Graduation Day (1981)

Een aardige slasher, die het niet haalt bij genregenoten uit dezelfde tijd. Enkele moorden zien er wel aardig uit, maar het merendeel is ongeïnspireerd.
De regie is aardig, al weet Herb Freed niet met verassende ideëen te komen om iets met het slashergenre te doen. Het is allemaal nogal standaard en lijkt te komen uit het handboek "how to slash people".
De acteurs doen het leuk en laten een mengeling zien tussen "serieus" acteren en over-the-top acteren (zoals de muziekleraar). Het vrouwelijk schoon maakt het allemaal nog aangenamer om naar te kijken.

Net zoals FatMike begon de film interessanter te worden na het feestje, wat er voor heeft gezorgd dat ik hem uiteindelijk zeer aardig begon te vinden (de film).

Een kleine 3,5*

Deze vond ik toch wat minder vergeleken met andere slashers uit de jaren 80. De film is enorm traag, personages vond ik niet zo heel bijzonder en het gore was slecht, erg slecht. Sfeer was dan wel weer goed en de kills zelf waren wel aardig, maar wat meer afwisseling had wel gemogen. Ook de soundtrack vond ik minder, vooral als die band een lang stuk gaat spelen. Deze film leek gewoon ondanks de goede sfeer enorm lang te duren, en dat is al snel geen goed teken. Jammer, maar we gaan gewoon weer door naar de volgende

2*

Niet al te best product uit het gouden jaar van de slasherfilm: 1981. Desondanks doen de vervelende discodeuntjes en garderobe van de weinig charismatische personages eerder aan de seventies denken. Het verhaal lijkt op het eerste gezicht weinig origineel, met hier en daar een blote borst en een bloedspetter als gevolg van een steekwapen, maar neemt naar het einde toe toch een behoorlijk verrassende wending aan. Los daarvan is de spanning helaas ver te zoeken en vermakelijk is Graduation Day ook amper, aangezien de moorden en het vrouwelijk schoon iets te nadrukkelijk het gebrek aan budget weerspiegelen. Zelfs een muzikaal intermezzo van een symfonische rockband met even weinig gevoel voor ritme als styling kan dit niet verhelpen.

Typische 80's slasher, dus snel zal ik dit geen onvoldoende geven. De opbouw is aardig goed en ook met de sfeer zit het wel oké. Helaas is het einde wat voorspelbaar en duurt de climax echt veel te lang. Meest positieve is de erg coole soundtrack met die catchy titelsong en de erg foute discoscène.
3*

Langere recensie van een collega van mij op IOAM:

Graduation Day (Herb Freed) – blu-ray recensie | It's Only a Movie - itsonlyamovie.nl

Een ongeïnspireerde slasher die zich afspeelt op een standaard campus met standaard studentjes en dan ook nog eens niet onderscheidend en spectaculair is in het slashen. Een film zonder verrassingen.
Ook een film zonder enige spanningsopbouw en een film vol met scènes die los van het verhaal staan. Dat laatste is heel eigenaardig. Het is eigenaardig dat bepaalde gebeurtenissen in een scène geen opvolging krijgen of niet gelinkt zijn aan iets dat verderop in de film gebeurt, maar zomaar verbindingsloos bestaan. Ik vind dat slordig. Men schept een verwachting die vervolgens niet wordt ingelost. Wat is het nut van een scène die iets prijsgeeft over een personage zonder dat er in het verloop van de film iets mee gedaan wordt, vraag ik mij dan af. Verbinding geeft wat ronding aan de personages en kweekt emotionele betrokkenheid bij de kijker. Dat werkt zelfs in een film uit dit genre. Is hier dus niet aan de orde. Het oogt allemaal zo rommelig, zo zonder plan en zo onaf.
Net als de kills. Evenals de filmische inhoud zijn de kills zonder verrassingselementen. Ze zijn erg ongeïnspireerd uitgewerkt en bovendien slecht in beeld gebracht. Een slasher onwaardig.
Nee, ik werd hier niet warm van.

Sfeervolle slow burner. Vond het júist verrassend... niet qua inhoud, maar wel degelijk in de vorm. Tof gebruik van (snelle, tikkie experimentele) crosscutting. Dat begint bij de openingsscene en die techniek wordt met name tijdens het optreden van de band erg sterk gebruikt. Dat onderscheidt het wel degelijk van de vele soortgenoten. Een killer in schermkledij had ik ook nog niet eerder gezien. Met bovendien een tof Psycho-scene richting het einde.

Overigens een prima transfer van Vinegar Syndrome op blu-ray.

Geen al te beste Troma deze slasher. Op zich een vrij standaard film die helaas door de uitwerking minder goed uitpakt. De opbouw is vrij traag, de film heeft matige kills en weinig spanning. De scene waarin die band uiteindelijk muziek maakte duurde veel te lang met tussendoor de moord met het scherm outfit . De gebeurtenis waarbij de coach die verdacht werd van de moorden en werd neergeschoten door de politie tijdens de worsteling met de echte moordenaar sloeg vrijwel nergens op en zorgde voor een flinke onlogica. Uiteraard is het maar een film, maar vreemd was het wel. De hele ontknoping was te eenvoudig en ook de confrontatie aan het einde is op die manier te omschrijven.

Goedkoop hoeft niet slecht te zijn, maar hier is het wel erg duidelijk. De moorden - niet onbelangrijk in een slasher - zijn vooral erg knullig. Op enkele momentjes na, die zowaar bijna De Palma-esk aandoen (qua lenskeuze en montage), is hetgeen deze film biedt vrij ondermaats.
De luchtige toon zorgt toch voor een niet onaangename zit. En het feit dat het een 80s slasher is, natuurlijk. 2*