Beyond Rangoon (1995)

een relatief kleine film van john boorman.aardig spel en door de begeleiding van hans zimmer's score worden de dramatische beelden nog wat versterkt.3 sterren

Mooie sfeer in de film en Patricia speelt uitstekend.

Ik vind dat deze film een klein beetje onderschat wordt , hij heeft mij toch wel aangegrepen in elk geval. Frances McDormand in deze film ?? Oh ja nou weet ik het weer , die eerste 5 minuten is ze 10 seconden in beeld geweest

geen hoogvlieger, maar wel erg interessant , je komt veel te weten over de strijd van de Burmaanse bevolking tegen de militaire dictatuur aldaar ... de muziek vond ik wel een minpunt, maar deze film geeft je zeker stof tot nadenken ... 2,5

Misschien sprak de film mij aan omdat ik in Birma ben geweest. Hoe dan ook Beyond Rangoon doet wel iets met je.Hoe het regime de mensen onderdrukte (en nog steeds) wordt in deze film uiterst realistisch in beeld gebracht.Arquette komt niet geheel uit de verf en huppelt een beetje naief door het beeld.Maar John Boorman heeft zijn huiswerk goed gemaakt. Beyond Rangoon is een
aangrijpend en pakkend verhaal geworden.

4*

Machtig mooie film, die een speciale plaats heeft in mijn hart. Dat komt vooral omdat ik een groot bewonderaar ben van Aung San Suu Kyi, die nog altijd op een democratisch Birma hoopt, en spijtig genoeg nog altijd een gevangene is van de lokale militaire dictators. De film, die schommelt tussen drama en avonturenfilm, wordt ludiek gebracht door een John Boorman, die heel beschuldigend is met het regime, en toont hoe soldaten willekeurig executeren en schieten op betogers. Dan nog is dat de grove waarheid en wat is daar mis mee? Ik onthou ook die prachtige metafoor aan het begin van de film, wanneer Arquette een vogel vrij laat die terug in zijn kooi vliegt. "All he know is his cage" zegt Aung Ko, en het is duidelijk dat dit ook geldt voor het Burmese volk.

Boorman bewees ook al in films als "Deliverance" en "Emerald Forest" dat hij goed kan filmen in jungle-omgevingen. Hier is dat niet anders en is de fotografie om van te smullen. En dan heb je nog Patricia Arquette, een verschrikkelijk ondergewaardeerde actrice, die hier een heel gevoelige vrouw neerzet, die opnieuw op zoek is naar een doel in haar leven.

De film kan niet de hele problematiek tot in de puntjes uitleggen, maar wat er verteld wordt, is met een oprecht gevoel en een oprechte interesse voor Birma verteld, en dat laat zich smaken in deze miskende film die een opsteker krijgt.

Deze film heeft mij van begin tot het eind geboeit. Het verhaal is superspannend en ondertussen zie je schitterende beelden van Birma. De film laat ook heel goed de situatie van dat moment in Birma zien. Daar was ik erg van onder de indruk.

Patricia Arquette komt overtuigend genoeg over. Ik zat zelf ook heel de tijd in vrees of ze wel uit het land zou komen. Die paniek en beklemming vond ik erg goed overgebracht. Ik vond het allemaal heel ingrijpend.

Goede film die beter verdiende en verdiend.

Een toch wat te onbekend verhaal. Wie er eerder van Aung San Suu Kyi gehoord had mag het zeggen, ik in ieder geval toch niet. Wellicht was het beter als er wat meer over haar in de krant gestaan zou hebben, in plaats van alle sensatiejournalistiek over de zoveelste afrekening in het criminele milieu of een moordzaak met een extra lugubere titel. Maar ja, daar smullen de mensen van. Verder dan hun neus lang kijken, nee liever niet.

Dus blijft zo'n film als deze onderbelicht. Onterecht blijkt dat nog maar eens, als je je er via de wikipedia een minuutje of wat in verdiept, en dan krijgt zo'n scene als die in het begin toch wel wat extra lading. Was de hele film maar zo sterk geweest - helaas, ik vind dan wel dat Boorman af en toe de vaart er teveel uit laat. En ja, dat dan in combinatie met de wat moeizaam spelende Arquette en de cliche-sidekick U Aung Ko levert dan een wat onevenwichtige en rammelende film op. Waarvan ik dan ook nog kwijt moet dat de soundtrack me af en toe de keel uithangt.

Maarja, er zitten dan wel een paar erg mooie scenes in. Dat doet het hem dan toch weer wel.