L'Aile ou la Cuisse (1976)

is een van zijn mindere maar toch erg leuk

Deze is echt geweldig. Vooral die ober met zijn tic's. Echt hele coole film...... Een van zijn beste........

Eens, zag hem destijds in de bios. Vond hem toen fantastisch, maar zou hem eens terug moeten zien.

erg leuke film, alleen het einde in de fabriek is klote

Inderdaad wel een van de minste van de fune. Mooi als herinnering aan vroeger.

Wel leuk is de persiflage op de sterrencultuur van de Rode Michelin Gids en het gedrag van de Fransen t.a.v. fastfood.

Heb deze zaterdag bekeken en vondt het eerlijk gezegd een mindere van Louis de Funès. Niet moeten lachen.

Herzien. Echt heerlijk. Hele leuke karakters.

Zou trouwens graag meer zien met Coluche, maar er is weinig met ondertiteling te vinden volgens mij.

Zeer leuke film.

Louis als oude "onopvallende" dame waar de obers weinig oog voor hebben vind ik reuze. De scene in het circus met de scheerzeep vond ik ook erg grappig, vooral de uitdrukking op het gezicht van De Funés, zoals in al zijn films.

Deze daarnet herkeken.

Dit is toch wel een van zijn beteren in zijn latere periode.

De Funes, als directeur en schrijver van een op de Michelin-gids lijkende restaurantbijbel, die via allerlei vermommingen restaurants gaat keuren en het tevens op moet nemen tegen zijn grote rivaal, Tricatel, de koning van de fastfoodketens.

De Funes heeft weer een aantal compleet gestoorde en idiote scene's en dat is hoe we hem het liefst zien.

Ook het samenspel met Coluche is erg leuk, die laatste weet een zeer goed en rustig tegenwicht te zijn tegenover de ultra drukke De Funes.

Behoorlijk originele en hilarische film.

Erg leuk!

Een acht, ofwel vier sterren.

Één van mijn beste keuzes als het om De Funès gaat.

De scene waar hij als Amerikaan verkleed gaat bezorgt me iedere keer weer pijn van het lachen.

Coluche speelt ook een mooie rol

Vond het niet onaardig. Wel kleurrijk en een lekker tempo. Ben nog steeds niet helemaal overtuigd als het gaat om de Funes, maar ik denk dat er meer in het verschiet ligt. 3,5 sterren.

Dit is waarschijnlijk één van de beste films van Louis de Funès. Het verhaal is zeer goed en zit ook prima in elkaar. Verder doet de cast het met Coluche en vooral Louis de Funès uitstekend wat ook regelmatig hilarische situaties oplevert. Het moment dat Louis de Funès zijn smaak verliest en moet raden wat hij eet is geweldig. Ook als ze inbreken in de fabriek is gewoon geweldig.

De betere Zidi en de betere de Funès. Plot is origineel en prettig, een erg komische begin van de film en een markante sneer op het einde naar het opkomende industrieel voedingspatroon.

Tussendoor wordt er natuurlijk gezorgd dat Louis zijn klassieke bekken kan trekken en zorgt Coluche voor de sympathieke noot.

Had wel eens graag van die Château Léoville Las Cases geproefd.

Ondanks het feit dat de humor in Louis de Funèsfilms ouderwets aandoet, blijf ik ze behoorlijk grappig vinden. Zo ook deze culinaire film, waarin Louis de uitgever van een soort Michelingids speelt die het aan de stok krijgt met een de directeur van een imperium van wegrestaurants. Het verhaal was niets bijzonders, maar dat is dan ook niet het belangrijkste in dit soort films. Met voedsel kun je veel grappige dingen doen, zo blijkt maar weer.

De verhouding tussen vader (de Funès) en zoon (een clown) is overigens wel aardig in beeld gebracht, en Marguerite speelt een leuke bijrol. Behalve vanwege de humor is de film nog wel de enigszins de moeite waard doordat het een beeld geeft van het grote verzet in Frankrijk tegen de Amerikaanse stijl van eten, in dit geval in de vorm van wegrestaurants, die in de jaren zeventig als paddestoelen uit de grond sprongen.

Louis de Funès en de vele kostuums

Van deze L'Aile ou la Cuisse had ik eigenlijk vrij hoge verwachtingen doordat mijn moeder hem indertijd in de cinema was gaan kijken en er nog altijd goede herinneringen aan had. ik had helemaal geen idee wat ik moest verwachten maar toen ik hoorde dat de Funès de rol van restaurantcriticus op zich ging nemen, was ik al overtuigd dat dit wel eens erg leuk zou kunnen worden.

En dat is ook het geval want L'Aile ou la Cuisse blijft vandaag de dag eigenlijk nog vrij actueel. Het is het symbool van de Franse aanklacht tegen Amerikaanse fastfood en wegrestaurants en ik kan me eigenlijk best wel in hun gading vinden. Maar het valt vooral op dat L'Aile ou la Cuisse bovenal een goede verhaallijn heeft, iets wat in de rest van het oeuvre van de Funès soms wel eens wilt tegenvallen. Jammer genoeg valt de film op zich nogal uiteen in twee delen (de bezoekjes aan restaurants en de strijd tegen Tricatel) waardoor het als geheel niet altijd even goed lijkt te passen, zeker wanneer vader en zoon aan hun inbraak in de fabriek beginnen lijken het twee aparte films te zijn. Beetje zonde maar gelukkig zijn beide delen van een evenwaardig niveau en is het alleen de lijm die hen aan elkaar moet plakken wat minder. L'Aile ou la Cuisse wordt ook als één van de klassiekers van de Funès gezien maar er zitten dan ook veel legendarische scènes tussen zoals het moment waarop hij die emmer water in zijn gezicht krijgt. Dat is gewoonweg één van de beste de Funès momenten die ik al ben tegen gekomen.

Maar wat voor een geniaal acteur was dat eigenlijk ook. In maart 1975 begon de Funès echter hartproblemen te krijgen waardoor hij geruime tijd niet meer mocht acteren. L'Aile ou la Cuisse was dan ook zijn terugkeer naar het grote scherm (hij zou in 1983 overlijden aan een hartaanval) en het is te merken dat dit inderdaad een iets rustigere rol is. Het heeft als effect dat de Funès (een tikkeltje) ingetogener speelt maar de hierboven genoemde scène met de emmer water getuigt juist hierdoor van grote klasse. Zijn uitbarstingen zoals in Oscar heb ik hem nooit meer weten doen maar dit is toch evenwaardig. Doordat dit terug zijn eerste wapenfeit na 3 jaar was, wouden de marketing mensen alleen zijn naam in het groot op de posters vermelden en die van Coluche in een kleiner formaat. Het was de Funès zelf die hiertegen was en die eiste dat beide namen even groot waren. Een nobele daad van de Fransman en hoewel Coluche in het begin van de film niet helemaal tot zijn recht komt, ontpopt hij zich nadien als een geslaagde komische toevoeging.

Een paar schitterende scènes (de Funès als Amerikaan met dat roze pak!) zorgen ervoor dat dit één van de beste films uit zijn carrière is. Blijkbaar ook één van de bekendste op het aantal stemmen af te gaan maar dat is dus volledig terecht. De kolerieke Fransman is als vanouds heerlijk op dreef en met Coluche vormt hij een goed duo. Meer van dit!

4*

Ik heb deze topper van De Funes maar eens uit de collectie gehaald en vanavond na vele jaren met heel veel plezier herzien. Ik heb weer heerlijk gelachen met deze komedie. Those were the days qua comedy's.

Het is altijd moeilijk om buitenlandse humorfilms te begrijpen. Maar De Funes vindt ik echt heel goed, misschien omdat hij zoveel mimiek gebruikt? Het is soms ook een soort humor die je vaker terug ziet komen in bv naked gun films. Van die domme, bijna surreeele humor. En dan die kop van De Funes erbij, en die absurde verkleedpartijen. Maar er zit naast de slappe humor ook nog wat drama in. Niet alleen de band met zijn zoon (die liever het circus ingaat dan zijn vader opvolgt). En dan nog de fastfood slechterik, Tricatel. heerlijk gespeeld ook. Ja het is misschien niet eens de beste uit het euvre van De Funes, maar wel een hele leuke!

In z'n latere jaren heeft Louis de Funès nog enkele van z'n betere komedies gemaakt. Hij was wat minder driftig, maar had een assortiment aan gebaartjes en een grappige mimiek. Z'n tegenspeler is Coluche, een van die Franse acteurs met slechts één naam. Het is een confrontatie tussen twee komieken van een verschillende generatie en met een verschillende stijl. Claude Gensac hebben ze ouder gemaakt met een grijze pruik.

De parodie op het toekennen van de Michelinsterren geeft aanleiding tot verschillende soorten humor. De grote kleine komiek parodieert de wijnproevers met hun maniertjes en hun elitaristische trekjes. Het geeft aanleiding tot vermommingen, travestie, misverstanden en bedrog. Er zijn ook scènes met slapstick, fysieke komedie en achtervolgingen. De satire op de industriële voedselproductie van Tricatel heeft ook een ernstig kantje. Wat zit er in ons voedsel? Denk aan dioxine- en andere crisissen die zouden volgen.

Duchemin regeert z'n omgeving als een kleine Napoleon. Z'n onzekere zoon durft niet openlijk voor zichzelf op te komen, met een dubbelleven tot gevolg. Het verdriet van een clown is hier van toepassing. Het leidt allemaal naar een climax in de fabriek en een afrekening in de tv-studio. Het hoge tempo, de afwisseling en de vrolijke muziek geven vaart aan deze onderhoudende komedie.

Een van de leukste films met vriendje Louis de Funès, hij speelt hier in de rol van Charles Duchemin de onverbiddelijke restaurantcriticus en uitgever van een gezaghebbende Franse culinaire gids met zijn eigen naam als titel.

Iedereen die een restaurant heeft rilt en beeft als ze vermoeden dat het getergde ventje op oorlogspad is om hun restaurant te beoordelen. We zien dat al snel in een van de eerste scènes.

Prachtige film met heerlijke (soms flauwe) humor zoals we dat kennen van deze helaas in 1983 overleden Franse acteur op 68-jarige leeftijd. Ook medespeler (zijn z.g. zoon in deze film) Michel Colucci, beter bekend als Coluche overleed in 1986 door een fataal motorongeval waarbij hij zijn nek brak.

Een 8.

Goede komedie, in tegenstelling tot heel wat andere films met De Funes, een satirische film die zowel veel te kritische sterrengidsen als Gault et Millau in het belachelijke trekt, als een aanval vormt op de steeds toenemende voedingsindustrie in de maatschappij. Het is eigenlijk een onderwerp dat nog steeds relevant is en daarom voelt deze film ook niet gedateerd aan. Naast de onvervangbare De Funes zien we ook de door de Fransen nog altijd geliefde komiek Coluche, veel te vroeg overleden. Ik heb flink moeten lachen met de vermommingen van De Funes, die alweer het niveau hoog houdt.