Sapphire (1959)

Deze grensverleggende whodunit won een BAFTA voor beste Britse film en 60 jaar na dato is het thema nog steeds (of is het 'opnieuw') behoorlijk actueel. Het betreft het onderzoek naar de moord op een jonge vrouw, een halfbloed met een blanke huidskleur. Scotland Yard werpt zich op de zaak en legt door het ondervragen van verschillende betrokkenen en potentiële getuigen het racisme in Londen bloot, in de meest brede zin van het woord. De liberalen onder ons zullen wellicht zeggen dat dergelijke denkbeelden een relikwie zijn uit de jaren '50, maar het is hooguit de manier waarop het wordt geuit die is veranderd. Dat maakt dit tot een bezienswaardige, maar niet bijzonder spannende film.

Wel wat jammer van de nogal groteske wijze waarop zwarte mensen neergezet worden in deze film.

Earl Cameron, een prima acteur overigens, uitgezonderd.

Diens naam had van mij ook wel op de poster mogen staan.

Helemaal mee eens, met als dieptepunt de scene bij die kerel die gewond was geraakt in een messengevecht. Sommige scenes leken de boodschap van de film zelfs te ontkrachten. Ik vond alles een beetje grotesk en geforceerd eigenlijk: Het kunstmatige scenario, het film noir sfeertje, de dialogen en het acteren. Wel mooie plaatjes echter, bijna Edward Hopper-achtig. En Patrick en Cameron acteerden inderdaad wel goed.

Apart overigens dat er drie films vlak achter elkaar zijn gemaakt over een donkere dame die zich voordoet als blank: Imitation of Life, Shadows en deze film. Sapphire kan echter niet tippen aan de eerste twee. Het mist de fijngevoeligheid en puurheid van Shadows en het meeslepende en de ironische ondertoon van IOL. Zelfs met een whodunit zou je toch nog alle kanten op kunnen? maar het werd niet echt levendig.

Grensverleggend ( zoals MRKMLM) de film omschrijft ? kan zijn maar dat gegeven maakt het nog niet een goede film , deze thema's worden in ( zeker tegenwoordige films ) altijd zo opgeblazen dat het de maatschappij meer kwaad dan goed doet .

Dat gezegd hebbende kan de film toch nog wel onderhoudend zijn maar saaiheid is meer het woord dat me te binnen schiet na het zien van deze prent en ik had moeite met hierdoorheen te komen ondanks de vrij korte speelduur .

Daar kan ik me wel bij voegen. De resterende Bafta's voor Best British Film zijn sowieso een ietwat taaie zit, zo blijkt.