Domenica d'Agosto (1950)

Typische zomerdag?Om precies te zijn zondag 7 augustus,San Gaetano.Zonsopgang:5.19.Zonsondergang:19.42.

Ter zake:klassieke komedie waarin Emmer een beproefd procédé hanteert.Je laat heel Rome per fiets,scooter ,trein of auto naar Ostia reizen en zo geeft je een microkosmisch beeld van de macrokosmische samenleving.Satirisch,maar goedmoedig.

De setting in Ostia aan het strand volgt min of meer 4 verhaalllijnen,waarbij de interessantste die van het pubergrietje(nee,niet daarom) is die allicht achter mannelijke leeftijdsgenootjes aanzit,en even later moet uitkijken dat ze niet verzuipt of wordt opgeblazen door landmijnen.

Op zo'n dag heb je altijd losers die moeten achterblijven,wat Emmer de gelegenheid geeft om de neo-realistische toer op te gaan.We volgen een Brando-achtige verbitterde pauper en kleine crimineel die rooft voor zijn liefje,maar filmhistorisch interessanter is de intrige rondom de verkeersagent die dus niks te doen heeft en dan maar zijn vriendin opzoekt,een dienstertje uit de provincie dat op straat is gezet.Die verkeersagent wordt namelijk gespeeld door ene Marcello Mastroianni,piejong en volslagen onbekend nog.

Italiaanse Mozaïk van volkse belevenissen op een warme zomerdag.

Meerdere verhaallijntjes, niet bepaald erg uitgediept maar toch heel wat menselijke karaktertrekken aanrakend, al dan niet eigen aan de jaren 40-50, maar vooral de romantiek niet vergetend.

Niet bepaald bekende acteurs, op die ene, piepjonge, Marcello Mastroianni na.

Menschen am Sonntag op z'n Italiaans. Zomerse film vol Mediterrane taferelen en drukke, soms aan hysterie grenzende conversaties zal niet iedereen kunnen bekoren, maar ik vond het wel een fijn filmpje. Het zien van de trein-scene helpt ook wel de klachten over het Nederlandse spoor te relativeren.

Deze film beschrijft een dagje aan het strand in Ostia op een zomerse zondag in 1950. Het voelt een beetje aan als een anthology film met de veelheid aan personages en verhalen die naar voor komen. Hoofdacteur is in feite het strand van Ostia, als locatie waar Italianen van allerlei rang en stand vertier zoeken, en toevallige ontmoetingen plaatsvinden zoals dat ook in het echte leven gaat. Enkele van de verhalen spelen zich af buiten het strand, maar deze zijn in de minderheid.
Als kijker heb je na deze film echt het gevoel zélf een dagje op het strand te hebben doorgebracht, die missie van de film is alvast geslaagd. Uitgezonderd dan wat betreft het stuk onbegaanbare strand wegens een nog uit de oorlog achtergebleven mijnenveld.
Verder is het een film met een vooral luchtige ondertoon ook al zijn er voldoende dramatische elementen aanwezig - tot criminele elementen - die wijzen op de harde wereld waarin een aantal van de personages vertoeven. En herinnert zo aan de neo-realistische stroming die enkele jaren eerder explodeerde in de Italiaanse cinema. Het einde is in alle geval een feel good moment, en sluit aan bij de eerder vermelde ondertoon van de film. Voor mij een meer dan geslaagde kijkervaring met veel dynamiek en vlotte acteerprestaties.