Paradise Drifters (2020)

Paradise Drifters is geselecteerd voor het filmfestival in Berlijn. Het (lange) speelfilmdebuut van Mees Peijnenburg draait er als onderdeel van het Generation 14plus-programma. De wereldpremière vindt een krappe maand daarvoor plaats in Rotterdam.

Actie! Op de set van Paradise Drifters - Filmkrant

EDIT: Vanaf 3 september in de bioscoop (Gusto Entertainment)

Vanwaar al die lage sterren?

Omdat de 'film' op een afstudeerproject lijkt. Wel mooi geschoten, dat dan weer wel.

Tamar van Waning blinkt uit in dit sowieso uitstekend geacteerd psychologische drama over drie jonge mensen wiens paden elkaar kruizen wanneer ze, elk om andere redenen, Nederland willen verlaten. Chloe [Tamara van Waning] is ongewenst zwanger en daardoor verstoten door haar familie. De 'vader' regelt voor haar een appartement in Barcelona waar ze kan bevallen, maar ze moet er zelf maar zien te komen. Lorenzo [Jonas Smulders] besluit drugs naar Marseille te smokkelen in de hoop dat hij daarmee zichzelf en Ivan [Joren Seldeslachts] uit de financiële nood kan halen. De suïcidale Yousef ontvlucht een woongroep waar het hem niet lukt de dood van zijn ouders te accepteren. Toeval brengt de drie bij elkaar op een parkeerplaats waar Chloe en Yousef Lorenzo dwingen hen een lift te geven.

In zijn speelfilmdebuut slaagt Mees Peijnenburg erin om een beklemmende sfeer neer te zetten maar het scenario schiet tekort. De introductie van de karakters laat relevante vragen onbeantwoord: is Chloe werkelijk het slachtoffer van verkrachting?; waar zijn Lorenzo's ouders gebleven en wat is zijn relatie met Ivan?; wat doet Yousef in een soort woongroep met schofferende leeftijdgenoten?. 'Paradise Drifters' heeft weliswaar een aantal sterke dramatische momenten en Peijnenburgs locatiegebruik is voorbeeldig, maar het einde van het verhaal is net zo gemakzuchtig en onbevredigend als het begin. Het mag dan weliswaar gejat zijn van het superieure Thirteen (2003), maar van enige emotionele impact is deze keer nauwelijks sprake. Peijnenburg is een prima regisseur, maar zou er goed aan doen om voor zijn volgende scenario samen te werken met een meer ervaren scenarist. Het zou wel jammer zijn als Tamar van Waning de kans op een carrière als filmactrice zou laten liggen.

Deze film blijkt dus geschoten te zijn door Jasper Wolf, cinematographer van Monos

En dat kan je wel zien. Groot talent!

Voelt aan als een Vlaamse film (en dat bedoel ik als compliment). En voor een Nederlandse film zijn de acteerprestaties goed. Hier en daar wat gaten in het verhaal wat op zich niet storend is maar wel jammer.

Zeer redelijke roadmovie met sterk acteerwerk en mooie cinematografie van Jasper Wolf. Kleine 3,5*

Deze greep me best flink. Ik snap best dat er rationeel onverfijndheid in te zien is. Ik vond het qua scenario bijna naïef in eenvoud maar (daardoor?) wel krachtig en in/meeleefbaar, en de invalshoek van straatjongeren indringend en van belang. Een fijne lome sfeer door weinig dialoog en kabbelend gitaarspel, drifting en goed acteerwerk; vooral Tamar van Waning beviel mij met haar mimiek, die wil ik wel vaker zien. M'n hoofd zegt dat ik een halve punt zou moeten aftrekken omdat ik minder kon meekomen met Chloe's uiteindelijke beslissing, maar m'n hart zegt nee. Ik heb genoten.

Redelijke film over drie jongeren met ieder hun eigen problemen die naar Zuid-Europa afreizen op zoek naar kansen. Best rauw en tevens mooi in beeld gebracht en het naturelle acteerwerk past prima binnen het geheel. Wel nogal fragmentarisch waardoor het niet overal even lekker loopt. Een nipte 3.0 sterren.

Rauw, grauw en deprimerend. En dat is de bedoeling ook van Mees Peijnenburg neem ik aan.

Veel gebruik wordt er gemaakt van close ups.

De dialogen zijn kort van stof en emotieloos.

Mede hierdoor en door de zielloze personages wordt je als kijker nooit echt in het verhaal gezogen.

Je kijkt de 80 minuten een beetje apatisch weg.

Ondanks goed acteerwerk en het feit dat dit zeker geen slechte film is kon daarom " Paradise Drifters" mij nooit echt boeien.

2.5*/3*

Tja. Enerzijds goeie dingen in deze film: sfeer, manier van filmen.

Anderzijds ook veel onduidelijkheden. Het verhaal is vaag en als je er echt op let super onlogisch. Al met al wel vermakelijk en voelt het allemaal een beetje als een soort van 'versneld afgespeeld fotoboek' dan echt als een film.

Een onuitgesproken verlangen naar geborgenheid, een zwangerschapstest en een plechtig pact tussen twee broers. De film toont fragmenten uit het leven van drie thuisloze jongeren. Drie jongeren die elkaar in de betonnen periferie van de welvaartsmaatschappij tegen het lijf lopen en aan elkaar blijven plakken.

Het zijn 85 lange minuten. De emotionele geborgenheid waarnaar de drie personages schijnbaar verlangen, wordt maar matig ingevuld. Een veronderstelde diepzinnige zoektocht naar verbinding met de samenleving, onderlinge saamhorigheid en een betere toekomst wordt in deze film heel teleurstellend gereduceerd tot een banale speurtocht naar geld. Daar is verder niets diepzinnigs aan.

Dat mag je natuurlijk ook niet verwachten van personages zonder dimensie. Onnozele en inhoudsloze karakters brengen immers enkel oninteressante dingen te berde en maken oninteressante roadtrips naar Zuid-Europa. Heel toepasselijk is dan ook de geringe aandacht voor de (in aanzet boeiende) innerlijke conflicten waarmee de personages aan het worstelen zijn. Die conflicten groeien nooit uit boven de stereotype weergave van jeugdige narigheid en ellende.

Drie protagonisten zijn eigenlijk twee en een halve protagonist. Het enige personage dat misschien wat meer inhoud aan de film had kunnen geven, verdwijnt (heel begrijpelijk) vrij snel uit de film. Wat rest is een strijd van twee nietszeggende protagonisten tegen een berg aan uitzichtloze, ongeloofwaardige en vermoeiende dilemma‘s die elk perspectief op een relevant maatschappijkritisch commentaar van regisseur en schrijver Mees Peijnenburg kansloos ondergraven.

Paradise Drifters is weing meer dan een verzameling van oninteressante clichés in een hobbelig verhaal.