Tutti i Colori del Buio (1972)

Rare poster.

Nou niet meer...

Na het goede Lo Strano Vizio della Signora Wardh en het ietwat teleurstellende - maar wel degelijke - La Coda dello Scorpione was deze Tutti i Colori del Buio mijn derde film van Sergio Martino. Toevallig schippert hij qua waardering tussen de eerste twee films.

De visuele flair spreekt in het voordeel van de film. De nachtmerriesequentie is enorm sfeervol, de snelle montage en 'blurs' zorgen voor de gepaste broeierige sfeer. Ook in de "werkelijkheid" valt er veel moois te rapen, dankzij enkele fraaie belichtingen en knappe camerashots met breedhoeklens.
Helaas voelt de plot (een jonge verwarde vrouw die ten prooi valt van een satanische sekte, moordcomplotten over een erfenis,...) té vertrouwd aan of weet hij gewoonweg niet genoeg te boeien. De film is vrij surrealistisch van insteek en balanceert op de grens tussen realiteit en fantasie, maar helaas deed het me te vaak denken op het soort "surrealisme" dat ik in de mindere Lucio Fulci-films tegenkom: warrige prut
Ook de spanning ontbreekt in deze film, toch altijd een minpunt wanneer het om een thriller/horrorfilm gaat.

Na het bekijken van Tutti i Colori del Buio voelde het niet aan alsof ik tijd verspild had. Echter voelde het ook niet aan alsof ik weer een erg goede film gezien had. Daarom dus een standaard 3*

3*

Na het erg sterke "Lo Strano Vizio della Signora Wardh" en het aangename "La Coda dello Scorpione" liet Sergio Martino "Tutti i Colori del Buio" los op het Italiaanse publiek. Deze satanische giallo start veelbelovend met een surrealistisch visioen van Jane. Ook daarna houdt de film de spanningsboog hoog met het plots opduiken en verdwijnen van een zonderlinge man die het duidelijk op Jane heeft gemunt. Jane leert ondertussen Mary kennen die beweerd de ideale manier te weten om van haar angsten verlost te geraken ...

Vanaf dan ontspoort de film wat. Vanaf het moment dat de satanische sekte de film komt ingeslopen verslapt ook het mysterie en wordt de film een rechtoe-rechtaan thriller met typische achtervolgingen. Aan het einde van de film heb je geen echt verrassingsgevoel wanneer alles op zijn plaats valt en dat is juist de zwakte van deze film. Het eerste half uur krijg je een veelbelovende spanningsopbouw die tijdens de tweede helft onderuit wordt gehaald. In het laatste deel van de film lijkt het vooral wat uitbollen naar een nogal matige finale. Deze neerwaartse spiraal geeft je als kijker een teleurstellend gevoel. Verwachtingen die aan het begin gecreëerd worden, worden later op geen enkel moment meer ingelost.

"Tutti i Colori del Buio" is voorlopig mijn minst favoriete Martino, maar de aanwezigheid van de charismatische Edwige Fenech, het verzorgde camerawerk, de typische giallo soundtrack en het erg aardige eerste deel leveren toch een voldoende op.

Deze film bewijst onomstotelijk dat Edwige Fenech de lekkerste exploitationactrice ever was,maar daarmee is de voornaamste verdienste ook wel gememoreerd.De brave Martino wilde een puur psychodrama à la Polanski draaien,maar zonder moordpartijen van een gloved maniac tussendoor blijft het behelpen.

Fenech loopt continu verdwaasd en psychotisch rond,opjejaagd door allerhande trauma's.De droomsequenties zien er aardig uit,maar zijn toch teveel een reprise van signora Wardh.Bovendien kennen we de standaard rollen van Hilton en Rassimov onderhand ook wel.

Uiteraard bezondigt Martino zich wat aan sensationalisme met dat satanisme gedoe,maar het maakt wel onderdeel uit van de intrige en stoort deze niet.Opmerkingen als zou de film verward zijn,begrijp ik niet helemaal.Ik had zelfs wat meer twists and turns willen zien.

Geen slechte film,maar te standaard om meteen aan te bevelen.

p.s.:de poster is nog steeds raar.Ugarte is het prominentst in beeld met zijn boeventronie,terwijl zijn naam niet vermeld staat

Redelijk, maar niet meer dan dat. Het verhaal is goed, maar het matige acteren en het ontbreken van gore sequenties doen afbreuk aan de film. Qua spanning is het aardig en ook de soundtrack is best aardig.

Wat ik heel apart vond is dat de film zich in Londen afspeelt en niet alleen de italianen daar Italiaans spreken, maar ook dokters, advocaten en zelfs de gewone mensen onderling in de ondergrondse.

Kleine 3*

Stijlvolle, surrealistische Giallo met de bloedmooie Edwige Fenech in één van haar beste rollen.

Sfeervolle giallo die in het begin wat verwarrend overkomt door de verschillende nachtmerries en trauma's waarbij de realiteit niet altijd even duidelijk is. Bij het verdere verloop van de film wordt het wel duidelijker hoe de vork in de steel zit. Verwacht geen maniak of veel gore. De actrice Edwige Fenech is inderdaad een mooie vrouw. Het slot vond ik wat te simpel uitgewerkt. 6,5/10

Saaie Sekte.

Deze film staat hoog aangeschreven, ben zelf niet zo heel enthousiast.

Wat langdradig en niet bijster interessant plot (ondanks de best korte speelduur). Cinematografie en soundtrack vond ik ook niet erg imponerend. HIer en daar leuk gedaan, verder doorsnee voor dit type film. Oud beestje natuurlijk, maar toch. Herken hier ook nauwelijks een "Giallo" in. 5/10*

Een beetje van hetzelfde niveau als het voorgaande "Your Vice is...". Edwige \\fenech speelt haar rol wel redelijk. De meerwaarde van George Hilton is dan weer niet zo groot. Ik heb het idee dat het hele gedoe rondom die cult nog wel wat meer geëxploiteerd had kunnen worden. Daar ik de Engelse dub heb bekeken had ik geen last van Italiaans sprekende Londenaren, maar niet synchroon bewegende monden is ook niet alles.

Nicolai's soundtrack is wel sterk en doet hier en daar wat aan Goblin denken. Duidelijk heeft hij wat leentjebuur gedaan (of andersom).

Het bevreemdende begin is tof en het psychologische spelletje met Fenech's personage ook wel. Helaas zitten er ook minder interessante stukken tussen die de vaart er een beetje uit halen.

Vermakelijk, maar geen topper uit het genre.