Het leven van Charlotte Salomon vertoont opvallende overeenkomsten met dat van Anne Frank. Beiden werden slachtoffer van Hitlers vernietigingskampen en beiden lieten een kunstwerk na dat de wereld zou schokken, Anne Frank een dagboek en Charlotte Salomon haar levensverhaal in bijna duizend gouaches, Leben oder Theater, dat eigenlijk ook een soort dagboek is.
Frans Weisz heeft een film over haar leven gemaakt (in1981) en een documentare (in 2012) over dat 'Gesamtkunstwerk' dat ze in die oorlogsjaren in razend tempo in Zuid-Frankrijk heeft gemaakt. Er zit meer dan dertig jaar tussen die twee werkstukken, blijkbaar liet dat verhaal Frans Weisz toch niet los. Misschien beschouwt hijzelf Charlotte als z'n belangrijkste film, ik weet het niet.
Toen ik deze film jaren geleden zag vond ik hem toch niet geheel bevredigend. Al weet ik niet meer waarom. Ook hier krijgt hij een matige beoordeling. Van
kappeuter zelfs niet meer dan een halve ster. Maar mij viel de film dit keer erg mee. Weisz heeft er bewust geen biopic van gemaakt. Dan had hij allerlei feitjes moeten volgen. Nu plaatst hij vooral accenten, waardoor het verhaal eerder impressionistisch wordt. Ik mag dat wel. Er zaten verrassende beelden in en mooie dialogen. Die voice over van de hoofdpersoon sluit naadloos aan op wat je hoort en ziet.
Birgit Doll en Derek Jacobi (die hier op MM bij de cast natuurlijk vermeld had moeten worden, en niet Peter Faber, die nauwelijks te zien is) spatten van het doek af. Birgit Doll met die donkere blik en priemende ogen is uitstekend gecast. Derek Jacobi is bijna magisch. Die vreemde afscheidsgroet aan het begin van de film, zou dat zijn idee geweest zijn, of van Weisz? Ze dragen deze film moeiteloos. Tragisch dat Birgit Doll zo jong gestorven is, enkele jaren geleden aan een hersenbloeding.
Interessant is de opmerking van
renske (van wel heel lang geleden) dat ze een beetje griezelt van het fysieke contact tussen Charlotte en Daberlohn (Doll en Jacobi) omdat hij zo overduidelijk homoseksueel zou zijn. Ik denk dat dat het nu juist is, waarom die relatie zo ambivalent is, en derhalve voor de kijker zo interessant en dat seksuele voorkeuren een diepgaande relatie niet in de weg hoeft te staan. Ze zegt ook ergens dat ze niet geïnteresseeerd is in mannen.
Genoeg om over na te denken met deze film, die ik maar met moeite te pakken kon krijgen. Filmvriend
Lakte bood uitkomst. Waarvoor dank.