Incroyable Mais Vrai (2022)

Nieuwe Dupieux!

Vanaf 30 juni 2022 in de bioscoop (Gusto Entertainment)

Oui oui, ga er donderdag direct hee. Groot Dupieux fan, Mandibules is mijn favoriete 2021 film.

Deze duurt ook weer geen 145 minuten, gewoon een film als een Ramomes song, kort maar krachtig knallen.

Een mysterieuze kelder, een handige lul (of toch niet?), en inderdaad, zo’n kelder kan je leven veranderen.
Absurd, zoals immer, grappig ook, maar ik vond dit niet de beste Dupieux, al is dat ook lastig metvde films die hij al gemaakt heeft. Maar wel weer een prima film.

Dat was Mandibules, mijn favoriete film uit 2021.

Deze nieuwe is niet te vergelijken met Mandibules, heel andere film, minder absurd, al blijft het universum van Dupieux op zijn zachtst gezegd bizar.

Of hij beter is kun jij alleen zelf bepalen, ik vond Mandibules leuker, maar wellicht vind jij deze beter. Of vind je hier (ook?) niet veel aan.

Deze is wel wat meer down to earth dan Mandibules, al is dat bij Quentin Dupieux uiteraard relatief.

Heerlijke absurdistische parodie . Narcisme en ouder worden gaan niet samen: erg humoristisch!

Alain [Alain Chabat] en Marie [Léa Drucker] betrekken een huis met een magische doorgang en Alains college Gérard [Benoît Magimel] heeft een ‘ongelofelijke’ transplantatie ondergaan waar hij zijn vriendin [Anaïs Demoustier] een groot plezier mee heeft gedaan. Meer duidelijkheid geven over het plot zou het laatste beetje hoop op enig plezier bij het zien van deze film definitief doen vervliegen, dus laat ik volstaan met te zegen dat Dupieux twee flauwe ‘grappen’ op erbarmelijke wijze heeft uitgewerkt en dat het enige wat ‘ongelofelijk maar waar’ is aan deze film, het feit is dat hij hier bij meerdere instanties geld voor heeft weten bijeen te sprokkelen. Duurt amper 70 minuten, maar het voelt als een eeuwigheid. Alleen op papier een komedie.

Het begin is aardig, maar de film gaat snel vervelen en gaat daarna als een nachtkaars uit. En je moet natuurlijk niet gaan factchecken, maar om 30 jaar jonger te worden, moet je volgens mij 6 jaar ononderbroken die tunnel in. Een maand per keer zou logischer geweest zijn. Maar uiteraard doet logica er in een film als deze niet zo toe.

Dit is wel mager hoor. Begint best leuk, spannend zelfs.

Maar naarmate het verhaal vordert wordt het plat, lomp en leeg.

Nou ja, duurt ook geen drie uur of zo, dus voor je je echt gaat ergeren is het alweer voorbij.

Al met al net aan aardig.

Aan de eerste reacties te zien is dit een gevalletjue love it or hate it. Ik zit in #teamlove. Quentin Dupieux is hard op weg een van mijn favoriete regisseurs te worden. Hij is het denk ik al. Zijn absurdisme blijft (mij) verrassen, ook omdat hij weigert keer op keer dezelfde film te maken. Bij Deerskin zat de humor tussen de regels, Mandibules ging richting échte komedie, en hier zit het er een beetje tussenin.

Knap vind ik het dat de scènes over de elektronische penis qua 'grappigheid' niet al te zwaar op de penis leunen. Het is allemaal veel subtieler dan dat, het zit hem in gezichtsuitdrukkingen, camerashots, stopwoordjes, en was net zo grappig geweest als het over een oor of een hand was gegaan.

Anders dan bij zijn eerdere films ligt het thema - de midlifecrisis - er dit keer vrij dik bovenop, maar hoewel je er als kijker waarschijnlijk niet over twijfelt aan welke kant je staat, is het voor de personages anders: zowel hij als zij is tevreden met de gemaakte keuze.

74 minuten is trouwens een prima lengte voor een film. Niet voor elke film natuurlijk, maar er zijn genoeg films van minstens anderhalf uur die ervan opknappen als je er een kwartiertje uitknipt.

Wederom ontzettend droog, maar erg geestig. En inderdaad prima speelduur.

3,5

Met een Dupieux weet je dat je geen normale film hoeft te verwachten. Niet dat het hier extreem gek verloopt, maar die tunnel onder het nieuwe huis van Alain en Marie brengt toch wel wat te weeg. Het leidt tot een nietsontziende idee-fixe die totaal uit de hand loopt.

Daarnaast heb je de contacten met de baas van Alain wie op zijn zachtst gezegd bizar te noemen is. Die mechanische penis leidt het in, maar er scheelt wel wat meer aan die man.

Prima speelduur van de film inderdaad. Alles wat langer zou geduurd hebben, had afbreuk gedaan aan het geheel. Surrealistisch en absurd gespekt met de droge humor van Dupieux. Niet zijn beste, maar verder zeker verteerbaar.

Goeie film over een koppel die een huis kopen waar een tunnel in zit. Een bijzonder en origineel gegeven wat een aantal interessante vragen opwerpt. Droog en absurdistisch gebracht, zoals gewend van de eigenzinnige Quentin Dupieux (en hier pakt dat wel goed uit). Mede door de korte speelduur nog net 3.5 sterren.

Hier had meer in gezeten. Vooral jammer dat beide gedachtenexperimenten niet verder onderzocht worden en verzanden in oppervlakkige en humorloze jammerklachten. De ideeën an sich zijn wel leuk namelijk.

Een echtpaar koopt een huis. En vanuit dit gegeven ontspint zich een surrealistisch komisch verhaal dat geheel in de stijl van eerder werk van Quentin Dupieux, minimalistisch is vormgegeven en waarin het absurde element langzaam wordt gegaard.

Midlifecrisis is het thema dat wordt blootgelegd. Dat gebeurt door een bijzonder breekpunt in te brengen dat het besef van het ouder worden dat zich sabbelend onder het vredige uiterlijk van het burgerlijke bestaan van het stel bevindt, heel absurd tot uiting doet komen. De meeste weerslag heeft dat besef op de vrouwelijke helft van het echtpaar Marie die helemaal bezeten raakt van het breekpunt en het middel verheft tot een fundament dat haar leven bepaalt.

Incroyable Mais Vrai is een absurd komisch werkje dat leeft van merkwaardige ideeën en een paar grappige gimmicks. De drang naar verjonging die vooral bij enkele personages leeft, wordt met overdreven middelen en obsessief gedrag te lijf gegaan. Zo ontstaat een satirische blik op een samenleving die vervult is van onrealistische schoonheidsidealen. En passant krijgt ook de makelaardij nog een veeg uit de pan.

Dupieux laat zich weer eens zien als een uitstekende visuele verteller en dat levert bizarre en schitterende situatiekomedie op. Hoogtepunt is wel een montage die zonder dialoog en met alleen elektronische klanken grandioos geënsceneerd, bijzonder grappig en heel veelzeggend is. Incroyable Mais Vrai is een heerlijk eigenzinnige en zeer humoristische film.

Quentin Dupieux houdt het bewust heel klein, dat is ook de charme van zijn films.

Ik heb een paar keer hard moeten lachen.

Wat ik wel een beetje mis is het type dialogen uit Van Warmerdam films. Hij mag zich wat dat betreft wel wat meer uitleven, het blijft allemaal erg minimalistisch.

Wat eerder gezegd is door anderen; de speelduur is perfect.

Gewoon prima vermaak en een passend en bevredigend einde.

Dupieux is een zekerheid geworden.

Had ik nooit gedacht aan het begin van z'n carriere. Rubber mocht dan wel een culthit zijn, het had toch veel van een gelukstreffer, gemaakt door iemand die graag ook eens regisseur wou zijn. Maar er zit blijkbaar toch veel meer regelmaat in Dupieux's werkwijze. Ondertussen heeft hij maar mooi z'n eigen niche uitgediept.

Deze film is vintage Dupieux, absurde comedy, maar toch ook weer verschillend genoeg van z'n ander werk, zodat het niet teveel op elkaar gaat lijken. Ik hou wel van zijn droge aanpak, kan ook best altijd genieten van de maffe verhaallijntjes en het geslaagde acteerwerk. Iets minder bekende acteurs deze keer, maar Dupieux zorgt er toch steeds voor dat de cast perfect in z'n film past.

En ook voor de speelduur verdient hij een pluim. Niet te lang, met een einde dat tegen een razend tempo doorbaggert, omdat de humor daar enigszins uit het verhaal verdwenen is. Je moet het maar doen. Erg fijne film weer, Dupieux mag zo nog een tijdje voortdoen wat mij betreft.

4.0* en een uitgebreide review