Royal Wedding (1951)

Dit is de film met wellicht de beroemdste (laten we het houden op beruchtste) dans-scene ooit op het witte doek vertoond. Astaire die alle muren en het plafond van een kamertje bedanst. Adembenemend, magistraal....helaas kunnen we dat niet zeggen over de film in haar totaliteit. Maar ja, het gaat om die 2 / 3 minuten

Tom Bowen: You should have seen your face when you saw me.

Anne Ashmond: How did I look?

Tom Bowen: As if I were a dentist.

Wij hebben hier thuis juist digitale televisie geïnstalleerd met het filmkanaal TCM erbij. Ik was wat aan het zappen en zag dat deze binnen enkele minuten ging beginnen dus bleef ik maar kijken.

Het verhaal is ten eerste niet veel soeps. Het hele variétéact gebeuren tussen broer en zus lijkt meer een subplot te zijn om Fred Astaire zoveel mogelijk te laten dansen. Maar dan bedoel ik echt zoveel mogelijk omdat hij om de 5 minuten wel in spontaan zingen of dansen uitbarst en dat begint na een tijd wel te vervelen, al zitten er best wel knappe scènes tussen zoals het dansen op het plafond (op zich ook wel zeer knap gedaan door een camera, bijhorende cameraman en de kamer te laten ronddraaien in een kooi met een diameter van 6 meter) en het leuke dansje tussen Astaire en de kapstok.

Fred Astaire is hier meer gecast voor zijn danspasjes want acteren is er niet echt bij. Gelukkig blinkt hij in het andere dan wel weer hard uit. Jane Powell daarentegen kan ook goed zingen maar zorgt er dan ook nog voor om een deftige prestatie neer te zetten. De bijrollen zijn ook goed te doen. Vooral de zogenaamde tweeling Irving Klinger / Edgar Klinger gespeeld door Keenan Wynn was wel leuk.

Het is me wat teveel om een dik anderhalf uur naar een dansende Fred Astaire te zien zelfs al kan hij het nog zo goed.

2*

Ik vind deze film nog niet zo "slecht". Heb hem jarenlang gemeden als de pest. Waarschijnlijk door slechte ervaringen met Singin' in the rain, en andere MGM-musicals. Vooral het eerste uur was best te doen eigenlijk, daarna komt de dans de kamer in het rond-scène en daarna gaat de film wel wat achteruit. Snap niet waarom hier zo weinig berichten zijn. Ik snap ook niet waarom hij eigenlijk in het public domain terecht is gekomen. Wat is er mis mee?

Ja het is een musical dus logisch dat er veel gedanst en gezongen wordt, al vind ik dat eigenlijk nog wel meevallen. Het is jammer dat Jane Powell zo hoog zingt. Maar verder is ze "cute" en ik heb me vermaakt met haar enthousiaste spel en wat dat betreft heeft Astaire wel weer een goede danspartner aan zijn zijde. Ook jammer dat Lawford niet in deze film zingt, want die heeft juist een mooie stem. Astaire ben ik nou wel aan gewend vanwege de Ginger en Fred-films. Maar dat vond ik ook wel meevallen. Er komt wat romantiek en komedie aan te pas. Het verhaal is misschien niet bijster interessant maar dat ging juist prima. En vanwege het Royal, ziet de film er vaak sjiek en sierlijk uit. Niet dat ik een gat in de lucht spring maar heb me toch ook niet rot geërgerd of zo. 3.0

Toch wel een verouderde film helaas, al krijg je wel wat je kan verwachten van een film met Astaire. Half biografisch, want Astaire begon ooit met zijn zus te dansen. Die volgde de liefde echter en trouwde met een Lord zoals in deze film. Ze stopte met dansen en 2 jaar later begon Astaire pas aan film zodat ze samen nooit in een film te zien waren. Maar Astaire is in vorm hier. Enkele dansen zijn best wel de moeite. Zoals zijn repetitie met een kapstok en natuurlijk de dans in een kamer waar hij danst op de muren en het plafond. (Het werd de inspiratie voor de Lionel Richie song Dancing on the Ceiling). Opnieuw zie je ook in zijn dansstijl hoe invloedrijk hij was op tal van latere dansers. En ook wel op Jackie Chan die al meer liet weten dat hij geïnspireerd werd door Buster Keaton en Harold Lloyd maar ook dansers als Gene Kelly en Fred Astaire.

Het verhaal achter deze film is ook wel interessant. Normaal zou Charles Walters voor de regie zorgen. Een danser, choreograaf, regisseur die met Astaire eerder samenwerkte in Easter Parade en The Barkleys of Broadway. De vrouwelijke lead ging naar June Allyson. Als blijkt dat die in verwachting is, wordt ze vervangen door Judy Garland. Walters had in zijn vorige film zoveel problemen met Garland gehad, dat hij zelf vertrok en werd vervangen door Stanley Donen. Zoals verwacht kwamen er snel problemen met Garland die amper kwam opdagen met repetities. De relatie tussen Garland en Hollywood waren al verzuurd en bovendien kwamen er nog drank- en drugsproblemen bij Garland bij. Garland werd niet alleen van de film verwijderd, maar ook definitief uit de studio gezet. Dat kwam bij haar zo hard aan dat ze een zelfmoordpoging ondernam. Jane Powell werd de nieuwe lead. Ironisch genoeg bleek op het einde van de opnames ook Powell zwanger te zijn, de reden waarom Juny Allyson werd vervangen.

Ik hou wel van dergelijke dansfilms. Zeker als de choreografie van de dans zo goed gedaan wordt. Het verhaal is niets bijzonder, maar je kijkt ook niet naar Fast & Furious of The Avengers omdat het verhaal zo bijzonder is. Het is maar waar je van houdt. En Astaire was de top in zijn vak.

Goeie film over broer en zus in de entertainmentindustrie die optreden bij een Koninklijk huwelijk. Een mager verhaaltje, maar deze kleurrijke musical wordt met genoeg charme gebracht. De danskwaliteiten van Fred Astaire stellen allerminst teleur. Beste scene is zondermeer de scene met de draaiende kamer (technisch knap gedaan).

Opmerkelijk dat Jane Powell zo hoogt zingt (net als Dick Powell bij Warner Brothers musicals). Het is toch geen operette/opera. Maar goed zo ging dat in die tijd, als mensen naast acteren nog over andere gaven beschikten was dat voor die studio's mooi meegenomen. Alleen ze straalt dit niet uit.

De dvd heeft Nederlandse ondertitels die niet gelijk lopen. De beeldkwaliteit gaat. Dat krijg je met public domain-films. Maar toch een betere dvd aanschaffen, want dat verdient deze film wel.

Vrolijke film. Speelt zich af in 1947, grotendeels in Londen, het jaar dat Elisabeth en Philip trouwden. Een danspaar broer en zus, die een hecht team vormen, kan daar optreden. Zij doet het goed bij de mannen en heeft daarom veel vrienden. Op de boot naar Engeland ontmoet ze echter de ware, John, een lord (Peter Lawford). In Londen ontmoet Astaire, danseres Jane (Sarah Churchill) die echter al verloofd is maar zoals later blijkt is haar verloofde die in Amerika verblijft ondertussen met een ander getrouwd. Trouwen staat het gezamenlijk dansen wel in de weg.

Grappig verhaaltje over twee verliefde stellen. De meeste liedjes zijn niet zo bijzonder. Astaire danst met kapstok, later Astaire danst met Powell maar wel komisch omdat door onrustige zee de boot heen en weer gaat, daarna Astaire dans in kamer, daarna Astaire/Powell comedy nummer (met zeer lange titel) How could you believe me when I said I loved you.... De film wordt later wat minder (vooral door druk Zuid-Amerikaans nummer en over dat niet of wel trouwen). Wel nog een mooi laatste gedeelte.
Prima mee vermaakt en zelfs nog beter dan Easter parade. Kan in mijn favorietenlijst.