Luz (2018)

Gaaf! Doet qua sfeer wat denken aan oudere Europese arthousehorrors als Possession en Angst, maar weet tegelijkertijd ook modern genoeg aan te voelen. De soundtrack is ijzersterk en werkt vaak zeer vervreemdend, visueel is het redelijk minimalistisch maar wel apart. Voor de rest is het een soort weirde arthouse take op het hele possession subgenre, verwacht dan ook zeker geen film die alles voor je voorkauwt qua plot. De film begint al vrij vaag, maar wordt gaandeweg alleen maar weirder en weirder. Al had het wat mij betreft allemaal nog wel nét dat beetje gestoorder gemogen. Opvallend sterke casting ook trouwens, vooral die Bluthardt heeft echt een perfecte kop.

4*. Ook meteen de beste Duitse film die ik al gezien heb.

Ik denk al, ik hoor leatherhead achter me.

Die hypnosescène was fantastisch, maar sowieso een erg lekkere film nadat je er wat inzit. Ben benieuwd wat er uit dit Amerika bezoek komt rollen. Zolang hij zich maar niet conformeert, meer van dit graag!

Gemiddelde gaat rap omhoog na die eerste stem van 0,5*. Hoe is het mogelijk..

Ik zie dat hij ook via amazon (US) te zien is nu, en 'elders'. Fijn, hoop dat wat meer mensen deze film nu gaan ontdekken! Misschien een Woland of een joolstein? Een Cikx wellicht?

Deze stond inderdaad op de kijklijst, bedankt voor de heads up!

Deze film werd me aangeraden door John Milton, en ik ben verder blind deze film ingegaan. Een apart werkje is deze Luz wel. Een vrij experimentele take op bezetting door een demon, die het heeft voorzien op de Chileens-Duitse taxichauffeuse Luz die dezelfde demon ooit opgeroepen heeft. Het is behoorlijk arty, en om eerlijk te zijn kon ik niet alles wat er gebeurde plaatsen in het verhaal. Wel intrigeert het continu, en hoewel het low-budget is, is dat geen moment storend - het is ook niet een film die gaat voor de gore, maar die des te oppressiever overkomt qua sfeer. Lekker naar muziekje ook, en sterk acteerwerk. Het liefst had ik een iets samenhangender plot gehad, en visueel is er weinig bijzonders te melden, maar alsnog is dit een veelbelovend debuut van Tilman Singer.

JM haalt opgelucht adem.

Duitse possession.

Op voorhand had ik een ander type film verwacht.

Er worden twee parallelle verhalen gecreëerd die langzamerhand tot elkaar komen. Enerzijds heb je Luz, een taxichauffeuse die een politiebureau binnen strompelt en wartaal uitslaat. Anderzijds heb je een halfdronken psychiater die in de ban raakt van een vrouw, om vervolgens overgenomen te worden door een demon. Het klinkt vaag en dat is de rest van de film eigenlijk ook.

Geschoten op 16mm roept Tilman Singer een bepaalde stijl op die sterk neigt naar een arthouse horror uit de jaren '80. Hij perst alles uit het minimale budget, gezien de wijze waarop er gespeeld wordt met het audiovisuele. Dit levert zonder twijfel een aantal intrigerende momenten op waarop je niet helemaal je vinger kunt leggen; realiteit en dromen lopen door elkaar.

Tussen al het mysterie door heb ik het gevoel dat men meer van 'Luz' tracht te maken dan dat het magere uitgangspunt te bieden heeft. Hierdoor wordt er geforceerd gezocht naar van alles om meer body aan het geheel te geven. Het is weliswaar te prijzen dat niet alles voorgekauwd wordt, maar hier kon ik vrij weinig uit halen. Als kijker wordt het dan al gauw een lange zit, ondanks de korte speelduur van 70 minuten.

Al met al een opmerkelijk debuut van Singer, maar helaas niet aan mij besteed.

Dikke 2,0 sterren.

Ik vond het vreselijk maar ja ieder zijn ding...

Ha ha, ja toen ik 'm opzette kon ik me er ook moeilijk op focussen, en in slaap gevallen.. Zag hiervoor The Dark Red .
Daarna toch maar weer opnieuw aangezet en kon m'n ogen niet meer van afhouden.
Apart en tof gedaan. Minimalistisch, maar zeer effectief. Wat een geweldige sound ook.

Öngebruikelijke camerahoeken, langdurende takes waarin bijna niets gebeurd en vreemd kijkende en zich vreemd gedragende karakters vormen de belangrijkste ingrediënten voor deze pretentieuze, maar vooral saaie horrorfilm die, in tegenstelling tot wat de makers zelf beweren, bepaald geen herinneringen oproept aan het werk van Alejandro Jodorowsky. Zeker, dit is bizar en surrealistisch, maar zelfs met de beste wil te wereld valt hier geen touw aan vast te knopen en het laat je dan waarschijnlijk volledig koud. De sfeervolle fotografie van Nicolás Caballero Arenas is een pluspunt, de muziek van Brian Heater het grootste minpunt.

Bizar is het zeker, vind het dan ook jammer dat de film maar een wat makke climax kent. Als je je dan toch niks aantrekt van narratief, pak dan ook uit met iets totaal overrompelends. Ik vond het qua stilering, zowel qua soundtrack als cinematografie, nogal ingetogen.

Apart is het zeker, maar ik had het graag een paar versnellingen hoger zien schakelen. Nu is de sfeer gewoon niet sterk genoeg voor het slome tempo.

Deze was voor mij echt té sloom, terwijl er duidelijk wel iets vet in had kunnen zitten. Kon het bizarre zeker appreciëren, maar het was gewoon te minnetjes over de ganse lijn.