Fires Were Started (1943)

Even voor de goede orde: dit is GEEN docu maar een film die dusdanig is geensceneerd dat hij overkomt als een docu( incl. stock footage gebruik à la Rossellini ), wat ook de bedoeling is.

Buitendien: hij duurt in de DVD versie een miezerige 73 minuten, geen 80.

Hoe dan ook, net als bij LTB of ADFT zat ik me eerst af te vragen waar de film zijn klassieke status vandaan haalt, maar gaandeweg werd het me duidelijk. Het begindeel gevuld met triviale gesprekjes en grapjes zonder enige cinematografische franje dient slechts als contrast tegenover de latere heroiek van de doorsneemensen, die eerst in hun meest vernietigende alledaagsheid worden getoond, en blijkt zo des te effectiever te zijn.

Dit werk is trouwens baanbrekend in dier voege dat echte brandweerlui zijn gecast als... echte brandweerlui en juist OMDAT ze worden geschetst in hun triviale bezigheden en gesprekken. Een voorloper van neo-realisme en cinema vérité derhalve, die de protagonisten heroiseert door ze opvallend te de-heroiseren.

Dat althans zeker in de eeerste 30 minuten, want daarna gaan de helden de vuurzee in en krijgen we een aardig gemonteerde strijd tegen het vlammende Kwaad te zien..

Dat dit een pure propaganda film uit oorlogstijd is maakt het slot ook voor de simpelste zielen duidelijk, en zo is hij allcht bedoeld. Moest kunnen in 1943, dacht ik zo.

Eigenlijk weet ik niet of FWS destijds echt aansloeg bij het grote publiek, maar aangezien dit een eerbetoon is aan de common man onder uncommon circumstances en ook duidelijk een lofzang op Britishness in de vorm van flegma en good cheer die alleen maar better wordt onder precaire omstandigheden, zou het goed kunnen kloppen.

Echt uitzonderlijk voor een film uit deze periode is de totale afwezigheid van een uitleggerige voice-over.

Ten overvloede: we krijgen hier geen overdreven goed uitziende of welbespraakte mensen te zien die hun emoties uiten via opzichtige retoriek of mimiek( en de Liefdes van hun Leven krijgen we ook niet in beeld ), dus degenen die dit soort soberheid en understatement niet kunnen vatten mogen overslaan.

Aardige inkijk in het leven van de Britse brandweer tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Het eerste half uur is zeer relaxt en wordt gebruikt om de mensen wat beter te leren kennen. Daarna begint de actie en zien we aan wat voor gevaren ze allemaal bloot komen te staan. Ik vond het niet slecht, maar ook zeker niet zo meeslepend als gehoopt.

Het is pure propaganda natuurlijk, maar in een tijd als toen, is daar gemakkelijk overheen te kijken. De brandweer bleef ook wel erg rustig tijdens het inslaan van de bommen. Ik vermoed dat er in de realiteit iets meer onrust zal zijn. De documentairestijl is wel goed gekozen en ook was het interessant om te zien hoe brandweerlieden in zulke situaties te werk gaan.

3,0*

Brits docudrama over het dagelijkse reilen en zeilen van de Londense brandweer tijdens de 'Blitz'. Er worden echte brandweermannen afgebeeld, maar veel zaken zoals het ontstaan en het verloop van de brand(en) zijn in scène gezet. Het eerste deel wordt gekenmerkt door een vrolijke en onbezorgde sfeer. Het tweede deel is donkerder in elke betekenis van het woord en focust op doorzettingskracht en heldhaftigheid, dat ook in contrast komt te staan met de kalmte van de telefonistes. Hier en daar zijn er via al dan niet opzettelijke low-keybelichting mooie beelden te zien. Het gebrek aan een voice-over creëert een afstandelijkheid en er wordt vooral geleund op de beelden en interactie tussen de mannen om enige betrokkenheid te bekomen. Helaas is hun onverstaanbare gemompel doorgaans weinig interessant en komt de film zeker in het begin over als een nogal onsamenhangende janboel. Ook het gebruik van suspense heeft niet het gewenste effect. Ik zat niet bepaald op het puntje van mijn stoel. Een vrij vervelende film, invloedrijk of niet. Wordt enigszins gered door het degelijke tweede deel.

Erg matig.

Een mix van docu en drama. De film zelf is volledige gestaged, maar de acteurs zijn wel allemaal echte brandweerlieden. Dat lijkt een goed idee, maar het gezapige eerste half uur is echt vreselijk om zien. Erg stroef en fake, en zonder enige overtuiging. En zo komt de hele opzet van deze film helemaal niet uit de verf.

Het tweede deel is gelukkig wel wat beter. Er komt eindelijk een beetje spanning in de film en visueel wordt het ook net iets aantrekkelijk, toch blijft het eigenlijk de hele tijd wat gekunsteld aanvoelen. Je krijgt nooit echt het gevoel naar iets werkelijks te kijken, maar het is ook niet spannend genoeg voor een puur dramatische vertelling.

Het is een beetje jammer, want het is niet bepaald een ode aan de mensen die hier centraal gesteld worden, en die toch een bewonderenswaardig beroep uitoefenen. Nog niet echt onder de indruk van het werk van Jennings, al was het dan wel beter dan z'n volbloed docu die ik eerder zag.

1.5*

Vond dit toch wel een onderhoudend docudrama over een nacht bij de Londense brandweer in oorlogstijd. Het heeft die typisch Britse mix van plicht en vrolijke relativering, het is althans hoe Britten zichzelf graag lijken te zien.

Het begint vrolijk, als kameraden snookeren en darten ze wat, drinken wat pints -doe mij ook maar zo'n rec room- en als de nieuweling een aardig riedeltje piano blijkt te spelen barsten ze ook nog in een vrolijk gezang uit. Daarna roept de plicht, en volgt het nachtelijke bluswerk, met een nog niet zo eenvoudige logistiek. Niet alleen de brandweerlui, ook de rol van de telefonistes en planners wordt volop belicht. Een mooi voorbeeld is de dichtbij inslaande bom die een van de telefonistes een hoofdwond bezorgt, maar ze pakt even later weer de telefoon op zonder ook maar te hinten naar het onheil dat haar bijna getroffen had. That's my girl!

Het lijkt de makers dan ook vooral te doen te laten zien dat het teamwork betreft, en dat iedereen daarin zijn steentje bijdraagt, al ligt de focus logischerwijs op de vuurlinie. Het was natuurlijk nog volop oorlog en het moreel kon nog wel wat aandacht gebruiken. De film had niet veel langer moeten duren maar een uurtje is prima.