Believe in Me (2006)

oja, NOG een sportfilm uit hollywood.... blech aan mij niet besteed

Sympathiek filmpje maar strikt voor de liefhebbers van basketball en dan nog niet meer dan redelijk. Het begint nog best leuk maar zakt snel in. Dat het erg voorspelbaar is stoort me niet zo, dat weet je als je aan een sportfilm begint. Maar er zijn een aantal dingen waar de film erg makkelijk overheenstapt. Bijvoorbeeld het relatieve gebrek aan belangstelling voor vrouwenbasketball (we zien volle hallen, maar in het echt zie je aardig wat lege stoelen) maar ook ontbreekt er conflict. Normaal gesproken zie je een behoorlijke strijd van zo'n coach om een krukkenteam fatsoenlijk te laten spelen maar de film gaat met zeven mijlslaarzen richting de top. De beste man (het is gebaseerd op echte gebeurtenissen) lijkt het toch wel makkelijk te hebben met al die brave, hardwerkende meiden die in no time als een dream team spelen. Er komt op een gegeven moment ook nog een superspeler bij die uit het niets komt vallen.

Als het gaat om een sportfilm aantrekkelijk en spannend in beeld brengen is het ook een wat karige film. Je ziet wel echt basketball met screens en fastbreaks. De meiden leer je ook niet kennen. Ik had graag meer gezien van die meid uit Welcome To The Dollhouse, Heather Matarazzo.

Verder is die midcourt driepunter op het einde wel erg overdreven. Dat zie je Magic Johnson doen maar niet een gemiddelde boerentrien.

Was het maar Hollywood...dit was toch echt duidelijk een tv-filmpje met een minimaal budget hoor. Het is misschien ook te moeilijk om vrouwenbasketball echt te laten knallen zoals de NBA dat doet met alley-oops en slam dunks. Maar Love and Basketball was toch leuker en liet ook chick basketball zien.

Vals sentiment en erg voorspelbaar.

De ervaren basketbalcoach Jay Driscoll [Jeffrey Donovan] verhuist midden jaren '60 met zijn vrouw Jean [Samantha Mathis] naar het plattelandsdorpje Middleton in de veronderstelling dat hij daar het jongensteam mag trainen. Tot zijn grote teleurstelling dient hij zich te ontfermen over het meisjesteam dat al jaren slecht presteert en door niemand serieus wordt genomen. Jay besluit er het beste van te maken en laat de meiden keihard werken, maar op het veld gaat het team geen stap vooruit. Jay twijfelt over zijn trainingsmethode en staat op het punt de handdoek in de ring te gooien, maar de overgebleven meisjes weten hem over te halen te blijven. Vanaf dat moment is er een vertrouwensrelatie tussen team en coach waardoor de Middleton Cyclones steeds beter gaan spelen.

Weinig verrassend formulematig drama is gebaseerd op het boek van Harold Keith, die zich liet inspireren door het leven van zij neef Jim Keith. Donovan is charismatisch als de coach, maar Dern is over-the-top als de schooldirecteur die zijn minachting voor het meisjesteam niet onder stoelen of banken steekt. Collector weet de verbeteringen van het team tijdens trainingen en wedstrijden goed in beeld te brengen en de wedstrijden zijn knap scherp gemonteerd. Het levendige tv-commentaar van Mike Carlucci is eveneens een pluspunt. Tijdens de ondertiteling zie je beelden van een reünie van de dames met hun geliefde coach van weleer.