Under Milk Wood (1971)

Een experimentele, duistere, artistieke, literaire en nostalgisch overkomende film over het leven van alledag van een aantal excentrieke personen, allen met dromen die niet in vervulling zijn gegaan,

gebaseerd op een hoorspel van ene Dylan Thomas, die in 1953, stomdronken, ten gevolge van een val op 39-jarige leeftijd overleed (ik had dus niet eerder van hem gehoord). Een film met bizarre humor waarin beelden werden omgezet in woorden en die bij mij behoorlijk gedateerd overkwam. Bij de cast sprong Richard Burton er bovenuit.

We are not wholly bad or good, who live our lives under Milk Wood

Het was een aantal jaar geleden op F.A.C.T.S (een beurs in België voor onder andere comics/games, eigenlijk een kleinschalige ComicCon) dat ik opeens de DVD van Under Milk Wood vond. Ik was in die periode grote fan geworden van Elizabeth Taylor en vreemd genoeg was ik dit nog niet eerder tegen gekomen. Toen aangeschaft omdat de DVDs van het Green Cow label nogal snel prijzig worden, maar eenmaal thuisgekomen vroeg ik me af wat ik nu eigenlijk had aangeschaft. Het leek allemaal nogal arty farty te zijn en daar heb ik niet altijd even veel zin in.

Vandaag was echter eindelijk het moment daar. Ik had opeens weer veel zin om iets met La Taylor te zien en qua speelduur paste dit perfect in het schema. Het idee dat dit een nogal artistieke film ging zijn werd al meteen versterkt door de openingsscène. Sfeervolle beelden van een dorpje dat aan het dromen is terwijl een voice-over regels uit het gedicht waar de film op is gebaseerd reciteert... Het oogt vreemd en toch werkt het op de een of andere manier wel. Zelfs in die mate dat je lange tijd geboeid blijft kijken naar wat het volgende is dat regisseur Andrew Sinclair uit zijn mouw zal schudden. Na zo'n dik uur had ik het echter wel wat gehad en begonnen mijn gedachten meer en meer af te dwalen. Af en toe zit er nog eens een uitschieter tussen zoals een stel van de bewoners die naar de zee dansen om dan uiteindelijk als zeehonden effectief het water te betreden. Er zal wel een symboliek inzitten die me ongetwijfeld ontgaat en toch vond ik het nog wel een leuk idee.

Gekocht dus voor Elizabeth Taylor en dan kom je toch wel wat bedrogen uit. Ik denk dat La Taylor misschien hoop en al een dikke 5 minuten in de film zit en het duurt bovendien geruime tijd vooraleer ze überhaupt tevoorschijn komt, met uitzondering van een flits aan het begin. Haar grote liefde Richard Burton (ze is weliswaar 8 keer getrouwd, maar daarvan wel 2x met Burton) heeft een grotere rol. Hij mag dan wel geen woord zeggen, maar heeft genoeg uitstraling voor een woordeloze rol. Hetzelfde kan gezegd worden van Ryan Davies die de metgezel van Burton speelt. De grootste rol is weggelegd voor Peter O'Toole die de blinde kapitein Cat speelt. Een blinde die trouwens bijzonder veel met zijn ogen dicht acteert aangezien hij zich erg irriteerde aan de contactlenzen en liever zonder speelde.

Tjah, wat lastig te beoordelen. Under Milk Wood is een leuke curiositeit, maar verder ook niets meer. Beetje vreemd dat er een aantal grote namen besloten om hier hun medewerking aan te verlenen en dat is vrees ik ook de enige reden dat dit überhaupt nog enige vorm van bestaansrecht heeft. Al is dit met 11 stemmen ook weer niet zo veel gezien.

2*