Los Zancos (1984)

Nog geen stemmen voor deze melancholische klassieker met F-G, Rabal en Banderas die genomineerd werd voor een gouden leeuw en F-G in Venetië de prijs voor beste acteur bezorgde ? Ach ja, Banderas is ook zoooooooo 1992, meid.

Zoals gezegd handelt het zich hier om een melancholie casus, meer bepaald die van F-G die weduwnaar is en kinderloos, om het nog erger te maken een intellectueel die zich heeft gespecialiseerd in Arabische poëzie uit de middeleeuwen. Deze brave ziel besluit de gaskraan in de schuur open te draaien, maar wordt dus gered door kersverse buurvrouw del Sol, die zijn dochter had kunnen zijn.

Deze is getrouwd met Banderas, en maakt met hem een vreemd soort theater dat de titel verklaart: ze voeren hun stukken namelijk uit op stelten, de film begon trouwens met een opname ervan. Ze vragen F-G een stuk voor ze te schrijven, en weet je hoe dit stuk blijkt te heten ?

De melancholische ridder.... geinspireerd door Don Quijote, uiteraard.

Maar wacht, daar hebben we de betekenis van de stelten: die symboliseren het hogere waar iedere melancholicus naar streeft, juist omdat hij weet dat dit hogere voor hem als melancholicus q.q. onbereikbaar is, ter- neer gedrukt als hij is door zijn melancholie...

Wat hierboven staat is in feite de gehele intrige , kan ook moeilijk anders want er gebeurt zoals dat heet vrijwel niets, behalve tegen het slot.

Saura en F-G schreven het scenario, wie weet met wat autobiografische trekjes. En Rabal ? Die heeft een bijrolletje als ouwe, vulgaire, sanguinische buddy van de held.

Fotografie werd als gebruikelijk verzorgd door Escamilla, die goed is.

De muziek werd diegetisch geleverd door een ouwe muziek ensemble, en non- diegetisch vooral door Schubert, meer bepaald die all-time melancholici favoriet: het langzame deel uit het strijkkwintet in c- klein.

Melancholici zullen dit allemaal wel te geconstrueerd vinden...