Sentimentele films: wanneer werkt het en wanneer niet?

Dat zal, maar waarom ze hier nou heen moeten... Had net zo goed verwijderd kunnen worden want hier word er verder ook niet verder gediscussieerd.

Knap staaltje van de zaken omdraaien, Zelva. Utreg! was de eerste met Reinbo en mij in een hoekje te plaatsen, door zonder enige feitelijke onderbouwing, te stellen dat wij de essentie van dit prul niet begrijpen. De pot verwijt de ketel dus.

Bovendien hebben we allebei al voldoende argumenten aangedragen eerder in het topic, maar daar zal je gezien je reactie niet de moeite voor hebben genomen om die erbij te pakken.

Ja maar als je bananen afwisselt met stront en zand, dan kan ik je van te voren al vertellen dat ik toch het liefst bananen eet. Voor mijn part eet je ook nog kurk, droog brood, gras en koeienogen, maar dat wil niet zeggen dat je dan een betere smaak ontwikkelt.

Misschien dat ''de massa'' ook wel eens iets goed vind wat ook echt goed is, had je daar al eens over nagedacht.

Is geen verwijt maar een conclusie.

Dan is die geheel voor jouw rekening....

Wel eens bedacht dat over smaak niet valt te twisten en dan wat de één goed vindt, de ander vreselijk kan vinden.

En dat de massa (zeker de 10.000 die hier op SSR hebben gestemd) vooral bestaat uit mensen die zo af en toe een filmpje zien. Niet bepaald een club waaraan ik mij kan of wil spiegelen. Frans Bauer en Take That doen het ook goed bij de massa, evenals The Beatles en Bach. Toch dicht ik aan die laatste twee veel meer talent en kwaliteit toe dan die eerste twee.....

Als er over iets te twisten valt is het smaak.

Maar in feite spreek je jezelf tegen. Enerzijds zeg je dat jouw smaak beter is dan die van de ander, maar nu zeg je ineens dat je het op puur persoonlijke redenen vreselijk vind. Vanwaar dan al die algemene aanmerkingen over iedereen die dit wel goed vind?

Je laatste zin ben ik het wel mee eens. Daarom zei ik ook WEL EENS. Ik zei dus niet dat de massa per definitie gelijk heeft, maar dat iets goeds zo af en toe ook door de grote massa word erkent.

Ik ga even lekker langs deze discussie heenlullen. Sentimentele films werken 9 van de 10 keer wel voor mij. Aanzwellend muziekje, een huilend hoofdpersonage of de sterfte van een ander belangrijk personage en je kunt de Kleenex aangeven. Ben vrij emotioneel en een lekker zoetsappig filmpje gaat er op zijn tijd wel in.

Tsja, wat is de definitie van sentimenteel?

sentimenteel (Betekenis/definitie van) - encyclo.nl

Wordt zowel gezien als gevoelig, als overgevoelig en zelfs overdreven gevoelig.

Zolang het allemaal realistisch blijft (realistisch geacteerd + realistisch geschreven dialoog) dan vind ik het prima. In het overdreven geval van sentiment, kan het bij mij alsnog werken. Soms kunnen niet-realistische films toch overtuigend gebracht worden. Maar wanneer is iets overtuigend bij wie? Allemaal vooral zeer persoonlijk gebonden dus..

Sentimentele films werken niet bij mij. Ik vind het frustrerend als ze op het scherm enorm sentimenteel aan het doen zijn en ik geen greintje sympathie heb voor hetgeen wat er gebeurd is. Komt ook doordat het op zo'n typische manier gedaan wordt met als perfecte voorbeeld The Green Mile. De manier waarop het hier wordt toegepast is té gruwelijk voor woorden. Ik hou liever van films zoals The Return. Die grijpt me keer op keer aan zonder dat de film 'echt' moeite doet zoals met The Green Mile wel het geval is.

Muziek is de sleutel voor mij. Is de muziek perfect bij de scene gekozen, dan zuigt de film mij helemaal op en kan ik zeker wel genieten van zo'n sentimenteel stukje.

The Return zou je evengoed een sentimentele film kunnen noemen. Het verschil is dat het alleen veel subtieler en realistischer is dan bijvoorbeeld The Green Mile. Ik werd zelf van The Return i.i.g. een stuk sentimenteler dan van The Green Mile.

In films als The Green Mile erger ik me vaak aan het sentiment terwijl in de films van Shinkai het een prachtige manier vind om emoties samen met de wonderschone shots op het beeld te toveren. Maar ieder zijn ding, hé.

Sentiment werkt bij mij pas als ik 't kan toepassen in m'n eigen omgeving. Een hond die overlijd in een film grijpt me al snel omdat ik er zelf 2 heb bijvoorbeeld, als ik dan zoiets als Marley & Me kijk (goedkoop sentiment) scoort het toch... terwijl een wat beter opgezet en rauwer gedoe helemaal langs me heen kan gaan. Of zoals LimeLou al zegt; Green Mile... dat is echt he-le-maal niks.

Geen symphathie voor John Koffie, jullie zijn gewoon en stelletje racisten

Moest hij maar geen huilebalk geweest zijn.

Voor mij werkt sentiment over 't algemeen niet, als het op een te doorzichtige manier opgedrongen wordt. Ook als er weinig karakteruitdieping in een film is (vaak in Hollywoodfilms) of als trieste gebeurtenissen zich enkel verhaaltechnisch voordoen, doen trieste dingen die personages meemaken me vaak weinig tot niets. Het is niet zo dat ik, zodra er een muziekje wordt ingestart (vaak een typisch hulpmiddel voor het 'uitwringen van tranen'), meteen afkerig wordt van de scene: als de film me naast deze hulpmiddelen maar genoeg ruimte geeft om me in te leven in de personages/situatie, dan zit 't meestal wel goed.

Een knappe emotionele scene zit bijvoorbeeld aan het einde van Vive l'Amour, waar Tsai ons alle ruimte geeft om mee te leven met het verdriet van 't personage, ook al weten we niet waarom ze precies verdrietig is: we krijgen alle ruimte en tijd om te comtempleren.

Vind ik wel wellicht het meest frustrerendst aan die films. Je hebt al moeite om te kunnen meeleven met het personage, zwieren ze er nog een sentimenteel deuntje erbovenop. Met herbekijkingen heb ik dan meestal de neiging om door te spoelen.

Wat me ook wel opvalt in bepaalde soorten films is dat er gebruik wordt gemaakt van Slow motion tijdens een ontroerende scene. Vooral met The Lord of the Rings had ik daar last van. Neem daarbij nog eens een sentimenteel muziekje en het festijn is compleet.

Ik kan eerlijk gezegd geen antwoord geven op de vraag. Bij sommige films vind het ik bijvoorbeeld onbegrijpelijk dat mensen erdoor ontroerd worden terwijl ik toch echt geen persoon ben die maar zelden gegrepen wordt door een film. Ik kan heel wat titels opnoemen die me na talloze keren nog steeds wisten te ontroeren. Waar het aan ligt? Ik zou het echt niet weten. Personages, omstandigheden, verhaal, muziek, .... Het is puur persoonlijke beleving en het 'waarom' hangt van film tot film af.

ik denk dat het naast het feit of de film goed/slecht is, ook nog een kwestie is van je mood. ben je verdrietig/rustig zal een sentimentele film je een stuk harder raken dan wanneer je vrolijk bent... het heeft met verschillende factoren te maken denk ik zo

Films als Always Outnumbered, Ikiru en nog een paar anderen kunnen me keer op keer raken, in welke gemoedstoestand ik me ook bevind. Een film als Seven Pounds zal me nooit weten te raken, hoe hard de regisseur ook probeert. Hangt toch echt van de film af. Al kan ik me best wel voorstellen dat bij veel mensen de gemoedstoestand ook veel invloed heeft.