Incroyable Mais Vrai (2022)

Nieuwe Dupieux!

Vanaf 30 juni 2022 in de bioscoop (Gusto Entertainment)

Oui oui, ga er donderdag direct hee. Groot Dupieux fan, Mandibules is mijn favoriete 2021 film.

Deze duurt ook weer geen 145 minuten, gewoon een film als een Ramomes song, kort maar krachtig knallen.

Een mysterieuze kelder, een handige lul (of toch niet?), en inderdaad, zo’n kelder kan je leven veranderen.
Absurd, zoals immer, grappig ook, maar ik vond dit niet de beste Dupieux, al is dat ook lastig metvde films die hij al gemaakt heeft. Maar wel weer een prima film.

Dat was Mandibules, mijn favoriete film uit 2021.

Deze nieuwe is niet te vergelijken met Mandibules, heel andere film, minder absurd, al blijft het universum van Dupieux op zijn zachtst gezegd bizar.

Of hij beter is kun jij alleen zelf bepalen, ik vond Mandibules leuker, maar wellicht vind jij deze beter. Of vind je hier (ook?) niet veel aan.

Deze is wel wat meer down to earth dan Mandibules, al is dat bij Quentin Dupieux uiteraard relatief.

Heerlijke absurdistische parodie . Narcisme en ouder worden gaan niet samen: erg humoristisch!

Alain [Alain Chabat] en Marie [Léa Drucker] betrekken een huis met een magische doorgang en Alains college Gérard [Benoît Magimel] heeft een ‘ongelofelijke’ transplantatie ondergaan waar hij zijn vriendin [Anaïs Demoustier] een groot plezier mee heeft gedaan. Meer duidelijkheid geven over het plot zou het laatste beetje hoop op enig plezier bij het zien van deze film definitief doen vervliegen, dus laat ik volstaan met te zegen dat Dupieux twee flauwe ‘grappen’ op erbarmelijke wijze heeft uitgewerkt en dat het enige wat ‘ongelofelijk maar waar’ is aan deze film, het feit is dat hij hier bij meerdere instanties geld voor heeft weten bijeen te sprokkelen. Duurt amper 70 minuten, maar het voelt als een eeuwigheid. Alleen op papier een komedie.

Het begin is aardig, maar de film gaat snel vervelen en gaat daarna als een nachtkaars uit. En je moet natuurlijk niet gaan factchecken, maar om 30 jaar jonger te worden, moet je volgens mij 6 jaar ononderbroken die tunnel in. Een maand per keer zou logischer geweest zijn. Maar uiteraard doet logica er in een film als deze niet zo toe.

Dit is wel mager hoor. Begint best leuk, spannend zelfs.

Maar naarmate het verhaal vordert wordt het plat, lomp en leeg.

Nou ja, duurt ook geen drie uur of zo, dus voor je je echt gaat ergeren is het alweer voorbij.

Al met al net aan aardig.

Aan de eerste reacties te zien is dit een gevalletjue love it or hate it. Ik zit in #teamlove. Quentin Dupieux is hard op weg een van mijn favoriete regisseurs te worden. Hij is het denk ik al. Zijn absurdisme blijft (mij) verrassen, ook omdat hij weigert keer op keer dezelfde film te maken. Bij Deerskin zat de humor tussen de regels, Mandibules ging richting échte komedie, en hier zit het er een beetje tussenin.

Knap vind ik het dat de scènes over de elektronische penis qua 'grappigheid' niet al te zwaar op de penis leunen. Het is allemaal veel subtieler dan dat, het zit hem in gezichtsuitdrukkingen, camerashots, stopwoordjes, en was net zo grappig geweest als het over een oor of een hand was gegaan.

Anders dan bij zijn eerdere films ligt het thema - de midlifecrisis - er dit keer vrij dik bovenop, maar hoewel je er als kijker waarschijnlijk niet over twijfelt aan welke kant je staat, is het voor de personages anders: zowel hij als zij is tevreden met de gemaakte keuze.

74 minuten is trouwens een prima lengte voor een film. Niet voor elke film natuurlijk, maar er zijn genoeg films van minstens anderhalf uur die ervan opknappen als je er een kwartiertje uitknipt.

Wederom ontzettend droog, maar erg geestig. En inderdaad prima speelduur.

3,5