Deception (1946)

Visueel was deze productie geweldig! Een sfeervolle, uitermate vermakelijke, maar dwaze romantische, melodramatische film noir-soap, rond een gepassioneerde driehoeksverhouding, jaloezie, klassieke muziek en de psychische naweeën van de tweede wereldoorlog. De cast (in de kern zelfzuchtige, kleinzielige en sarcastische personages) was fantastisch en charismatisch.

Aardige film waarin een vrouw een man op wie ze verliefd was na jaren opnieuw ontmoet. Nogal dialoog-gedreven en mede hierdoor soms wat aan de saaie en langdradige kant. De driehoeksverhouding is prima uitgewerkt en ook het acteerwerk is goed (vooral Claude Rains valt in positieve zin op, dit ligt ook deels aan de rol zelf). Net geen 3.5 sterren.

Melodrama waarin de driehoeksverhouding Claude Rains - Bette Davis - Paul Henreid centraal staat. Paul Henreid speelt de rol van een Tsjechische immigrant en getalenteerd cellist. Hij heeft een accent dat gepast is hier en wat meteen al de helft van zijn geloofwaardigheid uitmaakt. Claude Rains als de excentrieke geniale componist komt erg antipathiek over, geaffecteerd, maar hoe langer de film duurde hoe meer ik voeling kreeg met de wijze waarop hij zijn personage vertolkt. Tenslotte hebben we Bette Davis in de hoofdrol als een femme fatale slingerend tussen verleden en heden, en ze doet dat geweldig.

De scène die me misschien het meest zal bijblijven - en tekenend voor de onderlinge verhoudingen - is het restaurant etentje van het niet zo olijke trio waarbij Claude Rains het nodig vindt om zijn kennis van haute cuisine te etaleren

De regie is in handen van Irving Rapper, geeft een dynamische en verzorgde indruk, ook mede dankzij de cinematografie van Ernest Haller die subtiel gebruik maakt van clair-obscur schakeringen.

Het verhaal - gebaseerd op een theaterstuk - speelt zich af in de klassieke muziek scene waarbij de kijker vergast wordt op de score van Erich Wolfgang Korngold, wiens ‘Hollenius concerto’ - als de realisatie van Rains’ personage - redelijk hoogstaand klinkt.

Nog even meegeven dat Joan Crawford, befaamde rivale van Bette Davis, in hetzelfde jaar een rol had in Humoresque (1946) , waar eveneens een driehoeksverhouding binnen de klassieke muziek scene aan te pas komt. Deze Deception vind ik echter een klasse sterker, zowel wat betreft het scenario als de karaktertekeningen.