Karisuma (1999)

Een politie-inspecteur wordt na een schietincident tijdens een gijzeling met verlof gestuurd om weer tot zichzelf te komen. Hij verblijft in een bergbos waar een mysterieuze boom, Charisma, staat. De boom wordt door een botaniste uit de buurt als schadelijk bestempeld, omdat hij de omgeving vergiftigt, terwijl een kluizenaar de boom juist aanbidt. Er is ook een groep projectontwikkelaars actief die de boom liever ziet verdwijnen voor hun eigen gewin.

Kurosawa speelt in deze ecologische horrorfilm een aantal maatschappelijke effecten tegen elkaar uit: openheid en geslotenheid, individualisme en solidariteit, natuurlijk instinct versus beheersing en controle en tot slot ecologie en holisme tegenover geweld en terreur. Kurosawa maakt in zijn film hiertussen geen keuze en geeft ook geen eenduidige oplossing. Het slot van de film laat slechts zien dat we moeten beseffen dat de wereld moeten accepteren zoals deze zich aan ons manifesteert. Iets dat Kurosawa destijds veel kritiek opleverde.

Leuk.

Het is best jammer dat Kurosawa te boek staat als horror regisseur, want z'n film daarbuiten zijn meestal een stuk beter. Zo ook dit apart eco-oorlogje. MR hierboven noemt het nog steeds een horrorfilm, dat zag ik er compleet niet in terug.

Het is best opletten het eerste half uur want het plot neemt bizarre vormen aan. Het komt er uiteindelijk op neer dat drie groepen vechten om een boom, Yakusho komt als verguisde agent middenin deze kleine oorlog te staan.

Deze nogal aparte setup schept een podium voor Kurosawa om links en rechts wat te filosoferen over "het leven". De analogieën zijn enigszins eigenaardig, maar houden best steek. Ook niet al te cliché, wat sowieso op pluspunten kan rekenen.

Beetje jammer dat die oudere Kurosawa films er nogal murky uitzien. Charisma is niet bepaald een mooie film, de af en toe frivole soundtrack is ook niet meteen de meest geslaagde stijlkeuze. Het zorgt ervoor dat de film nooit echt volledig tot z'n recht komt.

Maar wie in is voor een originele eco-war zit hier absoluut aan het juiste adres. Hoe vreemd de opzet ook mag zijn, het werkt bijzonder goed en het weet de hele speelduur te intrigeren. Meer van dit soort werk Kurosawa.

Dikke 3.5*

Wederom een erg boeiende kijkervaring die Kiyoshi ons voorschotelt. Visueel minimalistisch, maar erg effectief. Het lijkt een soort strijd van de menselijke dualiteit vs natuur. De natuur is fascinerend omdat het zo groot en onvoorspelbaar is. Krachtig en gevaarlijk, maar altijd volgens nature. Als mens kunnen we er zowel afgunst als liefde voor hebben. Schoonheid of verschrikking in zien.

Het geweld in de natuur is organisch. Het geweld in de mens is een vorm van destructie met een doel om anderen te kwellen.

Pakkend, hypnotiserend.