verlegen Rivera en denkt een baan voor hem te kunnen vinden op een vakantiekamp voor jongens. Maar wanneer Rivera's manager Maish [Jackie Gleason] onthult dat hij grote schulden heeft opgelopen en Rivera om hulp vraagt, komt Rivera voor een dilemma te staan.

Quinns vertolking oogt aanvankelijk wat gekunsteld, maar zijn beheerste spel voorkomt dat Rivera een karikatuur wordt van de niet al te snuggere krachtpatser. Het scenario van Rod Serling bevat bovendien veel authentiek aanvoelende momenten, waardoor de scènes met Harris herinneringen oproepen aan Marty. GGleason en Mickey Rooney [als Rivera's verzorger] leveren eveneens vakwerk op, maar de film wordt gestolen door Madame Spivy als de imposante schuldeiser. Het openingsgevecht is inventief gefilmd en het slot is bijzonder fraai. De moraal ligt er wat dik bovenop, maar dit is met overtuiging gemaakt.

Goeie film over een bokser op leeftijd die zijn laatste gevecht gevochten heeft. De film opent uitstekend met een pov-scene waarin ook Cassius Clay te zien is. Een mooi hoofdpersonage die hier overtuigend wordt neergezet door Anthony Quinn (hij heeft er simpelweg ook een goeie kop voor). Ook de rest van de cast doet het prima.

Wat een genot om Anthony Quinn te zien stralen. Een acteur van een geheel ander kaliber dan wat je tegenwoordig nog ziet. De film zelf voelt op geen moment verouderd aan en is onderhoudend van begin tot eind. Groots in zijn kleinschaligheid en meeslepend vanaf de eerste minuut. Mountain Rivera ain’t no punk.

Niet helemaal geweldig, met name Quinns overacting (en nogal vermoeiende dictie) en het vrouwtje dat wel erg plotseling voor hem valt.

Maar verder prima wisselwerking met Gleason en Rooney en een mooi sfeertje van de groezelige boksscene. Inderdaad wel heel tof dat ze de echte Cassius Clay hebben weten te strikken.

Ben het meer met Iron Maiden eens. Het klopt dat de dictie van Quin nogal vermoeiend overkomt maar dat was wel iets wat bij zijn rol moest horen. Dat hoor je hem zelfs letterlijk nog zeggen in de film. Misschien kun je dat wel irritant of zelf vermoeiend vinden dat is wat anders maar het is zeker geen geval van overacting. Ik vond het een prachtige rol in ieder geval van Quin die het niveau vind ik heavy omhoog tilt