Céline et Julie Vont en Bateau (1974)

Saaie pretentieuze nouvelle-vaguefilm over twee vrouwen die een verhaal verzinnen - en dat gegeven is dan direct het hele verhaal zelf, de rest is een incoherente chaos die (zo is later toegegeven) door de 'verzinnende' actrices daadwerkelijk ter plekke verzonnen is. Doet denken aan Godard in z'n ergste bui, maar dan twee keer zo lang. 1 *

Ik wil deze toch heel graag zien.

Ik twijfel er niet aan dat jij dit veel meer zal waarderen dan ik.

In September een regio 2-DVD

Blijkt toch dat slechts 1 scene door de beide dames geimproviseerd is. Wel mochten de dames van Rivette veel van hun dialogen zelf schrijven. Ik vind dat Celine et Julie Vont en Bateau qua plot (over illusies, narratief en cinema zelf) best intrigerend is. Ik houd daar wel van. Film deed me dan ook denken aan het betere L' Annee Derniere a Marienbad (Resnais, 1961), ook een film die zo zelfbewust is. Sommige scenes zijn ook erg goed vanwege de typische Nouvelle Vague-spontaniteit; vooral de Alice in Wonderland-opening (+achtervolging) vind ik erg leuk. Maar in zijn totaliteit maakt de film gewoon te weinig indruk. In de eerste plaats kwam het slecht geacteerde en uiterst irritante gegiechel van de dames Berto en Labourier me al snel de strot uit; wat een irritante vrouwen. Bovendien is de film echt veeeeel te lang. Had gerust een uur korter gemogen. Ook worden sommige scenes verschillende malen herhaald (wel als onderdeel van het plot), maar na 1 keer heb je het echt wel gezien. Ik houd 't op een voorzichtige 3*. Uiteindelijk stelt de film me wel teleur. Ik had er meer van verwacht.

Er geprezen altijd deze film en ik moet toegeven dat ik ondanks jarenlange kijkervaring nog nooit een film van Rivette had gezien. Ik heb met Franse cinema een knipperlicht relatie: soms goed tot erg goed (Denis, Grandrieux), soms vervelend en teveel gepraat (Klapisch en heel veel anderen). Ik wist niet goed wat bij Rivette te verwachten.

Na het zien van Celine et Julie weet ik het nog niet zo goed. Het is bij vlagen fascinerend om naar te kijken en geniale ingevingen en soms erg Frans, arty-farty en rommelig. Het is wel zo dat je even moet doorzetten bij deze lange film om in een soort flow te raken, waarbij het minder storend wordt dat de meeste gebeurtenissen (de echte en de fantasieën) geen enkele logica of continuïteit (lijken te) bevatten.

Iets om later nog eens rustig te bekijken.

Ik ben via David Lynch bij Jacques Rivette terecht gekomen. Ik weet niet zo goed waarom deze film me beviel. Ik denk omdat het heel anders is dan de meeste films die ik heb gezien. In Lynch zijn werk is het toch wel herkenbaar(vgl. Mulholland Dr.), maar totaal anders.

Net als Alice in Wonderland volgt Julie de voorbijhuppelende Celine (het konijn?), in deze moeilijk samen te vatten film.
Verwijzingen naar Alice komen dan ook telkens terug (de magische snoepjes die ze eten om zo het verhaal in het verhaal verder te kunnen volgen), maar de eerste anderhalf uur zou ik ook graag zoiets willen hebben gehad. Ik kon dan ook nauwelijks volgen wat er gebeurde en had moeite om alle puzzelstukjes aan elkaar te leggen.
Het tweede gedeelte werd me "alles" duidelijk en begrijp ik (voor zover) wat er nou allemaal gebeurde.

Celine et Julie is een licht surrealistische film, die naast de verwijzingen naar Alice ook een enorm eerbetoon is aan film in het algemeen. Het acteerwerk van Julie Berto en Dominique Labourier is erg sterk en zeer losjes.

Ik geef hem uiteindelijk een 3,5, maar waarschijnlijk na een nieuwe kijkbeurt kan hij zo maar een halve ster stijgen.

3,5*

film nog eens gezien, daling van 5 sterren naar 3 sterren

Genre aanduiding had beter komedie kunnen zijn,maar wat geeft het.Intellectuele postmoderne pastiche van Franse arthouse praatcinema die het voor mekaar krijgt om ongeveer driekwart van de speelduur(dus dik 2 uur) vermakelijk te zijn en me vaak in luid lachen deed uitbarsten.Wat deze film dus onderscheidt van doorsnee neuzelfilms is het luchtig-ironische toontje dat vaak gewoon overgaat in het bewust infantiele.Eigenlijk is het 1 langgerekte Bert&Ernie sketch,waarbij
Celine=Ernie
&
Julie=Bert.
De verwijzingen naar AIW horen natuurlijk bij de tijdsgeest,wat ook geldt voor de talrijke verwijzingen naar dopecultuur(de overeenkomsten qua feel tussen het verhaal en een droom of trip zijn duidelijk) en seventies kitsch als esoterie.De op het oog narratieve chaos blijkt uiteindelijk te resulteren in een keurige cirkelbeweging en daarmee is het anti-verhaal rond.De overeenkomsten tussen de structuur van dit werk en wat er in die tijd in de literatuur aan experimenten werd bedreven,zijn evident.
Dat C&J uiterst irritant overkomen is uitdrukkelijk de bedoeling,het zijn immers eigenlijk 2 proto pubers gespeeld door volwassenen.Echt lekker vond ik de 2 niet,maar die absurde variete act in duplo was wel aangenaam prikkelend en vormde imho het hoogtepunt vd film.
Kern echter is een film in de film waarin een soort kamerstuk wordt opgevoerd dat gebaseerd schijnt te zijn op een werk van Henry James, maar in feite 1 groot cinematisch citaat/eerbetoon/parodie is .Dat zal ook een reden voor de populariteit van dit werk bij critici die dol zijn op raadspelletjes.
De extreme speelduur wordt slechts gerechtvaardigd door het nobele streven van Rivette om de kijker te sarren,en het duurt 185 minuten voor de titel zichzelf waarmaakt.
Om kort te gaan:eigenlijk is CEJVEB beter te genieten voor mensen die gruwen van arthouse dan adepten ervan,o ironie.En bovendien een heerlijke impressie van een zomerdag in Parijs.

Heerlijke film waar Rivette op uiterst speelse wijze de grenzen van het medium aftast. Céline et Julie Vont en Bateau begint als een meanderende reeks van licht surrealistische gebeurtenissen van twee jonge meisjes in zomers Parijs. Aanvankelijk lijkt de film een weinig samenhangende structuur te hebben, maar dit verandert wanneer de toon meer van zelf-reflexieve aard wordt. De meisjes ontdekken een oud huis waar ze op onverklaarbare wijze van snoepjes (lsd?) verschaft waardoor ze kunnen ontsnappen naar een fantasiewereld (de wereld van de cinema?). Hier worden ze tentoongesteld aan een nogal kitscherig jaren '50 melodrama dat natuurlijk als een hallucinatie kan opgevat worden, al benaderen Céline en Julie het eerder als een soap met cliffhangers en verrassende plotwendingen. Rivette observeert hiermee het typische ontvangersgedrag van de kijker. Op een gegeven moment krijgt de plot een enorm absurdistisch karakter wanneer de meisjes op hilarische wijze interfereren in de alternatieve realiteit om het einde van het 'verhaal' te kunnen veranderen.

Vanwege de plot, de thematiek en de buitengewone speelduur vormen velen zich wellicht een beeld vormen van vage Franse pedanterie, maar dat is gelukkig allesbehalve het geval. Door de lichtvoetige, frisse aanpak van Rivette en charmante spontaniteit van de twee actrices wordt de film nergens pretentieus of hoogdravend. Dat valt misschien te verklaren door de ongewone totstandkoming van de film: gedurende een lange periode werkten Rivette en zijn cast samen om de plot, de dialogen en de personages beetje bij beetje uit te werken. Echte improvisatie was het dus voor alle duidelijkheid geenszins.

Een erg goede film dit en tevens mijn kennismaking met het werk van Jacques Rivette.

Het is een film waar je even goed voor moet gaan zitten, maar dat is sowieso wel een aanrader bij films van deze speelduur. Het duurde niet eens zo lang of ik werd al gegrepen door het enthousiasme van Céline ent Julie. Vooral Dominique Labourier speelt een ontwapenende rol als de leuke roodharige Julie, al moet gezegd worden dat Juliet Berto,als Céline slecht een klein beetje voor haar onder doet.

Het is tevens behoorlijk opletten geblazen aangezien er veel in de film gebeurt, maar ik in het eerste uur moeilijk een lijn kon ontdekken in alle avonturen van de twee. Op een gegeven moment raken de twee dames echter in een soort van droom, schijnwereld, waarbij het eten van snoepjes van belangrijke invloed is op de gebeurtenissen. Toen werd voor mij de film ook duidelijker.

Verder is het een erg frivole film, met soms wat symboliek, hier en daar wat surrealisme, maar bovendien ook veel vrolijkheid en enthousiasme. Het keek over het algemeen fijn weg en was ook veel luchtiger dan ik van tevoren had verwacht.

Een prima film dus die vier sterren van mij krijgt. Het is tevens een film die zich moeilijk laat vergelijken en misschien is dat juist ook wel een van de punten, die de film zo goed maakt.

4,0*

Voor de believers ... we spelen deze magische prent op 6.12 in ons programma gewijd aan Juliet Berto CINEMATEK - Programma - Céline et Julie vont en bateau