Ya No Estoy Aqui (2019)

Dit soort films mag ik graag zien op z'n tijd. Ben heel benieuwd wat dit zal zijn.

Sterke film dit. Mooi in beeld gebracht, sfeervolle locaties en het acteerwerk van de cast die volgens mij grotendeels uit beginners bestaat is goed.
Het verhaal is boeiend met een toch wel charismatische protagonist die huis en haard moet verlaten. Toch wordt het allemaal niet al te dramatisch gebracht. De cumbia muziek zorgt voor wat verlichting en de vriendelijke, trotse Ulises is een robuust personage en met een modewoord, authentiek.
Dit inkijkje in het leven in Monterrey en Jackson Heights is fraai en interessant het loont ook om de aftiteling af te kijken.
Aanrader.

Erg mooie film inderdaad! Juist de wat trage en milde dramatiek vond ik erg sterk aan deze film.

Zeker een lust voor het oog deze film. Het verhaal vond ik niet meer dan aardig. De acteerprestaties zijn wisselend (rol van Lin was een minpunt, hoofdpersoon Ulises een pluspunt). Het verhaal houdt spanning door de sprongen in tijd, maar is mij wat te eenzijdig. De focus op de muziek is plezierig en verlichtend vanwege de treurige omstandigheden. Er blijft echter weinig over voor bv. de rol van de moeder/ het gezin. Het is wellicht een keuze om te focussen op vrienden/vriendengroepen/subcultuur in plaats van het traditionele conflict met de ouders/ de autoriteiten. De rol van de moeder is dan ook beperkt tot enkele schreeuwen, het verhaal van broerlief en vader is al helemaal onderbelicht. Dat Lin slechts een voorbijganger blijkt begrijp ik dan wel weer. Het einde brengt verlichting maar ook treurnis en berusting. Was het niet nog spannender geweest meer flarden van de vrienden te tonen dan enkel de blik op de website? Al met al is het einde wat mij betreft qua dramatiek sterk genoeg. Mixed emotions dus: ik heb me weleens minder geërgerd aan gemiste kansen, vaagheden blut maar toch kunnen reizen en onduidelijkheden in een film.

Gezien dankzij de promotie door centurion81 hier op de site. Ya no estoy aqui weet vooral goed de muziek/danscultuur van het Kolombiana/cumbia te vatten en hoe dit een identiteit geeft aan jongeren die in drugswijken verder geen kant op kunnen. Mooie, kleurrijke beelden van de omgeving en het dansen. Als psychologisch portret vond ik het minder, daarvoor blijft protagonist Ulises een beetje teveel in zwijgen gehuld. Hoe ziet hij het leven verder voor zich? Wat zijn zijn dromen en verwachtingen? Dit blijft allemaal onduidelijk en daardoor komt er ook geen sterkere, emotionele band met hem tot stand. Het einde, na de aftiteling, geeft nog wel een positieve push aan het geheel.