The Comeback Trail (2020)

Half.

Volgens mij zijn regisseur Gallo en Freeman dikke buddies geworden, want in zowat de laatste vier films van hem zie ik Freeman steeds opduiken. The Comeback Trail is één van die vier films, al is de rol van Freeman hier meer bijzaak om het verhaal vooruit te duwen. Destijds toen de film in de bioscopen verscheen had ik overwogen om erheen te gaan, maar uiteindelijk is dat er niet van gekomen. Wat mij betreft geen gemiste kans.

De cast is behoorlijk groots en bekend, maar het gevoel dat Gallo vooral acteurs gebruikt die vroeger populair waren maar nu voor een tientje op komen draven hangt sterk. Dat neemt niet weg dat met name Jones een behoorlijke rol neerzet. De Niro doet het ook wel verdienstelijk, maar het problematische van zijn personage is dat het gewoon niet erg lollig is. Gallo drijft de hele film lang op de komische talenten van De Niro, maar eigenlijk is TCT geen moment echt leuk vanuit zijn kant. Het constant drukke gekwek kwam vooral vermoeiend over.

Na ongeveer 30 minuten heb ik even moeten lachen om dat stuk in het bejaardentehuis, maar daarnaast geen enkele keer mijn mondhoeken kunnen krullen. De humor wordt constant getrokken uit de drukte van de personages, het absurdisme van het verhaal en de driftbuien van De Niro, maar eigenlijk werkt dit allemaal vanaf het eerste moment al niet. Als ze dan eindelijk beginnen met filmen wordt de film wat grootser (en dus beter), maar echter vond ik ook daar dat er weinig humor uit de film werd getrokken. Ik had me ingesteld op een soort slapstickfilm, maar als dat de bedoeling was heeft Gallo behoorlijk hard gefaald.

Ik kan het op zekere hoogte wel waarderen, dit soort niemendalletjes, maar met The Comeback Trail heb ik gewoon bijna niet kunnen lachen. Voor een film die de hele tijd op droge grapjes blijft drijven is dat een serieus probleem. Dan kon ik de dramatischere inbreng richting de tweede helft meer waarderen, want dan voelt de boel wat minder stuurloos aan. Soms zijn dit soort films leuk als je in een slechte bui bent, maar zoiets valt voor elke komedie eigenlijk wel te zeggen.

Teleurstellend.

Een film die alles in zich had om een sympathieke knipoog te zijn aan een reeds in 1974 uitstervend genre, maar al snel vervalt in de zoveelste matige komedie met Robert De Niro. Wat ooit één van de beste acteurs van z'n generatie was, is nu toch echt een toonbeeld van matigheid geworden. Het is eigenlijk bijna zielig om te zien hoe hij in komedies als deze totaal niet uit de verf komt en zichzelf voor schut lijkt te zetten.

Luidruchtig is het allemaal wel, maar grappig zelden. Godzijdank kan Tommy Lee Jones in een voor hem op het lijf geschreven rol nog de nodige je m'en fou aan de film geven. Niet té veel moeite doen om grappig te zijn, maar gewoon cynisch en uitgeblust rondlopen. Het is wat de film nodig had. Al de rest is veelal te slap, te flauw.

2

Een aangename, relaxte en sfeervolle comedie, zonder pretenties, waar de makers vast veel plezier in gehad hebben, zo komt het op me over, en zelf vond ik hem óók heel leuk!

Maar wat ik nu toch teleurstellend vind, is de ontdekking dat het een remake is van een gelijknamige film uit 1982. Slechts. Mijn stem kan dan geen credits inhouden voor originaliteit, voor het creatieve bedenken; wie weet was die film uit 1982 nog wel beter! Dan zou er wat af moeten van mijn sterren. Maar dat kan ik niet weten dus vooruit dan maar.

De film is 'in loving memory' voor Harry Hurwitz, de regisseur van het origineel.

Nee, het biedt allemaal niet veel nieuws, en zowel het tweede bedrijf (tijdens de opnames in de woestijn en bij de canyon) als het derde ("The film's a hit!") is voorspelbaar, maar er zijn toch ook wel compensaties: De Niro gaat voluit (inclusief een vurige monoloog tegen Jones op het einde), hij heeft een aardige chemie met zijn neef (Zach Braff), en Jones geeft zijn personage stiekem kracht en ontroering mee, zodat zijn monoloog tijdens de laatste scène van de opnames van The oldest gun in the West warempel ècht ontroerend is. Natuurlijk hebben de drie acteerkanonnen in het verleden aanzienlijk betere films gemaakt, en niemand zal hierbij buikpijn van het lachen hebben gekregen, maar de film heeft vaart en charme genoeg om hem pijnloos uit te kunnen zitten.