The Eternal Daughter (2022)

Wat een vervelende levenloze film! Ik denk dat het probeerde om het gotische gevoel, van met name de jaren '50 of Hammer-Horror op te roepen. Maar naar mijn mening slaagt het daar niet in! Het ziet er ook veel meer uit als een soort oude televisiefilm van de BBC. Het werd zelfs korrelig (analoog?) geschoten...Waarbij de maker denkt dat als je maar voldoende mist en geluiden van krakende vloerplanken, bonzende luiken en huilende winden, in je film stopt het vanzelf eng gevonden wordt...

De film wordt dus verkeerd gepromoot! Want het probeert niet eens een horrorfilm te zijn. Wat dan nog wel een klein beetje voor de film pleit! Echter slaagt het er ook niet in om de genreaanduiding mysterie waar te maken...binnen pakweg tien minuten was het mij duidelijk! En mocht het toch nog niet duidelijk zijn; is er de scène waarin Julie en Rosalind liggen in hun eenpersoonsbedden te lezen, Julie leest They, het verhaal van Rudyard Kipling...zucht...Het verhaal was misschien nog wel een sociaal drama , maar geen mysterie of horror!

Tja een drama waarin je in feite alleen maar kijk naar het verblijf van een moeder en haar dochter in een hotel. Een dubbelrol van Tilda Swinton. Ongetwijfeld het belangrijkste wapenfeit van de film maar dat is niet genoeg om het de moeite waard te maken! Als de gebeurtenissen in de film, niet veel meer dan; een probleempje met de hotelkamer, het uitlaten en zoekraken van Louis de cockerspaniël, de keuzes op de menukaart, gesprekken over niets en wat onbeduidend gedoe van de receptioniste en haar in de auto-zittende vriendje, waren. Tja de film escaleert nooit of voelt alsof het ergens heen gaat Het was dus eigenlijk gewoon nutteloos.

Vanaf 22 juni 2023 in de bioscoop (Cinéart)

Filmmaker Julie Hart [Tilda Swinton] arriveert met haar moeder Rosalind [Tilda Swinton] en haar hond Louis bij een oud en ietwat sinister hotel waar Rosalind vroeger regelmatig met haar zus kwam. Julies gespannen discussies met de receptionist [Carly-Sophia Davies] over de hotelkamer en nachtelijke geluidsoverlast worden afgewisseld met ontmoetingen met de vriendelijke hotelgast Bill [Joseph Mydell] in een film die misschien interesse opwekt met Swintons (zinloze) dubbelrol en de onheilspellende muzikale score, maar het gaat nergens heen.

Joanna Hogg (van het prachtig geregisseerde tweeluik The Souvenir), Tilda Swinton en een lage beoordeling van mrklm: de verwachtingen zijn alvast hooggespannen.

Net als de twee voorgaande Souvenir-films van Hogg lijkt ook deze film autobiografisch – de hoofdpersoon is een filmmaker die een film over haar relatie met haar moeder wil maken hetgeen blijkbaar deze film heeft opgeleverd – en balanceert de film tussen boeiend en saai (er gebeurt weinig), maar net als de eerste Souvenir-film valt bij deze film het kwartje de goede kant op en vind ik het een mooie film. Psychologisch ontvouwt zich het drama dat de moeder steeds meer nare herinneringen krijgt in het huis waar ze is opgegroeid terwijl de dochter altijd heeft gewild dat haar moeder gelukkig is en niet weet wat ze verkeerd heeft gedaan. De film maakt bewust gebruik van de elementen c.q. clichés van het gotische spookverhaal, van het door mist omgeven oude, verlaten huis waar het ’s nachts spookt tot en met de twist op het einde en de boodschap dat dode dierbaren voortleven in onze herinnering en ons hart (waarnaar ook de titel verwijst), maar doet dat intelligent en op een wijze die een zekere spanning opwekt en uiteindelijk verrast.

Hele mooie film. Feitelijk een rouwverwerkingsdrama is een prachtig stijlvast en stijlvol jasje van een erg Brits spookverhaal. Gaat vooral om het vasthouden van iets ongrijpbaars als herinneringen aan iemand die er niet meer is. En door de knappe dubbelrol van Swinton wordt onderstreept hoe de moeder in de dochter voortleeft. Fraai spel met de omgeving waar de tijd lijkt te hebben stilgestaan i een film waarin feitelijk alleen het bestaan van smartphones en wi-fi een tijdsbepaling zijn. Het zoeken naar herinneringen losgemaakt van de tijd. Ook met hele fraaie muziekkeuzes.

Schitterend afscheids/rouwverwerkingsdrama vormgegeven in een jasje van gotische horror (wat het dus nadrukkelijk niet is). Tilda Swinton speelt een sublieme dubbelrol.

Intens van genoten.

De epiloog van tweeluik The Souvenir. Maar zeker ook los daarvan goed te bekijken. Met slechts een beetje fantasie zag ik hierin een kruising tussen The Shining en Aftersun.

Alweer zo'n persoonlijke film van Hogg. En alweer zo'n rake. Over een vrouw die haar herinneringen uitput om vragen omtrent haar moeder en hun onderlinge verstandhouding te beantwoorden. De film bedient zich van leuke allegorische vondsten. Verder wederom bijzonder sfeervol, met die statische shot, de onheilspellende setting en dat indringende geluid.

Enig minpuntje is dat het iets te veel leunt op symboliek. Een allegorische film is voor mij het sterkst als het vertelde ook zonder de allegorie betekenis heeft. Dat is hier niet het geval.

Niet 100% overtuigd van deze film. Nochtans doet de film heel veel dingen goed. Niet dat het zo moeilijk om wat gothic sfeer te creëren met deze setting. Het oude hotel heeft veel weg van een griezelig kasteel, zeker met rondhangende mist en die talloze bomen op het domein. Er hangt een constant groezelig sfeertje dat we ook al terugzagen in tal van andere films.

Ook het decor binnen was de moeite met veel details en ouderwetse kamers en behangpapier. De receptioniste is eveneens mysterieus, nouja, bij momenten nogal nors en weinig klantvriendelijk. Alsof het haar te veel was en haar dagelijkse vertrek 's avonds laat leek meer op een vlucht alsof ze absoluut niet wou overnachten in het hotel.

Uiteindelijk loopt het allemaal met een sisser af. Er gebeurt ook niet bijster veel. Wel een prima dubbelrol van Tilda Swinton. De kleine climax op het einde redde het alvast niet voor me. Daarvoor was het iets te lang wachten op Godot.