En la Ciudad de Sylvia (2007)

Draait in competitie in Venetie.

Buitengewoon interessante film. Blij dat ik 'm gezien heb.

Het IFFR krantje heeft het over "een haast kubistische stijl". Dat slaat niet op de visuele stijl van de film, maar eerder op wat Guerin hier met film doet. En la Ciudad de Sylvia is een film die begonnen lijkt als een conventionele film met een vrij conventioneel plot. Guerin lijkt vervolgens de film bijna volledig te hebben uitgekleed tot eigenljk alleen nog een soort motief overbleef. Man dwaalt door stad op zoek naar vrouw. Meer bevat de film niet meer. Al het andere is geschrapte versiering. Maar dat is bij Guerin ook geen vrijbrief om een zeer gestileerde film net zoals ook nagenoeg plotloze films als Gerry of Bu San te maken. De beelden zijn eerder documentair , maar vooral subjectief. Je ziet veelal de zaken (vrouwen met name) waar de hoofdperoon op let. De stijlbreuk in de film is een dialoog tussen de hoofdrolspeler en een van zijn "Sylvia's" maar daarna gaat het gewoon verder waar we waren. Vaak zeer knap gebruik van omgevingsgeluiden trouwens.

Als toetje kregen we nog een dik uur durende voorstudie op deze film te zien. Die voorstudie (een zwijgende film bestaande uit een verzameling foto's met teksten), liet, hoewel wat aan de lange kant, vrij mooi de ontwikkeling van een plotidee naar wat de film geworden is zien en is tegelijk een mogelijkheid om de detais in te vullen voor wie daar behoefte aan heeft. Want de film zelf geeft geen antwoorden.

Typisch een film die ik tijdens het "laten bezinken"de afgelopen uren steeds beter ben gaan vinden. Al is dit zeker niet ieders ding en verwacht ik de film ergens rond de 170e plaats in de publieksstand.

4.0*

Fijn, sfeervol filmpje met mooie muziek. Jammer dat de hoofdrolspeler geen beste prestatie neerzet.

Rijdt die tram daar in dat stadje om de minuut ofzo? Niet normaal hoe vaak ik dat ding voorbij heb zien komen... of zit er soms nog een diepere betekenis achter die ik niet heb kunnen ontdekken?

Ga maar eens op het damrak staan en tellen hoe vaak daar de tram voorbij komt. Straatsburg is ongeveer even groot als Amsterdam, zal niet veel verschillen dus.

Hier weet ik niet goed wat ik ervan moet denken. Jongeman, waarschijnlijk dichter/tekenaar/kunstenaar, en gezegend met een ongelofelijk kunsternaars-smoeltje, is toerist in een Franse stad, waar hij op een terras mensen zit te observeren. Dat zijn de eerste 20 minuten. Daarna meent hij Syivia te herkennen. Als het meisje ervandoor gaat besluit hij haar te achtervolgen. Nauwelijks dialoog en nauwelijks saai. En in zeker opzicht herkenbaar, de manier waarop de hoofdpersoon mensen observeert. En herkenbaar dat gevoel dat in de zomer een gemiddeld Frans terrasje overspoeld wordt door mooie vrouwen. Een deel van mij denkt: ja, dit is leuk gedaan, het is weer eens wat anders, het pakt goed uit en het eindigt goed. De andere kant van mij denkt. ik zit 1 uur 20 te kijken naar een man die 1 uur 20 met een banketletter in zijn broek rondloopt. Ga naar je hotelkamer, doe er effe wat aan, en ga verder met je carriere. En loop ons niet voor te houden dat het allemaal zou gaan over ene Sylvia. Goed, ik ben er nog niet uit, maar het is een halve tip, zou ik zeggen.

Leuk, relaxed, sfeervol filmpje met prettig geluid en een goede soundtrack. Ik houd er zelf van om door een stad te zwerven en kon dat nu eens doen zonder last van mijn voeten te krijgen Het grote minpunt vond ik de fletse hoofdrolspeler die de film bijna de das om doet. Uiteindelijk overheerst het relaxte gevoel achteraf: 3,5*

Zit een beetje tussen Al Primo Soffio di Vento (2002) en Peyzazh (2003) in, met een vleugje Tati en een balans die doorslaat naar het jonge, frisse en zomerse... wellicht nog iets te jong? neemt niet weg dat het een hele lekkere film is om naar te kijken en te luisteren... mooie compositie, mist dus wellicht nog een scherp randje, maar compenseert dit juist met grappige terzijdes en terugkerende achtergrond figuren die de mooie stad van Sylvia bevolken.

Naast de titel doet het plot van deze film wel wat denken aan Dans la Ville Blanche (1983), al lijkt het uitgangspunt juist het compleet tegenovergestelde (verlangen versus leegte).

Miniem filmpje over een kunstzinnige jongeman die in Straatsburg zijn oude vlam Sylvia denkt te herkennen en haar gaat stalken. Nouja, stalken, hij loopt de halve film achter haar aan en pas tegen het eind vraagt ie of zij Sylvia is . Echt veel gebeurt er niet en als kijker krijg je dan nog wat aardige plaatjes van Straatsburg mee (inclusief achtergrondgesprekken van passanten en verkeersgeluiden). Ik dacht dat dat een lelijke stad was, maar dat is dus niet het geval. Echt bijzonder is het echter allemaal niet, eerder wat saai.

Een observerende film, boordevol point-of-view shots van vrouwen, voorbijgangers en het straatleven in een Europese stad. Als je ervoor in de stemming bent prima te doen, maar dit kan ook zomaar helemaal verkeerd vallen (een aantal jaar geleden zette ik hem na 5 minuten af). Het grote probleem van En la ciudad de Sylvia wat mij betreft is dat het zo duidelijk de lijnen van een basisidee volgt. Goed bedacht, goed uitgewerkt, maar erg cerebraal. Ook de motieven zijn te nadrukkelijk en missen spontaniteit. Daarmee wordt het bijna meer een soort kunstproject dan een film. Neemt allemaal niet weg dat er mooie shots in zitten (met als hoogtepunt toch wel de café-scene aan het einde en de blik die onze hoofdpersoon uitwisselt met een gothic) maar iemand als Dolan zou hier denk ik meer flair aan hebben kunnen geven.

Dolan? Alsjeblieft zeg.

Dotan dan.

Prachtig. Ik moest er even inkomen, maar het werd zeer beloond.

Bepaald geen film die iedereen zal bekoren, aangezien de film zoals SB aangeeft, van bijna al het overbodige lijkt te zijn ontdaan. Maar wie zich graag laat onderdompelen in hoe beeldtaal en geluid (!) kan worden ingezet om een motief (boy searches for girl in city) te verkennen op een filmische manier, die kan ik En la Ciudad de Sylvia (2007) van harte aanraden.

4*