The Handmaid's Tale (1990)

Aardige ideeen. Goede muziek. Maar traag en niet goed uitgewerkt.

Ik heb het boek van Atwood ooit gelezen. Nooit geweten dat het verfilmd was.

Eindigt dat ook zo abrupt en onbevredigend?

inderdaad niet goed uitgewerkt deze film

Vond het einde ook maar niks. Te gemakkelijk!

Redelijk onderhoudende futuristiche film over een wereld waarin nog maar weinig vrouwen zwanger kunnen worden. Een goed idee, en deze film had ook zeker potentie maar is niet helemaal bevredigend uitgewerkt. Ondanks dat de film zich in de toekomst afspeelt, ziet de film er verre van futuristisch uit. Wel heerst er een vreemde en steriele sfeer, die emotioneel gezien ook wat intentionele afstand schept.

Leuk concept dat helaas zeer slecht wordt uitgewerkt.

Niet onaardig, maar verre van ècht goed. Soms eerder onbedoeld grappig dan dreigend (een aantal van de rituelen van de Handmaid's bijvoorbeeld). Mist vooral nogal wat spanning en heeft een verbazingwekkend mat einde met een flauw epiloogje dat volgens mij niet in het boek zat. Afgeraffeld en veel te snel. Veel niet waar gemaakte potentie. Maar ècht slecht is het ook niet, daarvoor zijn er weel te veel aardige scenes en ideeën. Sterkste deel is overigens het begin.

Niet goed en niet slecht, 2.5*

Interessant gegeven, overpopulaties sterven wel vaker zomaar uit.

Op dit moment kampen we nog steeds met een tegenovergesteld probleem.

Wat een aangename vrouw was Natasha Richardson, jammer.

Een merkwaardige film van Volker Schlöndorff, wiens uitstapje naar Amerika begin jaren ’90 niet de meest sprankelende films heeft opgeleverd. Spannende, soms lachwekkende scènes én periodes, waarin vrijwel niets gebeurt, lossen elkaar af. Natasha Richardson probeert nog wal geloofwaardigheid in haar rol te stoppen, maar de rest van de cast lijkt wat ongeïnteresseerd bezig te zijn. Matig.

Lijkt inderdaad niet te kunnen tippen aan de nieuwe tv-versie qua acteerwerk en screenplay. Hoewel de serie natuurlijk nog langer duurt... Maar wellicht dramatisch beter opgebouwd.

Vond dit nog wel fris ogen na bijna dertig jaar en nog actueel zeker ook. De tv-serie heb ik niet gezien. Gelezen dat de schrijver een vervolg in voorbereiding heeft. Waar het fundamentalisme overal oprukt is zo'n regime wel voorstelbaar en voorspelbaar. Oké het is geen hoogvlieger van Volker Schlöndorff, maar wel bedoeld als waarschuwing. De kritiek hier deel ik wel, maar Natasha Richardson doet het prima en Robert Duvall is geloofwaardig als hoofd van een moordzuchtig regime. Het kwaad vertoont zich namelijk altijd als vriendelijk en charmant.

Een matige film. Een vrij interessant verhaal, maar ik vind de uitwerking en het acteerwerk niet heel sterk. De tv-serie heb ik niet gezien en het boek niet gelezen. Deze film geef ik in ieder geval 2,5*.

Zag deze film langskomen toen ik miden in de serie (videoland) zat en dan ga je toch vergellijken. De serie is subliem, het beste dat ik in jaren zag, en daar kan de film helaas niet aan tippen. Wat ook niet helpt is het tijdsbeeld qua vormgeving, kleding en kapsel. Spuuglelijk!

Volledig mee eens. Film kan niet tippen aan de serie. Acteurs zijn ook lang niet zo overtuigend als in de serie en daarmee bedoel ik iedereen! Het lijkt ze allemaal niet zo veel te boeien wat er gebeurt.

Serie niet gezien, boek een tijdje geleden gelezen en vond dit eigenlijk een prima film. Ik miste de eenzaamheid en de leegte van de dagen die in het boek zo mooi werd verwoord, maar ik ben de volle speelduur geboeid gebleven. Robert Duvall is altijd leuk en het is verschrikkelijk dat Richardson te vroeg aan haar einde is gekomen.

3,5*

De nieuwe serie is beter. Overtreft misschien zelfs het boek van Margaret Atwood, het verhaal van de dienstmaagd in het Nederlands.

Een geweldige sfeer, en ja... ik ben het met meerdere hier eens dat dit echt veel beter uitgewerkt had kunnen worden. Maar wat een heerlijk plot zeg, een angstvallige wereld volkomen doorgeslagen doet me denken aan 1984. En wat een prima cast, ondanks ik geen liefhebber van drama ben ik me hier heel erg mee vermaakt heb.

Het speelde op mijn gevoelens in, een wereld die onder een regime staat. Want veel vrijheden verliezen merken we in werkelijkheid elk jaar weer iets meer. Met of zonder virus, we worden als kudde nu eenmaal opzichtelijk een bepaalde kant op gejaagd. En dan ben ik echt geen wappie, die mensen neem ik zeker niet serieus.

Enfin, het is een nette prent met een mooie cast en een schitterend verhaal. Misschien moet ik dan toch de serie maar gaan zien. Normaliter ben ik geen seriekijker maar ach, niet geschoten is altijd mis.

Een prettige 3,5**, een 7,5/10.

Na de serie ook maar eens deze film gekeken. Het boek is geschreven naar aanleiding van de verkiezing van Reagan in de VS en de film is duidelijk niet lang daarna gemaakt. We zien hier ook handmaids in rood en echtgenotes in blauw, maar de hele stilering, met name van de echtgenotes ademt ontzettend de Reaganperiode.

Zou ik in die periode volwassen zijn geweest, had ik de toekomstvisie van het boek en deze film erg overtrokken gevonden hebben. Het is interessant en ook angstaanjagend om te zien hoe de VS (of althans de helft ervan) zich richting de dystopie uit dit verhaal aan het ontwikkelen is na relifanaat Pence als vice-president en de bestorming van het Capitol vorig jaar op 6 januari en nu opvattingen van anti-abortus politici alleen maar extremer worden (geen uitzonderingen voor incest en verkrachting lijkt nu de standaard geworden te zijn en de eerste politici die zelfs de doodstraf willen opleggen voor abortus beginnen zich al te roeren).

Als documenten van de verschillende tijdgeesten is het dus interessant om de film- en de serieadaptatie van The Handmaid's Tale naast elkaar te leggen. Maar los daarvan stelt deze film toch teleur. Ik voel de dreiging van een extremistisch regime niet in deze film. Ja er wordt gestraft in deze film, maar het wordt achteloos gedaan en de hoofdpersone gaat er ook relatief laconiek mee om. In het eerste seizoen van de serie krijg je echt het gevoel dat je ontzettend voorzichtig moet zijn met wie je praat, want iedereen kan je verraden. In de film lijkt iedereen gewoon vrij met elkaar te praten.

Visueel ook niet geweldig. Richardson is aangenamer om te zien dan Moss, die dan weer meer indruk als actrice weet te maken. Duvall is wel een interessante keuze als commander en had wellicht een meer passende leeftijd dan Fiennes in de serie. Tennant is een te jonge en knappe Aunt Lydia, zeker na de indrukwekkende Dowd in de serie gezien te hebben. En het einde dat men aan deze film breit voelt ook te makkelijk aan. Het eerste seizoen van de serie wint het in mijn ogen ruimschoots van deze film. 1*.

The Handmaid‘s Tale werpt een drukkende blik op een totalitair systeem. Een systeem dat door onderwerping en strikte regels zich wil verzekeren van nakomelingen om te kunnen voortbestaan. Een systeem dat vruchtbare vrouwen eens in de maand laat verkrachten door hun bezitter in de hoop op nakomelingen. De verfilming van de roman van Margaret Atwood is van regisseur Volker Schlöndorf. Het script werd geschreven door Harold Pinter. Niet de minste namen.

Schlöndorf die bij het project werd gehaald toen de oorspronkelijke regiseur Karel Reisz afhaakte was niet tevreden met het script van Pinter. Met goedkeuring van Pinter veranderde Schlöndorf samen met schrijfster Atwood een aantal dingen in het script in de hoop daarmee wat meer betrokkenheid bij het project te voelen. Achteraf was Pinter niet blij met de veranderingen. Schlöndorf blijkbaar ook niet, want in interviews noemde hij zijn werk aan de film gewoon een opdracht.

Ondanks de weinig gepassioneerde houding van de regisseur is The Handmaid‘s Tale geen slechte film. In de film komt de sombere grondtoon van de roman goed naar voren en is de dystopische wereld goed beklemmend weergegeven. Een wereld van angst en verlatenheid. Die wereld en die gevoelens worden in de film goed, maar tegelijkertijd ook tamelijk afstandelijk gevangen.

De personages bevinden zich allemaal in een isolement. Dat geldt uiteraard voor de onderdrukte vrouwen, maar dat geldt evenzeer voor de elite. Ieder personage is eenzaam en alleen. Ieder leeft volgens een opgelegde gedragscode en doet alsof hij zich daar goed bij voelt. Het is echter duidelijk dat niemand zichzelf kan zijn en echt gelukkig is. Iedereen is simpelweg een gevangene van het totalitaire systeem. Een systeem dat grondig ingrijpt bij alles dat naar eigenzinnigheid en vrijzinnigheid riekt.

Er is seks. In de weergave van de seksuele beleving is de ware ingrijpende omvang die de dystopie heeft op het gedrag van de man en de vrouw, goed waar te nemen. Mechanisch en pijnlijk is de daad. De daad dient enkel om kinderen voort te brengen. Het is een kille procedure waarin geen plaats is voor oprechte gevoelens van lust en liefde. En zo werkt de wereld. De wereld is steriel en is ingericht met heldere principes en met een duidelijke rolverdeling die onderdrukking en ontmenselijking teweeg brengen opdat de inwoners en de vruchtbare vrouwen maar volgzaam zijn.

De steriele staat, het steriele gedrag, de onderdrukking, de ontmenselijking. Het komt in de film allemaal goed over. Maar ook tamelijk abstract. Ik had het liever wat dramatischer beleefd. Wat emotioneler. Minder zielloos. Minder beschouwend. Het verhaal bewoog zich afstandelijk langs me heen. Het raakte me amper.

Om even aan te geven waarvan ik opveerde. Soms komt achter de strenge façade van een personage heel even een mens tevoorschijn die zich hulpeloos toont, die verdrietig is, die twijfels heeft. Soms is iemand eventjes gewoon van vlees en bloed in plaats van een wezen dat in de abstractie verkeert. Opeens is er een personage dat wordt betrapt op gevoel. Daarvan laat de film te weinig zien. Mijn beleving was er bij gebaat geweest.

„Feminist bullshit“ waren de woorden die Robert Duvall voor de film overhad. Ik ben het niet met hem eens. Zo erg, was het nu ook weer niet.