Indecent Desires (1968)

Grotestadsseks'sprookje'. Alles wordt al duidelijk in het plot hierboven en de film kabbelt vooral erg rustig voort met een uitstekende creep als poppenliefhebber en een appetijtelijke Sharon Kent als voodoo-victim. Af en toe wat zinloze intermezzi met haar vriendin moet je op de koop toenemen - best te doen - maar dan heb je ook wat. De lekkere soundtrack maakt het af. Kudos, Doris Wishman!

3,0*. -edit- ach nee, meteen maar 3,5*.

Een Wishman exploitatiefilm die tot de betere behoort, ik zou zeggen de 2de beste na A Taste of Flesh. Het is eigenlijk wel een interessant concept dat hier wordt toegepast (een zeldzaamheid in haar oeuvre) met name voodo met een seksueel tintje. De protagonisten zijn zoals in elke Wishman film geen echte acteurs, maar maken er het beste van. Ik denk zelfs dat de creep van dienst zelfs geen enkel woord zegt in de hele film, hetgeen ook niet echt nodig is. Het blijft uiteindelijk vrij braaf, weinig seks (en dat vind ik op zich niet erg want die is meestal toch saai gebracht), iets meer bloot dan wat we gewoon zijn van haar (als we haar nudistenfilms buiten beschouwing laten). Goed voor wat het was, maar zoals vaak valt Wishman in herhaling en worden scènes (vooral van de beste vriendin van An, Babs) erin gestopt die het verhaal niet echt voorthelpen maar gewoon om aan de vereiste duur te geraken.

The Queen of Exploitation, noemt alexspyforever Doris Wishman elders op deze site. Ik had nog nooit van haar gehoord, althans dat dacht ik. Maar een blik op mijn IMDb stemmen leert dat ik ruim 5 jaar geleden Bad Girls Go to Hell (1965) al eens zag. Wellicht was die titel niet blijven hangen vanwege mijn 2* waardering, maar de kans bestaat dat ik over deze film in 2024 iets soortgelijks zal typen; ook dit is geen kanshebber voor het rijtje ‘JM’s meest memorabele films’.

Ik moest bij vlagen aan de films denken die Nicholas Winding Refn gerestaureerd heeft voor zijn byNWR platform, al ligt de exploitation er hier nog dikker bovenop. Hier en daar een aardig jazzy deuntje, al klinkt het doorgaans nogal sleazy, maar dat geeft niet omdat we inderdáád toekijken hoe een dame (die toegegeven, niét achteraan stond toen zaken werden uitgedeeld) zichzelf voor een spiegel betast. Wishman probeert leuk te variëren met haar camerastandpunten, maar het belachelijke en te weinig uitgewerkte plotje (met een soort van seks-voodoopop) bleef mij nochtans teveel in de weg zitten om meer uit te delen voor de cultwaarde van dit werkje. Boobies be damned.

2,5*