Glorious (2022)

Elevator Pitch: Jason Stackhouse vs The Rest Room Glory Hole God!

Maar het moet gezegd: met een biertje erin ga ik dit vermoedelijk wel geamuseerd zitten kijken!

Vermakelijk maar uiteindelijk iets te dun horrorfilmpje met een vrij komische insteek. Ryan Kwanten doet het best goed in de hoofdrol en J.K. Simmons is hilarisch als de stem van het Lovecraft-achtige monster dat in een wc-hokje leeft. Gaandeweg gaan de beperkte locatie en karige plot elkaar helaas een beetje tegenwerken, zodat het aanvankelijk intrigerende uitgangspunt van de film niet helemaal uit de verf komt. Daar kan een de aardige twist tegen het einde dan weinig meer aan veranderen.

Verhaal = vet

Uitvoering = laat te wensen over

Als Sam Raimi deze film had geregisseerd en Nicolas Cage de protagonist had gespeeld (en de andere acteurs/actrices (behalve Simmons (hoewel; ik ben benieuwd wat Morgan Freeman to the table gebracht zou hebben ... of misschien een stem vervormer om de stem wat griezeliger te laten klinken.) ook vervangen zouden worden door wat minder amateuristische acteurs en actrices met wat meer charisma zou het een classic geweest kunnen zijn.

Misschien had dit ook beter een korte film in een horror anthology kunnen zijn. (het is geloof ik ook gebaseerd op een kort verhaal)

Voelde toch aan als een korte film die opgerekt is naar een full feature. Hier en daar wel wat aardige visuele stijl, maar je merkt dat zowel voor als achter de camera net te weinig talent zit om hier echt iets uit te halen.

Nadat de relatie met Brenda [Sylvia Grace Crim] is stukgelopen zet Wes [Ryan Kwanten] het op een zuipen. In zijn dronkemansbui belandt hij in een openbare WC waar hij door een Glory Hole (echt waar!) wordt aangesproken door een man [J.K. Simmons] die zich Ghatanothoa noemt. Wat volgt is volstrekt belachelijk en ik kon me niet onttrekken aan het idee dat McKendy pas op het laatste moment besloot dat deze vermeende horrorfilm zo stompzinnig was dat ze er nog een komedie van probeerde te maken. Mede door Kwantengs abominabele acteerwerk is dit helaas noch angstaanjagend, nog grappig. Een film die Simmons het liefst voorgoed uit zijn CV zou moeten willen schrappen, mag ik hopen.

Leuk.

Fijne ontdekking, die zeker onder de liefhebbers van Lovecraft wellicht in de smaak zal vallen. Ik was zelf met zijn wereld maar tot beperkte maten bekend, maar genoeg bekend om de verwijzing in deze film te herkennen. Bovendien vind ik films die zijn universum benaderen altijd wel positief verrassend, en Glorious is niet anders.

Kwanten keert terug naar horror en doet het bovengemiddeld goed. Zat voorheen vaak vast in rollen die maar een beperkte kant van hem vereisen. Het zorgde ervoor dat hij altijd wat werd afgedankt met een wat saaie rol, maar Glorious laat zien wat hij kan als hij de ruimte krijgt om echt te acteren. Daarmee bewijst hij zowel komisch als sentimenteel on-point te zijn. Simmons als stemacteur komt ook heerlijk tot z'n recht.

Wat rest is een film die veel met weinig doet. Nog nooit was een film die zich de volledige speelduur in een openbare toiletruimte afspeelt zo leuk te noemen. De cinematografie is erg sterk en de invulling van de film zelf vooral creatief. Echt geweldig is het niet, maar genoeg lollige ideeën om niet saai te worden. Misschien dat de speciale effecten richting het einde het wat laten afweten en dat de energie er nooit lekker inzit, maar daarmee is het meeste gezegd.

Glorious is een echt vermakelijke horrorfilm met een aantal heerlijke scenes. Al bij al misschien iets te veel afgeschermd van gore of echt grafische activiteiten, maar het vermaakt goed. Kleine horrorfilm die vooral voor een plezierige ervaring gaat en daarnaast totaal niet lang duurt. Zoals deze gemaakt worden mogen ze wel vaker gemaakt worden.

Ghat: Your genitals are of no significance.

Wes: Well, you don't have to be mean about it!!

“Jason Stackhouse vs The Rest Room Glory Hole God!”, schreef ik in augustus toen deze film en de trailer op MovieMeter verschenen, met de verwachting dat ik dit met een biertje op wel amusant zou vinden. En dat zal kloppen, want ik vond het zelfs op de zaterdagmorgen met een kop koffie (ja, hallo!) in plaats van een bier, ook zeker geinig.

Wes is nog herstellende van een break-up, en on the road. Wanneer hij op een avond met veel drank voor een toiletgebouw langs de weg een vreugdevuur houdt waarbij de nodige herinneringen in vlammen opgaan, wordt hij de volgende morgen als een behoorlijk brakke Harrie wakker. Nadat hij alles in innige omarming met een vieze toiletpot eruit gegooid heeft, wordt hij aangesproken door een stem uit het toilethokje naast hem. Door een Glory hole. Hence the title, Glorious.

Wat volgt is een Lovecraftiaanse single location horror, die de mogelijkheden die dit uitgangspunt biedt, prima benut. J.K Simmons levert puik werk als de God, maar ik heb Ryan Kwanten nooit zo sterk gevonden. Hij redt zich, maar echt goed is het niet. Gelukkig hoeft dat niet perse om van dit bizarre genrewerkje te genieten. De effecten van het ongetwijfeld beperkte budget zijn prima, en visueel is Glorious zeker niet onaardig. Maar het is net te weinig voor een zeven, wat mij betreft.

3,2*

Glorious heeft me positief kunnen verrassen. Grappig, soms wat gore en een van de pot gerukt concept. Goed acteerwerk en een geniale JK Simmons. Ryan Kwanten wist me ook te overtuigen. Jammer dat halverwege de boel even inkakt en op het einde een twist de bal een beetje misslaat. Verder een aanrader, al is het enkel en alleen voor het wel erg bizarre concept.

Horrorfilms en kleine ruimtes het levert regelmatig innovatieve films op! Het is de kracht van eenvoud! Zo ook deze waarin het enige personage gedurende het grootste deel van de looptijd op het scherm te zien is.Da t personage is Wes (Ryan Kwanten), die blijkbaar in zijn auto leeft, na een relatiebreuk. Wes stopt bij een stopplaats langs de weg en wordt opgesloten in een wc-gebouw met niets anders dan een mysterieus figuur die tegen hem praat...vanuit het hokje naast hem...

De film weet het voor elkaar te krijgen om steeds net genoeg mysterie te bieden om de interesse te blijven wekken en net genoeg uitleg om de kijker door te laten kijken. Dat alleen al is een indrukwekkende prestatie! Met minder dan 80 minuten weet de film ook hoe het tijd die hij heeft zo goed mogelijk kan benutten! Daarnaast zijn er paar zeer goed geplaatste, perfecte grappen (dubbelgelegen van die humor) En is er een mooie vormgeving van het toiletgebouw...

De stem uit het glorie-gat is die van Academy Award-winnaar, JK Simmons. Die je in de film nooit op het scherm ziet. Hij is een halfgod, de eerstgeborene van Cthulhu oftewel de Lovecraftiaanse Ghatanothoa en hiermee voeg de film zich bij de kosmische horror Verder creatieve speciale effecten en de regie van Rebekah McKendry was behoorlijk indrukwekkend! Het kleinere budget staat deze grotere ideeën nooit in de weg. Dat komt allemaal door de balans tussen effecten en verbeeldingskracht! Het is duister grappig met een aantal werkelijk indrukwekkende beelden! Dit was een wonderbaarlijk goede film!

Van de wc-pot gerukt?

Deze one location horror film heeft mij wel vermaakt! Het lijkt wel een 'bad trip gone wrong' (welke bad trips are going right?). Grappig, inventief en gelukkig met een korte speelduur.

"You can't escape in your memories, Wes!"

na twintig minuten meteen uitgezet,bagger

In Glorious wil een man met de naam Wes ontzettend graag de toiletten verlaten als zich daar een grote bedreiging openbaart. Het lukt hem niet. Waaruit de bedreiging precies bestaat houdt de film lang verborgen. De kijker hoort alleen een mannenstem uit een afgesloten toilet komen. Wie is die man? Wat wil hij van Wes? Beetje bij beetje komen de antwoorden. Langzaam. Veel blijft lang in het duister gehuld. Spannend en leuk.

De film speelt zich maar op één locatie af. Een sanitair gebouwtje op een parkeerplaats naast een verkeersweg. Dat betekent dat de mogelijkheden beperkt zijn. Er is weinig ruimte voor actie. En dus is de hoeveelheid dialoog groot. Niet vervelend, hoewel er soms een momentje was dat ik dacht: kom nu eens ter zake. Uiteraard heeft de vele dialoog als doel om Wes heel behoedzaam van zijn noodlot op de hoogte te brengen. Het is functioneel. Aan de andere kant kreeg ik de indruk dat de film met opzet wat werd opgerekt om aan een volwaardige speelfilmduur te komen. Die lengte kan er met 80 minuten net mee door.

De factor mysterie is in deze film de dragende kracht. Het mysterie wordt mondjesmaat prijsgegeven. Die werkwijze prikkelt de nieuwsgierigheid en houdt de boel levendig. Door de mysterieuze gaatjes in brokjes te vullen, is de spanningsboog continu aanwezig. Dat doet regisseur Rebekah McKindry heel behoorlijk. Een ander in het oog springend positief element is de humor. De absurde situatie wordt genoeglijk uitgebuit en mag zich verheugen in een prima protagonist (Ryan Kwanten) met komische potentie. Het is leuk om te zien hoe Wes worstelt en probeert in de merkwaardige situatie enige zin te ontwaren.

Het verhaal is weliswaar wat dun en de effecten zijn niet heel expliciet en groots (budgettaire redenen, vermoed ik), maar de positieve elementen wegen daar ruimschoots tegenop. Glorious is een hele leuke horrorkomedie.

Vrij geinig filmpje.
Dronkenlap-met-gebroken-hart Wes belandt in een toiletgebouwtje waarin het enige andere hokje bezet wordt door een curieus wezen uit de koker van Lovecraft, met de stem van Simmons. Die blijkt het een en ander van Wes te weten en blijkt hem uiteindelijk nodig te hebben voor een soortement van missie.

Kwanten, die Wes speelt, is niet de meest begaafde acteur maar weet zich uiteindelijk toch redelijk staande te houden op de vierkante meters van het groezelige toilet (enkele flashbacks en Under The Skin-achtige droomvisuals daargelaten). De dualiteit van zijn karakter (wat heeft Wes allemaal op zijn kerfstok?) verschaft de film op de valreep nog een dubbele laag, maar - zeker gezien het komische gehalte doorheen het geheel - kijk en interpreteer je deze het liefst zo luchtig en eenduidig mogelijk. 3*