Mrs Lowry & Son (2019)

Vanaf 5 maart in de bioscoop (Paradiso Entertainment Nederland)

Schitterend portret van de relatie tussen een introverte man die dankzij zijn artistieke blik en intrinsieke liefde voor het leven en de wereld op zijn eigen manier van het leven geniet, en zijn verbitterde moeder die neerkijkt op de wereld van de arbeiders waar zij tot veroordeeld is. En daarmee haar zoon gevangenhoudt en martelt.

Goed acteerwerk en vooral de schitterende muziek maken van dit drama een kwetsbare parel, die het verdient om gezien te worden.

Mij heeft de film aan het denken gezet, omdat ik bepaalde trekjes van moeder terugzie in veel (vooral wat oudere) moeders die ik ken. Met name het keeping up appearances a la hyacynth bucket, sorry ik bedoel bouquet, en het willen veranderen van de mensen en wereld om hen heen om de appearance omhoog te houden voor de buitenwacht. De moeder in deze film doet dat behoorlijk extreem, zover dat ze letterlijk walgt van de lagere klassen. Omdat de film zich afspeelt aan het begin van de 20e eeuw, stel ik mij zo voor dat dit vroeger waarschijnlijk veel sterker voorkwam bij mensen of moeders, omdat de maatschappij toen veel meer hechtte aan een rangenverschil dan tegenwoordig. Hyacynth is al een heel stuk minder erg, en moeders tegenwoordig nog veel minder.

Dat is denk ik iets waar we heel blij mee mogen zijn. Maar ik vraag me ook af in hoeverre ikzelf als vader nog relicten van dit gedrag vertoon tegenover mijn kindje. Stuur je je kind naar een zwarte school, laat je je kind spelen bij tokkies, dat soort vraagstukken.

In ieder geval mooi om zo'n relict in de houding van mensen over verschillende generaties te zien wegsterven in een soort echo, net als de standenmaatschappij waar zij uit afkomstig is, en waar de westerse wereld denk ik toch duizenden jaren in gevangen heeft gezeten. We (deze generatie) zijn op een bepaalde manier denk ik getuige van history in the making op een heleboel vlakken. En dankzij deze film staan we daar weer even bij stil.

indrukwekkende film goed geacteerd en zeer goede acteurs die de rollen vertolken zeer de moeite waard dus

Dat Vanessa Redgrave hiervoor geen Oscar-nominatie kreeg maar Saoirse Ronan – (Little Women) en Charlize Theron – (Bombshell) wel, is lachwekkend en triest tegelijk te noemen. Ik snap dat je niet met plezier naar een zanikend zijkwijf zit te kijken dat de hele dag in haar nest haar zoon zit te commanderen, maar dat is een ander verhaal.

Masterclass Brits acteerwerk.

3,5*

Geweldig geacteerd‼️

Geweldig geacteerd.

En wat een takkewijf die mevrouw Lowry

Als je je moeder slaat groeit je hand boven je graf uit zeiden ze vroeger maar dit wijf zou je toch een rot schop verkopen.

Deed me aan mijn oma denken en dat meen ik echt.

De film is sfeervol, goed geacteerd en kabbelt aangenaam voort maar daarmee is eigenlijk alles wel gezegd. De film ontbeert spanning of drama en is wat nietszeggend. Het is me ook niet duidelijk of de film is gemaakt om simpelweg aandacht te vragen voor de kunstenaar Lowry en diens kunst, hetgeen niet nodig lijkt want voor de aftiteling wordt vermeld dat Lowry een van de succesvolste kunstenaars aller tijden is, of voor de pathologische moeder-zoon-relatie waar ook de titel naar verwijst: om een niet bekend gemaakte reden leeft Lowry volledig voor zijn moeder en om haar te behagen terwijl die moeder hem een totale mislukkeling vindt – letterlijk een nobody – en hem alleen maar vernedert. De relatie is pijnlijk om te zien maar ik kan er verder niets mee omdat er geen duiding wordt gegeven zodat ook niet invoelbaar wordt gemaakt waarom hij niet hard wegloopt bij zijn moeder. Wat misschien ook niet helpt is dat ik zijn kunst weinig interessant vind: wat dat betreft begrijp ik z’n moeder een stuk beter.

Redelijke film over een kunstschilder die nog bij zijn moeder woont, die zijn werk niet echt kan waarderen. De moeizame relatie tussen moeder en zoon is goed uitgewerkt, en zeker niet in de laatste plaats vanwege het uitstekende acteerwerk. Een aangenaam tempo, maar de film is ook wat aan de eentonige kant (de meeste scenes spelen zich af in de slaapkamer van de moeder).

Vijf jaar na zijn alom geprezen rol als J.M.T. Turner in Mr Turner kruipt Timothy Spall opnieuw in de huid van een gerespecteerde Britse schilder. In 1934 woont de 47-jarige Laurence Stephen Lowry [Spall, 62 jaar oud] nog altijd bij zijn moeder [Vanessa Redgrave] die de schilderingen van haar zoon beschouwt als een hobby die niets oplevert en hem dat regelmatig laat weten. Een negatieve recensie van een kunstcriticus is koren op de molen van moeder, maar Laurence blijft de straten van Manchester aflopen op zoek naar de beelden die hij wil vastleggen in zijn schilderijen. Afgezien van een korte flashback naar 1894 en een paar buitenscenes speelt de film zich af in de krappe woning waar moeder en zoon grossieren in woordenwisselingen die met name Laurences geduld op de proef stellen. Gebaseerd op een hoorspel en een toneelstuk en Noble slaagt er maar in beperkte mate in om dat succesvol naar een film te vertalen. Spall en Redgrave zijn de reddende engelen.

Een heel bijzondere moeder-zoon-relatie. Hij deed en doet alles voor haar terwij zij dit en alles wat hij onderneemt niet naar waarde schat en hard beoordeelt. Zelfs voor zijn schilderijen heeft ze geen interesse tot iemand anders er ééntje mooi vindt.

Het stuk - want dat is het eigenlijk- wordt schitterend gedragen door Vanessa Redgrave en Timothy Spall, twee klassebakken, meesterlijk in woord en expressie.

Knappe biografie en die schilderijen zijn heel mooi, zo te zien.