To End All Wars (2001)

Beetje ambivalente gevoelens bij deze film. aan de ene kant is het een boeiende vertelling over een dramatische gebeurtenis, maar aan de andere kant is de regie compleet stupide en infantiel Een benadering die beter bij een Chuck Norris film past dan bij een film die serieus en authentiek probeert te zijn. Zo is de kampcommendant natuurlijk een dronken lor, lijken de gevangenen meer bezig met filosofie en toneelstukjes opvoeren dan met het bouwen van de spoorlijn en zien onze hoofdrolspelers er, ondanks waarschuwingen vooraf, aan het eind van de film nog beter afgetraind uit dan in de gemiddelde tel sell komedie. Als klap op de vuurpijl blijkt de kapitein op wiens leven het gebaseerd is in het echt drie koppen groter dan Carlyle die 'm hier portretteert. Nu zou ik de film voor al dat eigenlijk willen afrekenen en een zware onvoldoende willen geven, maar ach er zaten ook zat mooie en aangrijpende scenes in. (De Ennia achtige muziek helpt daar natuurlijk wel bij....).

Maar vooruit het thema is vergeving. Dus toch maar een 3*. Maar waar de film de mens in oorlog vanuit een spirituele kant wil benaderen faalt de film door de eerder opgesomde missers jammerlijk en blijft zo mijlen ver verwijderd van het briljante Thin Red Line dat hier wel overtuigend in slaagt.

Zeer goede aangrijpende film,
met uitmuntende acteerprestaties.
Echt een film die je van begin tot eind blijft boeien.
Super, wat een film.

Als antwoord op het brute, meedogenloze regime van de Japanse gevangenbewaarders slaat een Schotse kapitein de christelijke weg in en stelt vergeving tegenover kwaad. De cast maakt indruk en mede door het bijna droevige bruine kleurgebruik is de film visueel sterk. Echter ondanks de in beeld gebrachte niets ontziende, gruwelijke oorlogsmisdaden bleef bij mij het clichématige, melodramatische en gekunstelde karakter van het verhaal hangen: de Japanners vertegenwoordigen het kwaad (en dat zal in het echt ook wel zo geweest zijn) en de Engelsen het goede. In het bijzonder de Bijbelse slotscène was voor mij teveel van het goede en bezorgde me een vieze smaak in de mond.

De gruweldaden in een Japans gevangenenkamp niet voor het eerst in beeld gebracht, maar daarom niet minder weerzinwekkend.
Film predikt goedheid en "vergevensgezindheid ondanks alles" en is op ware feiten berustend maar meen toch dat dit toch wel even de realiteit verlaat.
Akkoord, na jaren, maar onmiddellijk er na...? Maar goed, zo zou het geweest zijn en hoe dan ook, dit is ver van een slechte film.
Historische toestanden zijn altijd goed om weten en deze oorlogschets is goed verfilmd, met de mensonwaardige leefomstandigheden, de wreedheden en kan rekenen op goede vertolkingen.

Matige film. Deze setting vele malen beter gezien.
Totaal niet aangrijpend (gespeeld).

Ik zou juist Clannad zeggen. Maar Marie Brennan die de muziek voorziet blijkt de zus van Enya en zit in de band Clannad

In een eerder stadium al eens geprobeerd, en toen na een half uurtje bleven steken. Vandaag de draad opgepakt.

De film is gebasseerd op het boek van Ernest Gordon Through the valley of the Kwai en samen met die titel is de te dekken lading en richting van de film eigenlijk al gezegd. De titel is een verbastering van de bekende Psalm 23:4 met de zin 'though I walk through the valley of the shadow of death, I will fear no evil; for thou art with me'. De koers van de film draait dan naast de nodige momenten van wreedheid om geloof, eigenwaarde en spiritualiteit. Een filosofische grondslag die me als liefhebber van The Thin Red Line wel wat zou moeten doen, toch komt de film niet in de buurt van het niveau van de laatste genoemde. Zo komt de film ook niet bepaald in de buurt van de meer dan goede The Railway man, iets dat ook gaat om confrontatie en vergeving draait. Wat wel in het voordeel van To end all wars spreekt is dat er veel lijkt te kloppen aan de ontberingen van Gordon en zijn metgezellen. Zo komt er in het begin ook een aardig stukje uitleg over Japanse cultuur en de logica van handelen.

Toch lukt het To end all wars niet op het dunne lijntje tussen een realistische situatie en een filosofische inslag te balanceren zoals The Thin Red Line wel lukt. De film verliest zich op een gegeven moment te veel in de bijzaken waar Gordon en zijn volgelingen mee bezig houden dan het keiharde realisme, ontbering en honger die speelde rond de aanleg van de spoorlijn. Al de randzaken doen soms een beetje aan de '70 jaren BBC serie 'It ain't half hot mum' denken. Net als in The bridge on the river Kwai komt het beeld van een dode gevangene voor iedere spoorbiels en de fysieke uitputting en afmatting niet echt van de grond. Zoals hier boven ook al gesteld wordt door iemand anders zien de mannen er soms opvallende gezond en goed uit naar het einde van de film en niet de wandelende geraamten die het in werkelijkheid horen te zijn. Goed, het is duidelijk dat de onderliggende gedachte van de film daar niet omdraait maar vooral draait om de filosofische boodschap vuur niet met vuur te bestrijden en dat men wellicht inderdaad de andere wang toe moet keren om oorlog uit te bannen of te beëindigen. Toch komt het gevoel wat mij betreft niet goed van de grond.

Aardig een keer te zien, geen voldoende maar ook geen dikke onvoldoende. Wellicht nog eens een keer zien.