Coureur (2018)

Indrukwekkende film. Een bekend thema, maar heel sterk wordt het sluipende mechanisme richting meer en betere middelen getoond. Maar de film toont tegelijkertijd ook de schoonheid van het wielrennen.

Toch wel verbaasd over t gemiddelde ik kon er als wielerliefhebber weinig mee en als filmliefhebber nog minder.

Vond m maar matig. Aangeprezen als een karakterschets, maar dan wel eentje met het tempo van de bezemwagen. Personages zijn ook volledig oninteressant en het missen elke vorm van diepgang. Word ook totaal niet gegrepen door de wielersport.

Zwak 2

Felix Vereekce [Niels Willaerts] probeert datgene te doen wat zijn vader Mathieu [Koen de Graeve] nooit is gelukt: Een carrière najagen als wielerprof. Zijn verlate puberteit betekent echter dat zijn lichaam te weinig testosteron aanmaakt om dat niveau aan te kunnen. Maar onder de begeleiding van ploegdokter Domenico Piacenca [Carlo Ferrante] lijkt alles mogelijk en is elk middel geoorloofd om de prestaties te verhogen. Zo komt Felix terecht in een cultuur waarin het gebruik van doping de normaalste zaak van de wereld is, maar is dat voor hem wel de juiste weg naar een profcarrière?

Stemmig psychologisch drama geeft een zeer gedetailleerd beeld van de dopingcultuur in de wielerwereld. Regisseur Kenneth Mercken toont je als kijker hoe renners, daardoor aangezet door hun teambazen en doktoren, allerlei methodes aangereikt krijgen om de prestatie te verhogen. Het is fascinerend om te zien, maar Mercken slaat hierin door en dat gaat ten koste van karakterisering. De relatie tussen vader en zoon is oppervlakkig uitgewerkt waardoor je als kijker moeilijk sympathie op kunt brengen voor de kansloze missie van Felix (die overigens bijzonder veel lijkt op Bouke Mollema met een Coup Tom Boonen). De beelden van de trainingen de wedstrijden zijn fraai, maar onderstrepen dat Mercken meer interesse heeft in de wielersport dan in zijn hoofdpersonen.

Prima film, hoor. Hoewel het deels autobiografisch is, heb ik niet het idee dat Mercken een totaal realistisch beeld van de wielerwereld heeft willen schetsen. De sfeer was vanaf de eerste seconde beklemmend en er was echt geen moment waarop ik dacht: ha, ja, dit is mooi, nu begrijp ik waarom iemand zo ver kan gaan om deze droom na te jagen. Die droom was vanaf het eerste begin in mijn beleving een nachtmerrie.

De dramatische muziek was er te veel aan, dat had de film niet nodig. De enigszins fragmentarische vertelstructuur vond ik dan wel weer sterk, dat maakte het allemaal nog net een tikkie rauwer.

Die scène met die urine-injecties, daar wilde ik het nog even over hebben. Tering. Daar had ik niet eerder van gehoord. Bestaat dat echt? Lijkt me vrij pijnlijk.