Un Air de Famille (1996)

Kappeuter, is deze te vergelijken met Festen?

Geronimo, nee, het is niet echt te vergelijken met Festen. Festen is veel ernstiger. Dit is meer komedie. De personages in deze film zijn wel wat extremer. Als je iets in de richting van Festen zoekt, kun je denk ik beter The Idiots kijken.

Er is altijd wel een personage waarin je iets van jezelf herkent en dat maakt de film wel aantrekkelijk. Erg sterk van de scenaristen die ik samen met de regisseur in niet geringe rollen in de cast terugvond.

Familie, moeder, twee broers en zus, komen bijeen om verjaardag van aangetrouwd te vieren. Al snel blijkt dat het gezin uitblinkt in mopperen, zeiken, kankeren en elkaar bekritiseren, waarbij Jean-Pierre Bacri (wie anders?) de rol op zich neemt van chagrijnig epicentrum. De buitenstaanders (aangetrouwde vrouw en barknecht van Bacri) vervullen de rol van een toch wel wat beslagen spiegel. Alleen maar gekakel, maar zo kunstig en humorvol geconstrueerd dat je er drie achter elkaar zou kunnen zien. Agnes Jaoui vervult de rol van dochter en zou later soortgelijke films (Le gout des autres, Comme une image) gaan maken.

Een heerlijke film van Klapisch - ben benieuwd naar meer! 4*

Aardige film. Verademing om eens niet een druk en vrolijk dinerende, discussierende Franse familie te zien. Niet zo'n film waar iemand eerst een speech houdt en dan een dure fles wijn ontkurkt.
Frustraties worden uitgesproken.
Niet heel bijzonder, had 'm nog liggen op een vhs van de vidioot. Huren = kopen. En nu gratis bij mij te halen!

Toneelafkomst is vrij duidelijk...film speelt zich voornamelijk af in een café waar de familie van de eigenaar (moeder, broer en zus met aanhang) iedere vrijdag samenkomen om vervolgens bij het plaatselijke restaurant te dineren.
Deze vrijdag schiet het diner er bij in omdat er plotseling allerlei frustraties naar boven komen.
Herkenbare familiefrustraties en al jaren lang sluimerende irritaties in aangename tragi-komedie.
Plot en acteerwerk op hoog niveau, filmisch wat minder bijzonder.

Aan het begin van de film was al te lezen dat de film gebaseerd is op een toneelstuk. En dat is goed te merken. Een hoop geouwehoer in één decor. Maar het is wel een erg mooie karakterstudie van alle betrokken personen en er wordt uitstekend geacteerd in een toch wel mooi en boeiend verhaal. Alleen volgende keer toch graag een filmscript en meerdere locaties, want anders kan je toch net zo goed naar het toneelstuk kijken.

Typisch Franse film, ik hou hier wel van, simpele locatie, een schijnbaar normale vrijdagavond die anders loopt dan verwacht.....en met voor iedereen wel herkenbare momenten in de familiesfeer...

Ik had me verheugd op een azijnzure zedenkomedie, waar de vonken van af zouden vliegen. Tenminste dat had ik gelezen maar dat viel effen tegen. Ondanks dat de film nog maar 18 jaar oud is, kwam het verhaal over een disfunctionerende familie bij mij als hopeloos gedateerd over. Het geheel speelde zich af in één enkele ruimte, waardoor het gebeuren toneelstukachtig was. De regisseur observeerde op een subtiele wijze en om de woordspelingen en grappen heb ik hoogstens een paar maal kunnen glimlachen.

Prachtig! Ik heb enorm genoten van deze soms hilarische tragikomedie, naar een scherpgeschreven eenakter van Agnès Jaoui en Jean-Pierre Bacri (resp. Betty en Henri in de film). Ik heb regelmatig in een deuk gelegen vanwege de verrukkelijke dialogen, waarmee de film rijkelijk gevuld is. Cinematografisch stelt het allemaal niet zo veel voor, maar wie maalt daar om wanneer hij of zij op zo’n kostelijke wijze geamuseerd wordt.
Knap gedaan door alle betrokkenen, in het bijzonder door een fijnzinnige Catherine Frot die als enige te midden van al de kleurrijke karakters haar decorum weet te bewaren. Toneelliefhebbers mogen dit beslist niet missen.

Het gelijknamig toneelstuk van Alice Jaoui en Jean-Pierre Bacri, waarvan we hier de filmversie van Cédric Klapisch beleven, ging twee jaar voorheen in première met precies dezelfde vertolkers als in de film. Toch merkwaardig.
Het is een komedie die me af en toe deed denken aan andere "kleine" films in dezelfde lijn, als "Le Dîner de Cons" en "Le Prénom".
Enkele leden van de Ménard familie zijn bepaald niet gelukkig en bovendien zijn ze allen vooral met zichzelf bezig en ontbreekt het hun ook aan liefde en respect voor elkaar. Het is de aanleiding tot een stortvloed aan grappige tot hilarische dialogen en gezegden.
Catherine Frot is fantastisch in haar rol van brave, wat eenvoudige schoondochter, wat te min voor man en mevrouw haar schoonmoeder. Deze act zette haar wel degelijk op de goede rails voor een mooie carrière.
Jean-Pierre Darroussin, er toch wel een heel stuk jonger uitziend dan we hem nu kennen, is ook in beste doen. De rockdans met Catherine. Heerlijk.
Hoogst aangenaam toneelvertoon.