Hip-Hop: Beyond Beats & Rhymes (2006)

Klinkt interessant.

Rijst het cynisme op of hiphop anno 2000, de volwassenwording is van een muziekstroming in ontwikkeling.

(Zoiets als protest & rebellie [aanwortelen & creatieve uitgroei [90]>sellout ['00])

Zou het niet ironisch zijn als deze docu op dezelfde manier ondergesneeuwd raakt zoals de (kwaliteits)mensen waar het over gaat in de hedendaagse charts?

[excl. Busta dan]

Die is er nog steeds, al moet je iets meer je best doen. Dat zoveel mensen dat in dit internettijdperk niet doen is om moe van te worden. De muziekwereld ligt aan je voeten met een klik van je muis.

Misschien komt Byron Hurt tot dezelfde conclusie.

Ben er heengegaan tijdens het IDFA, en het viel me een beetje tegen. Als je van hiphop houdt is het nog wel in lichte mate aan te raden, anders is het geenszins de moeite waard.

Byron Hurt komt, helaas Boordappel, niet tot de conclusie dat niet alle hiphop voldoet aan het boven beschreven prototype, er is nog genoeg goede hiphop - maar dat aspect wordt even overgeslagen. Het is dan op zich nog wel interessant, als je dit er even uitfiltert, om te kijken naar waarom (dit deel van) de hiphopcultuur zich zo gedraagt, maar Byron Hurt weet eigenlijk weinig toe te voegen aan wat ik al wist, werpt geen nieuwe visie's op het geheel en heeft eigenlijk nauwelijks een conclusie.

Het is (voor mij, als hiphopfan) wel leuk om een docu te zien waarin artiesten als Chuck D(veruit de intelligentste viel me op), Jadakiss en Talib Kweli aan het woord komen, maar helaas is Beyond Beats and Rhymes: A Hip-Hop Head Weighs in on Manhood in Hip-Hop Culture toch vooral een gemiste kans.

2,5*

Ik vind Busta tegenwoordig anders ook niks meer muzikaal gezien

Och, hij blijft wel grappig, maar zo goed als hij vroeger af en toe was? Nee inderdaad, dat niet.

Bij vlagen aardige documentaire, maar - zoals thomzi50 al aangaf - de film is te oppervlakkig om echt indruk te maken en eindigt ook niet met een conclusie. Aan het einde weet je nog net zoveel als aan het begin en staat het vraagteken waar de film mee begon, nog steeds ferm overeind.

Een ander groot punt van kritiek is dat er hip-hop wel heel erg wordt gegeneraliseerd. Er wordt geen enkele aandacht besteed aan hip-hop die niet voldoet aan de kritiek die Byron Hurt heeft (bijvoorbeeld alle rappers van het Def Jux-label en van het Stones Throw-label).

Door de aardige interviews met verschillende rappers en andere hip-hopmannen krijgt de film alsnog 2,5 sterren van mij, maar ik was toch behoorlijk teleurgesteld over hoe mager deze film is. Er had zoveel meer in gezeten.

Waar heb je deze film gezien, want zo vaak kom ik 'm niet tegen.

In mijn kamer, achter mijn pc'tje.

Dat deed hij dus wel.