Breaking and Entering (2006)

Heb deze film zonder geluid bekeken terwijl ik half sliep, maar kon me eigenlijk niet heel erg boeien.

of een busreis naar Polen

ik heb wel genoten van deze film,vooral juliette binoche speelt erg goed hier!3*

Dit is naar mijn mening toch de minste film die ik van regisseur Minghella ooit heb gezien.

Op het laatste half uur na is de ganse film oersaai en sleept hij zich maar langzaam voort.

Jude Law is hier, net als in vele andere filmen, wederom slecht (op "Cold Mountain" (zelfde regisseur) na heb ik nog niet veel goeds van hem gezien).

Ook Robin Wright Penn wist me niet helemaal te overtuigen.

De enige die de film nog enigszins het bekijken waard maakt is Juliette Binoche die in tegenstelling tot de anderen wel een puike acteerprestatie neerzet.

Het was even op de tanden bijten om deze film het eerste anderhalf uur door te spartelen, dan het toch wel goede einde te zien, maar in zijn geheel is deze prent een grote teleurstelling.

Wat een saaie rukfilm. En dan hoop je nog bijna twee uur lang op een mooi eind, maar weet de film je daarmee zelf in negatieve zin te verrassen. Oersaai, maar dat is een beetje Minghella zijn handelsmerk.

Jammer dat mensen deze film saai vinden. Er zit een enorme gelaagdheid in, feit hoe acties van de 1 een enorme impact hebben in het leven van een ander, het onvermogen om liefde te geven en/of te ontvangen, de bereidheid mensen een 2e kans te geven, onverbiddelijke moederliefde en dat met een mixer tot een volwaardige, boeiende flm geklopt, vergezeld van mooie beelden en een voortreffelijke soundtrack. Jammer dat mensen dat niet zien......

Ik vond het tempo van de film juist heel prettig en ben het ook wel eens met carlak. Op het einde zaten er wel erg softe scenes in, dat vond ik jammer. Maar al met al een goede film, ik heb me geen moment verveeld.

Helemaal met je eens...

Er is eten en drinken in deze uiteindelijk relatiefilm die ook nog andere allures (romantiek, immigratie, misdaad....) in overweging neemt maar helaas, naar het einde toe, niet meer weet van welk hout pijlen te maken, en alsdan maar kiest alles te overgieten met een sentimenteel, melig sausje. Spijtig, er zat meer in. Juliette Binoche staat daar boven.

Trage film over relatieproblemen en dergelijke. En je kan er zonder al te veel moeite waarschijnlijk ook nog wel allerlei diepere lagen in vinden. Moet dat? Ik vind van niet - ook in de bovenlaag is het een prettige film. Maar geen meesterwerk.

Robin Wright speelt in mijn ogen heel overtuigend de rol van een Zweedse die een niet al te goed vlottende relatie heeft met Jude Law - sommige van de details die daar een rol in spelen zijn misschien wel wat karikaturaal Zweeds, maar ook wel herkenbaar. Jude Law speelt zoals wel vaker gezegd zichzelf - of in ieder geval zoals we van hem wel vaker zien. Juliette Binoche vind ik in deze film niet op haar best - maar nog steeds veruit de beste van de film.

Minghella lijkt zich te specialiseren in films die een beetje voortkabbelen, The English Patient en Cold Mountain heb ik in ieder geval van hem gezien, en die lijken in dat opzicht best wel wat op deze film. Iets anders dat ze gemeen hebben is een stijl van beeldvoering die nog niet precies mooifilmerij is maar wel wat die kant uitgaat. In dit geval redt dat de film - anders was het voor mij toch wel een te lange zit geweest. Hoewel, een film met Juliette Binoche erin kan ik denk ik toch eigenlijk niet uitzetten.

Ach ja, relaties. Ze zijn niet makkelijk. En een echt goeie film maken is ook niet makkelijk. Wat mij betreft is het Minghella niet helemaal gelukt. Maar het is ook niet echt mislukt. Het is een beetje tussenin. Een script waarin alles gezegd wordt, wat een beetje rode rozen rood kleuren is, maar dat rood kleuren wordt verdomd aanstekelijk gedaan. Want het is behoorlijk goed geacteerd, vooral met Martin Freeman leven de scènes op. Had hij maar meer scènes... God, wat kijk ik uit naar nieuwe afleveringen van Sherlock.

Wat me verder opviel na de films die ik onlangs heb gezien is de mate waarin deze film geworteld is, of geworteld wil zijn, in het dagelijks leven. Het is niet echt een ontsnapping. Gister zag ik The Departed, die zich ook afspeelt in echte stad, met echte mensen, maar daarin zijn zulke groteske mensen te zien (Nicholson), vallen 22 doden, en zijn de plotwendingen zo Shakespeariaans, dat is niet te vergelijken met het kleinmenselijk maar toch best realistisch drama van Breaking and Entering. Ik heb daar toch ook een zwak voor.

Er zijn acteurs die weinig willen prijsgeven uit hun persoonlijk leven omdat ze menen dat het publiek hen dan geloofwaardiger vindt in de karakters die ze spelen. Voorbeelden daarvan zijn Kevin Spacey en Vera Farmiga, die in een klein, vrij nutteloos rolletje opduikt in de film en vooral gebruikt lijkt te zijn om een reden te krijgen om Wills auto te laten verdwijnen. Jude Law is een acteur van wie relatief veel privégegevens bekend zijn, vooral op het vlak van met wie hij het doet en met wie hij vreemdgaat. Dat stond mij eerlijk gezegd een beetje in de weg bij de rol die hij hier speelt, : een man die vreemdgaat en berouw toont en mooie zinnen uitspreekt over zijn gevoelens, blabla. Ondertussen kan ik dan niet laten te denken: hey Jude, echt diepgaand is het niet van je. Want je kan er zelf ook wat van. Ik weet dat dat moralistisch is van mij, en dat een acteurs leven niet hetzelfde is als de rol die hij speelt, maar Jude Law is natuurlijk een 'leading man', een mens met een ongelooflijk sex-appeal. Het is moeilijk om het los van elkaar te zien. Mij staat dat dus in de weg. Maar goed, ik kijk nog steeds graag naar zijn zongebruinde gezicht, hoor zijn Engels erg graag en die trui mag -ie best vaker uittrekken hoor.

Na Truly Madly Deeply kan Minghella mij overigens alles verkopen. Die film staat voor altijd in mijn herinnering geëtst. Leuk om Stevenson weer te zien in deze film.

Sterk drama, prima acteerwerk, realistisch door de basislijnen van het verhaal (relatieproblemen & waartoe die kunnen lijden & hoe er mee om te gaan), maar ook door de locatie - de culturenmix in Kings Cross.
Helaas zijn er een paar schoonheidsfoutjes die Minghella uit Hollywood toegeworpen kreeg: o.a. de onrealistische getuigenissen van Will en z'n echtgenote voor de rechtbank om Miro vrij te pleiten; en Liv die uit de auto springt, maar zes seconden later weer in de armen van Will hangt.
Invloeden van Ken Loach waren beter geweest...

Sluit me bij Boenga aan.

Will (Jude Law) kwam niet betrokken over, naar geen enkele kant. Hij flierefloot een beetje in het rond, had niet echt een duidelijke rol of karakter of motivatie en kon mij daarom niet boeien. Liv werd ook niet echt uitgediept.

Wat ik wel interessant vond was een kijkje in het gedeelte rondom de immigranten uit Bosnië. Het acteren van Amira (Juliette Binoche) vond ik overtuigend en haar rol toch wel schrijnend, met een ingebakken overlevingsstrategie vanuit haar eigen afkomst en cultuur. De kinderen kwamen ook allen goed en naturel over.

De muziek viel mij niet op trouwens, bleef ver op de achtergrond.

Het tempo vond ik prima voor dit drama.

Ik heb een gemiddelde indruk van deze film, niet zo slecht, maar ook helemaal niet bijzonder.

Mooi langzaam aan verhaal dat niet verveeld. Goede acteurs, goed spel en een behoorlijk verhaal.

Ik hou normaal wel van drama's, en wat veel mensen 'trage films' noemen. Maar deze vond ik helemaal niks, oke, het verhaal en hoe alles elkaar beinvloedt is wel mooi. Maar het duurt allemaal toch een beetje erg lang, en het einde is erg jammer..

De laatste film van Minghella als regisseur is een tegenvaller in vergelijking met zijn eerdere werk. Het verhaal komt niet echt van de grond, mede dankzij een paar vreemde, ongeloofwaardige wendingen. Ook het acteerwerk is niet om over naar huis te schrijven. 't Is alsof de cast het verhaal niet echt gelooft. Gelukkig weet Juliette Binoche de meubelen nog wat te redden om het geheel tenminste nog een klein beetje boven de middelmaat uit te tillen.

Best een aardig verhaal, goed verfilmd in de criminele buurten van Kings Cross in Londen

Er zijn te weinig films over gevoelens, nadenken over, het waarom, films met veel geweld is wat het volk wil. tand tips

Van deze 2 uur durende film waren de eerste uur en een kwartier behoorlijk saai. De verhalen liepen allemaal gemoedelijk langs elkaar heen maar het werd allemaal behoorlijk emotieloos weergeven. Er werd ook niet echt de diepte ingegaan. Een voorbeeld hiervan is het dochtertje. Waarschijnlijk de grootste reden waarom het huwelijk in zwaar weer terecht is gekomen. Toch zie je vrij weinig van het meisje zelf. Ze wordt meer weergegeven als een bijrol die je sporadisch voorbij ziet komen terwijl ze in het verhaal toch een belangrijker onderdeel was naar mijn mening.

De saaiheid heeft waarschijnlijk voor een gedeelte ook te maken met Robin Wright. Ik vind die vrouw zo'n saaie uitstraling hebben. En dan maakt het niet uit wat voor rol ze speelt. Law daarentegen vind ik het niet slecht doen. Ook Binoche zet een redelijke rol neer.

Toch blijft de emotie van Amira mij vrij onduidelijk. Ik weet uiteindelijk niet of Amira nou wat is gaan voelen voor Will of deed ze alles puur en alleen om haar zoon uit de problemen te krijgen. Misschien geeft het het verhaal wat meer mystiek door dit in het midden te laten maar als een film toch al behoorlijk saai is dan had ik dit toch graag wat verder uitgewerkt gezien. Om toch nog wat drama in het verhaal te krijgen. Helaas is dit wat mij betreft niet echt een aanrader.

Uitstekende film waarin een inbraak in een architectenbureau het leven van een aantal mensen op z'n kop zet. Een verhaal waarbij het verloop zich niet gemakkelijk laat voorspellen. De personages en de onderlinge verhoudingen zijn goed uitgewerkt. Verder heeft de film een rustig tempo en is het acteerwerk uitstekend. De laatste film van regisseur Anthony Minghella.

Uitermate geschikte film voor de Kindermatinee.

Een goede dramafilm...

Mooi verhaal...

Prima acteerwerk...

Bekende actrice Juliette Binoche ...

Perfect achtergrond geluid/muziek

(Dolby Digital)...

Mooi HD kwaliteit breedbeeld...

FAKE!

Sorry, geen zin in onderbouwing.

Film heeft me al 2 uur gekost.

Slaapverwekkend. Heb hem in vijf keer gekeken, zoveel moeite om te blijven kijken. Dit was toch werkelijk erg slap. Vooral die relatiebreuk was ... de altruistische bedoelingen van Will vond ik dan toch een stuk beter te behappen. Nee, dit is echt mijn week niet; alleen maar matige dingen gezien de voorbije week.