La Grande Guerra (1959)

Hier ben ik nou benieuwd naar. Heel mooie cast en een 8,9 op IMDb.

Hier hetzelfde. Dit schijnt HET meesterwerk van Monicelli te zijn.

Ah, hier in Italie gewoon op dvd verkrijgbaar. Wellicht moet 'ie in Nederland dan ook te krijgen zijn. Ik zal 'm deze week eens opzetten .

Morgenmiddag 15u in het Filmmuseum Brussel.
Ik ga proberen er te zijn

Ik vond zonet nog een blaadje dat ik kreeg in het Filmmuseum. Ik typ snel het interessante over, zodat dat blad in de vuilbak kan.

Uit de krant van toen


En dan nog een korte plotomschrijving:

Twee mannen belanden tegen hun zin in het Italiaanse leger tijdens W.O. I. Ze proberen de grootste gevaren te ontwijken, maar hun pogingen mogen niet baten. Onvermijdelijk bevinden ze zich in de eerste linie. Vittorio Gassman en Alberto Sordi, de ene luidruchtig en grootsprakerig, de andere ietwat hypocriet, geven aan deze twee personages gestalte. De film is melodramatisch van toon met een bitterzoete en ontluisterende kijk op het fenomeen oorlog. Een verrassend pacifistisch manifest dat Monicelli realiseerde op het toppunt van zijn kunnen.

Net als vorig jaar, ook nu in het kader van NICE (New Italian Cinema Events) ook een klein 'retrospectief' van Italiaanse films van 50 jaar oud in het Filmmuseum. Weer enkele interessante titels: Grote namen (Visconti's Rocco) en onbekende, zoals deze met Sordi, Gassman en Mangano(13+17 mei).

Een oorlogsfilm van Italiaanse afkomst, die de Eerste Wereldoorlog probeert te combineren met een vleugje humor. Dat doet enigszins denken aan Roberto Benigni, die iets soortgelijks deed in La Vita È Bella, maar dan met de Tweede Wereldoorlog. Gelukkig La Grande Guerra van een beter niveau en werkt de satirische humor hier veel beter.

La Grande Guerra is zeker een anti-oorlogsfilm, die goed laat zien dat de Italianen destijds het nut niet zagen om mee te vechten in de Eerste Wereldoorlog. De twee mannen, die hier de hoofdrol in spelen, staan hier centraal voor. Op soms best komische wijze, doen ze hun uiterste best om maar te voorkomen dat ze vooraan in de frontlinie moeten vechten. Tussendoor wordt er op realistische wijze geschetst hoe wreed de oorlog destijds voor de Italiaanse soldaten was. Ook de manier waarop Italië de soldaten destijds behandelde, wordt flink bekritiseerd. Het camerawerk is sterk en Monicelli maakt er een uiterst rauwe en realistische film van, die af en toe van wat lucht wordt voorzien door de humor, die overigens meer dan welkom is. Het zorgt ervoor dat het drama niet te zwaar wordt en op de één of andere manier werkt het drama ook wat beter.

Ik vond het in ieder geval een uiterst boeiende oorlogsfilm, waarin eigenlijk alle aspecten die oorlogen kenmerken, goed naar voren komen. Sterk en bij vlagen best rauw, die het verdiend om door meer mensen gezien te worden, want het is zeer zeker de moeite van het kijken waard.

4,0*

Na het behoorlijk flauwe Brancaleone was ik wat huiverig voor ander werk van Monicelli maar deze is wel een klasse beter.

La Grande Guerra is een goede zij het wat wisselvallige anti-oorlogsfilm waarbij de balans dankzij het sterke einde toch positief doorslaat. De film heeft een behoorlijk ironische ondertoon, wat prima bij het onderwerp past. Gassman speelt een cynische anarchist, zijn tegenspeler Sordi is een lafaard en opportunist. Je volgt hun leven in het leger, met wat humor hier en daar. Als ze kleur moeten bekennen blijken het toch wel goede kerels te zijn- en ze sterven uiteindelijk alsnog een heldendood- al is dat anoniem en zullen ze als lafaards herinnerd worden.. Kleine rol voor Mangano- vooral de scene dat er honderden soldaten onder haar raam staan is geslaagd, voor de rest was haar rol niet zo bijzonder.

Verder is het bekend terrein- ondergeschikten die tegen wil en dank in de loopgraven zitten, wachtend tot hun superieuren hun de dood insturen; een koerier die een belangrijke brief moet afgeven en daarbij sterft- de belangrijke brief blijkt een kerstkaart van de generaal- het zijn maar twee voorbeelden die de waanzin van de Grote Oorlog prima verbeelden. Voor de moderne kijker niks nieuws onder de zon misschien maar het genre anti-oorlogsfilm was in 1959 nog niet zo wijdverbreid als tegenwoordig, en het werkt nog steeds wel. Ook mooie ironie bijvoorbeeld in een opmerking bij het zien van een baby, geboren in '16; "hij zal nooit in de oorlog hoeven te vechten de bofkont" (of iets van die strekking) - maar de kijker weet wel beter.

Interessant trouwens de Eerste Wereldoorlog vanuit een ander perspectief te zien- Italië versus Oostenrijk-Hongarije. De Slag bij de Piave rivier is in italië beroemd, niet vergelijkbaar (qua verliezen) met Verdun of de Somme, maar strategisch van belang.