Imprint (2006)

Sfeervolle horrorprent met een goed opgebouwd verhaal waarbij de kijker het ware verhaal pas op het eind weet. Een paar knappe horror-momenten !

Mijn eerste Miike. Ik heb Audition en Ichi nog steeds liggen, maar op de een of andere manier vind ik nooit de tijd, rust en/of zin om daar voor te gaan zitten. Mijn eerste kennismaking met deze man, die zo te zien niet vies is van marteling, was dan ook door 'Imprint'. Toegegeven: Imprint bevindt zich vaak op het randje. Af en toe kneep ik mijn ogen wel even tot spleetjes en kon ik nog net een 'gatverdamme' onderdrukken. Interessant blijft het wel, door de af en toe verrassende plotwendingen.

Ik struikelde, net als vele anderen zo te lezen, over het acteerwerk en het feit dat hierdoor de ongeloofwaardigheid van hoog niveau was. Visueel is het prachtig, maar dat mocht voor mij niet baten. Ik dacht dat ik 'gewone' japanners al lastig te volgen vond, maar Engels sprekende Japanners zijn helemaal niks voor mij.

Mijn eerste ingeving was een 2, maar ik gooi er nog een halfje bovenop.

Ook hier mijn eerste Miike. Tegenvalller was het eigenlijk wel.

Ten aller eerste het Engels, deze film had gewoon Japans gesproken moeten zijn, dit komt niet over en zoals eerder gezegd zijn de conversaties niet te volgen als je de ondertiteling niet meeleest.

En dan komt het acteerwerk, de journalist is echt te slecht voor woorden, mijn god zeg. Maar in eigenlijk de hele Masters of Horror reeks is het acteerwerk niet om over naar huis te schrijven tot nu toe. Dit was wel een dieptepunt. De rest is ook niet om over naar huis te schrijven, maar dat komt voornamelijk door het slechte Engels.

Het verhaal sloeg eigenlijk nergens op, erg ongeloofwaardig ook, al was dat misschien ook niet de bedoeling. Maar het einde, moest dat nou echt zo? Haalt de hele film nog meer naar beneden dan het al was.

De gore doet mij er nog een half puntje bovenop doen, heel wat scènes waar ik even bij weg moest kijken, en bij de vinger scenes heb ik hem even doorgespoeld. En die foetussen, heerlijk!

1,5* is meer dan genoeg voor Imprint.

Eem absolute favoriet van me uit de masters of horror serie waar af en toe ook regelrechte wangedrochten tussen zitten.

En deze vind ik wel weer een behoorlijk toppertje.

Miike stopt er lekker veel gore in en het ziet er visueel fantastisch uit.

Met afstand de beste uit de MoH reeks. Moet er nog een aantal herzien en een handjevol voor het eerst bekijken, maar ik verwacht niet dat er iets over deze van Miike heengaat. Typisch dat uitgerekend hij zo laag wordt beoordeelt, prachtig werk

Ijzersterk geschoten, heel levendig. Soort benauwd effect, erg ziek maar toch warm. Sowieso veel geniale zaken tegengekomen waarmee hij het meeste lef toont van alle regisseurs bij dit project. Jammer dat het in het engels moest, dat steenkolen gelul was soms niet om aan te horen.

Qua verhaal doet het hele sterke dingen, meerdere wendingen die eigenlijk allemaal een deur openen voor meer en meer gore. Vrouw en baby onvriendelijk, stijlvol en weer met de nodige Miike-humor... Dikke 4*

Pelts gaat wel over dit misbaksel heen Al moet ik deze eigenlijk weer een keer herzien.

Ben benieuwd, die heb ik volgens mij nog nooit gezien! Deze is iig wel de moeite waard om te herzien. Die tweelingzus... only in Japan

Voor mijn verjaardag heb ik Volume IV en V gekregen van de Masters of Horror collectie. De serie begon voor mij dus met Imprint van Miike. Van de vier die ik heb gezien vond ik dit de leukste. In het begin valt er nog niet veel te beleven. Visueel af en toe wel leuk, maar niet heel bijzonder. Wel mooi kleurgebruik af en toe. Het acteerwerk is best matig en ik werd er een beetje moe van dat hetzelfde verhaal drie keer verteld werd.

Toch heeft dit werkje zeker zijn charme. De martelscène is best gruwelijk en het idee van een tweelingzus in de vorm van een evil hand met ogen en tanden is natuurlijk geweldig.

Niet geweldig, maar zeker een leuke filmpje om een keer op te zetten. 3*.

Als dit de beste film is uit de Masters of Horror reeks dan laat de rest maar zitten......

Het meeste ziekste film die ook in mijn leven heb gezien. Een ik heb heel veel films gezien. Ik kan niet begrijpen hoe dat komt dat soms iemand zo ziek kan als de maker van deze film.

Ik vond de eerste 35 minuten nog wel goed. Lekker sfeertje,apart verhaal. Maar helaas ontspoord de film in het 2e deel. Geen prettige kijkervaring.

2,5*

Slechts de 2e film (na Ichi the Killer) die ik zie van Miike.

Imprint distantieert zich (ondanks dat ik de film niet geweldig vond) van de andere MOH afleveringen. Imprint is namelijk is totaal anders.
Het speelt zich af in de 19e eeuw met een smerig sfeertje. De film wordt gevuld met misvormde hoeren, midgets zonder neus en andere freaks.

De martelscene van Komomo was erg gruwelijk en moeilijk om te zien. Maar ook tijdens de rest van de fllm is er steeds een weirde vibe die je niet echt kan uitleggen.
Verder waren ook de scene's met de ongeboren kindjes vrij raar. Zitten ook behoorlijk wat vrouwonvriendelijke scene's tussen.
Het einde vond ik dan weer iets minder. Ook wordt het af en toe een beetje saai.

3*. Moeilijke film om te beoordelen. Het laat in ieder geval een vieze smaak achter.

Wat een bagger,Slechtste film ooit.

Het eerste wat ik ooit van Imprint zag was de trailer: een reeks losstaande beelden, zo krachtig en onheilspellend in de paar seconden dat ze duurden dat ik even dacht eindelijk de horror gevonden te hebben die mij wél angst aanjaagt.

Helaas bleek dat de beelden uit de trailer aan een geregen werden door een zwak, vaak over-the-top en absurdistisch (Miike after all) verhaaltje met dito acteerprestaties, waardoor ze alle zeggingskracht verloren.

Een 1.5 voor de film, een 4.5 voor de trailer die een van de beste horrorfilms onder 60 seconden is.

Redelijke horror die het aanzien nog waard is, komt wel wat traag op gang.

Takashi Miike doet ook van zich spreken in de Masters of Horror reeks en levert een zeer opvallend werkje af. Een werkje met wat pieken, maar ook met enkele enorme dalen.

Ik vond het visueel en qua sfeer behoorlijk goed zitten. Soms best wel mooie kleuren en qua horror stak de befaamde martel scène er met kop en schouders bovenuit. Een erg sterke en zeer ongemakkelijke scène om te zien. Het acteerwerk was echter van een bedroevend slecht niveau. De Japanners met hun gebrekkige Engels deden soms nogal Jackie Chan-achtig aan. Billy Drago spreekt dan niet gebrekkig maar is misschien nog wel slechter hier, tsjonge wat een non-acteur is dat zeg.

Het scenario was op meer dan aardig, al schiet Miike richting het einde enigszins uit de bocht. Ik moest toch wel even lachen om het handje en die tanden. Jammer van de negatieve elementen. Qua potentie had dit misschien wel het beste deel kunnen worden, maar Miike haalt het er helaas niet uit.

2,5*

Dit was ook niet mijn film

Hij is niet de allerslechtste uit de reeks.

Ik vind de serie tot nu toe tegenvallen na 5 of 6 delen gezien te hebben

Voor deze 2*

Wat een bout acteur die Billy Drago, hij heeft zojuist de hele film verpest.

Hoewel dit zeker niet één van de betere korte Horror films is uit de vermakelijke TV-serie "Masters of Horror", wist het verhaal me wel te boeien en te vermaken tot het einde en dan pas (best verrassend en ook maf) wordt duidelijk hoe de vork in de steel zit.

In dit verhaal draait het om Christopher (gespeeld door de saaie Billy Drago), die een Amerikaans journalist is, die opzoek is naar naar de vrouw van zijn dromen, te weten het Japanse hoertje Komomo (gespeeld door Michié die ook een paar keren topless is te zien), die hij mee naar Amerika wilt nemen en die vermist is. Hij vindt haar spoor terug en gaat dan naar een Japans eiland, waar alleen demonen en hoeren wonen. Hij ontmoet daar dan een misvormd (aan de rechterkant van haar gezicht) hoertje (gespeeld door Shihô Harumi), die Komomo kent en zij verteld dan aan Christopher wat er volgens haar is gebeurt met Komomo. Wat Christopher te horen krijgt maakt hem kwaad en verdrietig, maar verteld het misvormde hoertje wel de volledige waarheid ?

Het sfeervolle verhaal zit aardig in elkaar en weet zeker ook te boeien en bevat ook een paar lekkere horror scenes met de nodige goor erin. Zeker vanaf de 30e minuut als Komomo wordt gemarteld (ze wordt namelijk verdacht van het stelen van een ring) en daarbij met vuurstokjes in de oksels wordt gestoken, met naalden door de vingernagels wordt gestoken en met naalden in het tandvlees wordt gestoken. Na het martelen wordt Komomo ondersteboven opgehangen, waardoor ze zichzelf onder plast. Die hele scene werd overigens fraai en pijnlijk in beeld gebracht. Ook de abortus (moeder van misvormd hoertje doet namelijk aan abortussen) scene, naarmate het einde van het verhaal vordert , mocht er wel wezen en de ongeboren kindjes die door moeder in de rivier werden gedumpt waren ook geen prettig aanblik.

Omdat het misvormde hoertje vaak niet de volledige waarheid vertelt, is pas op het einde van het verhaal duidelijk wat er met Komomo (gewurgd door misvormd hoertje) is gebeurt en welke rol het misvormde hoertje speelt in het verhaal. Dat was best verrassend, omdat ze een tweeling zus (die houdt van mooie glittertjes en haar zus dwingt om een ring te stelen, waarvan Komomo dus onterecht beschuldigd wordt) heeft die vastzit aan haar hoofd, onder haar lange haren zodat niemand het ziet, in de vorm van een hand met een gezicht erin bestaande uit twee ogen en een mond met drie tanden, die ook de ring uitspuugt Het hoertje haar gezicht is overigens misvormd omdat haar vader (steeds dronken van de alcoholische drank sake, waardoor hij ook zijn gezin mishandeld) en moeder, broer en zus waren.

De cast is vrij onbekend, op de Amerikaanse acteur Billy Drago (in de rol van Christopher die opzoek is naar het hoertje Komomo) na. Hij had zijn naam voor deze film beter kunnen aanpassen naar "Billy Draak" want hij speelde zijn rol als een draak. Op Billy Drago na, deed de Aziatische cast het best verdienstelijk en zeker Shihô Harumi in de rol van misvormd hoertje, die ook wel "freak" wordt genoemd. De kleine Aziatische Shinichi Tanaka in de rol van pooier, zag er wel apart uit en ik moest even lachen toen hij tegen Christopher zei:

Je bent hier om hem bij een meisje tussen haar benen te steken, nietwaar ?

Al met al leuk om eens gezien te hebben deze korte Aziatische Horror film van de eveneens Aziatische regisseur Takashi Miike, die voor mij een onbekende is, maar wel al 74 films op zijn naam heeft staan en dat terwijl hij pas 55 jaar oud is.

Miike vliegt hier toch een beetje mee uit de bocht. Niet alleen omdat de Amerikaanse hoofdrolspeler (Billy Drago) tussen de in steenkolenengels wauwelende Japanse acteurs alsnog het meest onverstaanbaar blijkt. Heeft hij op acteerschool gezeten met de beruchte Tommy Wiseau!? De Japanse regisseur is zelf óók niet op zijn best met een extreem vrouwonvriendelijke versie van het Rashomon effect: een onbetrouwbare verteller kleurt de werkelijkheid steeds net iets anders in. In handen van deze moderne verteller is de uitkomst eerder onzinnig dan dat het een prettige verwarring oproept. En toch is het ergens jammer dat de productie uiteindelijk faalt, want de setting van een hels bordeel is sfeervol gevonden en er zitten enkele onderhoudende horrorscénes in. Het is leuk gevonden om Amerikaanse kijkers te confronteren met een geperverteerd oriëntalisme waarmee vooroordelen en seksuele fantasieën op de hak worden genomen.

MOH aflevering 7.

Omdat ik het idee heb dat ik de films van Miike best wel eens zou kunnen waarderen, was ik blij dat ook hij een aflevering van MOH heeft gemaakt. Daar ik alleen Odishon(3*) van hem heb gezien, doordat zijn films nogal lastig te vinden zijn, was ik benieuwd naar Imprint.

Ik hoopte op een soort bizarre love it or hate it bende. En dat klopt wel. Althans, het is inderdaad een bende. De acteurs zijn lachwekkend met als droevig dieptepunt: Drago. Deze man speelt werkelijk belachelijk slecht. Ze zouden hem helemaal geen tekst moeten geven of beter, de hele rol niet.
Het verhaal is sloom, saai en totaal niet leuk. Ook is het vreemd dat de Japanners ineens allemaal Engels spreken. Dit klonk nogal vreemd in de horen.

Als ik dan toch 2 pluspuntjes moet noemen, vond ik de marteling best onderhoudend. Ook de hand die op het hoofd geplakt zat was best wel grappig. Meer is er helaas niet van te maken.

Ik had stiekem gehoopt dat dit een aflevering zou zijn die ik het hoogst zou waarderen, maar helaas staat ie op dit moment helemaal onderaan. Sonde.

Toch wel een van de beste van de moh reeks. Miike kan nog veel beter, maar zijn stijl is hierin duidelijk terug te vinden. Visueel sterk en het alle kanten op springende verhaaltje kent genoeg goede scènes. Toch ook wel voor te stellen dat dit de Amerikanen te ver ging voor op tv. Beetje flauw natuurlijk, maar dit ging echt wel verder dan wat ik tot nu toe heb gezien in de reeks. Het blijft toch een Miike. Ik ben inmiddels een echte fan, al heb ik pas een kwart van zijn oeuvre gezien.

Takashi Miike’s bijdrage aan Masters of Horror; Imprint was er één die veel commotie veroorzaakte. Het zal te aanstootgevend zijn en daarom geweigerd door Amerikaanse tv-zender Showtime voor uitzending. De aflevering werd dan ook bewaard voor de dvd-uitgave. Tja, voor tv-publiek kunnen de expliciete scènes misschien als schokkend worden ervaren. Maar Horror-liefhebbers zijn echter wel wat gewend! Ja, het is soms verontrustend (het is Miike), en ja, er is soms grafisch gore te zien (het is en blijf natuurlijk Miike) maar hé, dit is juist prima horror! Horror zoals horror hoort te zijn! Regisseur Takashi Miike baseerde zijn film op een klassiek Japans verhaal getiteld "Bokkee Kyotee", geschreven door Shimako Iwai. Opvallend aan de film was ook hoe makkelijk dit alles werd getoond. Want naast de centraal staande martelingen, die de grote horror-attractie vormt. Zijn er gruwelijkheden die zonder veel aandacht worden getoond maar die eigenlijk best heftig zijn (een abortus, foetussen die als afval de rivier in worden gedumpt en geweld tegen vrouwen) Helaas is niet alles even goed! Zo is de keuze voor B-acteur Billy Drago een stuk minder (het dramatische gedeelte ging verloren) en dat daardoor onontkoombare de voertaal Amerikaans werd was ook niet geslaagd. De Japanse tegenspelers vallen tegen omdat ze taal niet goed machtig waren. De film is visueel prachtig om te zien en met de goede grafisch gore is dit voor mij één van de betere afleveringen van de Masters of Horror-serie.

Zeker één van de wat betere films uit de MOH reeks!

Aardig wat heftige momenten en scenes met gore. Het verhaal wist mij ook wel te boeien.

Goed vermaakt.

3,0*

Een van de betere 'Masters of Horror'. Gestoord verhaal en beelden. Liefhebbers van 'Audition' moeten deze zeker gaan bekijken.

In mijn streven alle films van Miike op schijf te verzamelen, bleek deze nog te ontbreken en makkelijk te verkrijgen. De blu ray van de Master of horror serie is nog eenvoudig te bestellen.

Ik had m kennelijk ooit eerder gezien, maar was m compleet vergeten. Vreemd eigenlijk want deze snoeiharde martelhorror van Miike die vervolgens ook nog eens lekker over te top ontspoord is er niet eentje die ik (nogmaals) snel zal vergeten.

Komt het verhaal met de gebroken Engels sprekende Japanners nog wat stroperig op gang, als Miike eenmaal de naalden weer tevoorschijn haalt, zul je het weten en zien. Japanners zijn echt grootmeesters als het op martelen aankomt.

Dan volgt er nog een hoop gekkigheid waarmee Miike weer aantoont echt een uitzonderlijk regisseur te zijn.

Uiteindelijk werd deze aflevering te gruwelijk bevonden voor uitzending. Chapeau!

Ruime 3,5

Toch behoorlijk heftig voor wat een TV-serie was, al was deze schijnbaar toendertijd ook te controversieel om uit te zenden en is ie alleen op DVD uitgebracht. Maar ik heb er wel wat dubbele gevoelens over. Miike maakt er een ongemakkelijk werkje van, vol met misvormde hoeren, dwergen, ongeboren kinderen en martelingen die best wel naar overkomen. Het gegeven van een Rashomon-achtig verhaal waarbij bij elke vertelling het verhaal weer anders wordt, was ook best aardig. Maar toch kon het me niet echt meeslepen, qua verhaal en ook voelde het vaak wat afstandelijk aan, wellicht door simpelweg de vreemdheid van dit alles.