Till (2022)

Vanaf 23 februari 2023 in de bioscoop (Universal Pictures International Netherlands)

Heb over deze moord gelezen en heb de open kist gezien, verschrikkelijk echt verschrikkelijk. En zo zinloos ook, want het enige wat hij deed was fluiten naar een wit meisje. Helaas was dat niet toegestaan als je zwart was. En hoe de verdachten na de moord door de jury onterecht als niet schuldig werden bevonden was belachelijk. En je raadt het al, de juryleden waren allemaal wit. Heel veel respect voor zijn moeder Mamie Till-Mobley. Deze film binnenkort maar even meepakken.

EDIT: vanaf 30 maart 2023 in de bioscoop.

In mei 2020 zorgde de moord op George Floyd door een blanke politieagent voor een enorme boost van de “Black Lives Matter” beweging in de Verenigde Staten. Vijfenzestig jaar eerder, in de zomer van 1955, had de gruwelijke afslachting van een 14-jarige jongen in Mississippi hetzelfde effect op de toenmalige “Civil Rights Movement”.

Deze film focust voornamelijk op de rol die een intens verdrietige, maar vastberaden moeder daarbij gespeeld heeft. Het is een ware tour-de-force van Danielle Deadwyler, die alle emoties knap voor het voetlicht weet te brengen. In mijn ogen een indrukwekkend Oscar-waardig optreden in een film, die nog lang nagalmt.

Aardig drama. Het verhaal is helaas waargebeurd. De uitwerking is redelijk maar mist wel iets. Wat is niet helemaal te verklaren. Het verhaal zit vol emotie, woede, verdriet en frustratie maar toch weet het de kijker niet vol te raken. Bepaalde scènes wel, maar met name de rechtszaak is erg voorspelbaar. Hoewel het vast zo gegaan is, had hier best wat extra Hollywood saus over gemogen. Verder bevat de film wat saaie momenten, maar verveelt desondanks geen moment. Het acteerwerk is dik in orde. Visueel ziet alles er erg goed uit met een prima ‘50s sfeer. 3.0/3.5

Sterk geacteerd drama.

Zeker de open kist scenes en het vernederende fake process doen je als kijker gruwelen.

Al helemaal als je weet dat dit een waargebeurd verhaal is.

De prima nostalgische jaren 50 beelden en een indringende soundtrack maken de film compleet.

4*

Reconstructie van de gebeurtenissen die ertoe leidden dat Mamie Till—Mobley [Danielle Deadwyler] één van de voornaamste figuren werd in de NAACP. In 1955 laat Mamie haar 14-jarige en kinderlijk naïeve zoon Emmett [Jalyn Hall] vakantie vieren bij familie in Mississippi. Emmett is opgegroeid in het (relatief) liberale Chicago en is zich amper bewust van enig racisme, zo blijkt wel wanneer hij de witte eigenares van een winkeltje [Haley Bennett] vertelt dat ze lijkt op een filmster en haar ook nog eens nafluit. Met een beetje basiskennis van Amerika kan het geen verrassing zijn wat er dan gebeurt. Chukwu verspilt veel te veel tijd aan het gejammer en geklaag van Mamie, heeft duidelijk amper interesse in het schijnproces dat volgt en heeft dan geen tijd meer over om het over Mamies activisme te hebben (dat moeten we lezen na de slotscène). Ze vond het ogenschijnlijk relevanter om de juiste kostuums, de perfecte make-up en passend behang te kiezen. Een relevant relaas teruggebracht tot een afgezaagd, oppervlakkig en dus teleurstellend drama.

wat een geweldig sterke film. Je voelt alle emoties heel goed, zeker als moeder.

Ik schaamde mij toen het licht aan ging; daar stond ik met mijn blonde haar en blauwe ogen, wat weet ik van rassenhaat? er moet nog zoveel veranderen in de wereld ook na 68 jaar... zoals Amanda zei; There's is always light, i've we are brave enough to see it , if we are brave enough te be it.

Zorgvuldig uitgewerkt, aangrijpend waargebeurd drama over de in 1955 in Mississippi gruwelijk vermoorde veertienjarige afro-amerikaan Emmett Till. De sterke, waardige rol van Danielle Deadwyler als de moeder van Till houdt de film stevig op de rails. Vooral de scenes rond haar in een open kist opgebaarde zoon zijn ijzingwekkend en bijzonder krachtig. Tegen het einde, wanneer de enigszins afgeraffelde rechtszaak zich aandient, verliest de film wat aan stootkracht, maar tot die tijd is dit een meeslepende, mooi vormgegeven en helaas nogal tijdloze film over onverdraagzaamheid en rassenhaat.

Heavy, heel heavy en ijzersterk geacteerd door de actrice die zijn moeder speelt. De rechtspraak zal altijd iets bizars blijven, maar echt onverwacht? Absoluut niet. Kijk alleen al naar die jurie, kijk naar hoe ze behandeld werden in die rechtzaal, man man man.

En dan dat de moordenaars het uiteindelijk gewoon bekend hebben, geld ervoor hebben gekregen. Kunnen ze op zo'n moment niet opgepakt worden? Ze bekennen gvd schuldig te zijn. Wat ik me alleen afvraag is, heeft de film dan zelf erbij "bedacht" hoe Emmett die winkel in ging en de verkoopster aansprak? Want niemand behalve dat wijf heeft dit kunnen navertellen, en in de rechtzaal heeft zij duidelijk geen enkele behoefte om de waarheid te spreken.

Vreselijk wanneer er geen echte gerechtigheid is uiteindelijk, maar feiten zijn feiten.

Toch maar even in de spoilers gedaan, zelf wist ik alle feiten namelijk ook niet voordat ik naar de film ging.

Ik was best wel onder de indruk over dit verhaal. Echter niet door de film, maar meer door de afsluitende tekst.

De film vond ik wat zwakjes opgezet en een band kreeg ik niet met een van de hoofdrolspelers. Of dit aan de acteurs ligt of de opzet van de film durf ik niet te zeggen.

Goeie film over een moeder wiens jongen vermoord is terwijl hij familie bezocht op het platteland. Gebaseerd op een waargebeurd verhaal dat zich midden jaren '50 afspeelt. Een aantal aangrijpende scenes. De sterke rol van Danielle Deadwyler draagt hier zeker aan bij. Net geen 4.0 sterren, omdat het op sommige momenten toch wat inzakt.

Echt wraakroepend wat er gebeurd is toen een 14-jarige Afro-Amerikaanse jongen in 1955 op beestachtige wijze werd vermoord in Mississippi. Zielig wat de zogenaamde motivatie hiervoor was en hoe de daders met grove leugens vrijuit gingen voor een volledig blanke jury. Mamie Till-Mobley, de moeder van Emmett Till, streed om gerechtigheid na de moord op haar zoon. Ze besliste van zijn verminkte lichaam publiekelijk tentoon te stellen, wat de burgerrechtenbeweging in de VS aanwakkerde. De film geeft - ondanks het feit dat hij wat lang is - de raciale ongelijkheid en de kracht van een moeder die haar verdriet omzet in activisme op hartverscheurende wijze weer en blijft trouw aan de historische gebeurtenissen. "Till" is goed zonder meer, maar mist net dat beetje extra om echt onvergetelijk te zijn.