Beoordelingen geven

Ja misschien te snel geoordeeld want het was vooral gericht op de Aziatische horror dat ik die opinie baseerde. Ik heb geen idee hoe andere genres in Aziatische cinema verlopen. De animatie is soms qua verhaal heel simpel en dan weer vol symboliek waar ik geen snars van begrijp. Vind de animatie zelf dan wel altijd mooi. Dus kleine rechtzetting ik heb wel nog een aantal Japanese animatiefilms in mijn collectie.

En ja het zal wel voor veel genres zo zijn dat hetzelfde stramien wordt gevolgd.

Ik zal maar zeggen dat die Aziatische horror toch niet zo mijn ding is gebleken terwijl ik eerst dacht van wel omdat ze het zo anders deden.

Denk dat ik ook al teveel films over rusteloze zielen en geesten heb gezien dat het me niet meer zo kan boeien ook uit de westerse wereld. El Orfanato, Insidious, Mama zijn enkele voorbeelden van recentere films uit dit subgenre die ik totaal niet kon smaken. The Awakening kon er nog mee door, Sinister vond ik wel heel goed.

Beetje hetzelfde met films over bezetenheid. The Possession vond ik niet slecht, maar The Last Exorcism vond ik schabouwelijk. En er zijn er nog wel een hoop waarvan ik de titel ondertussen al lang van vergeten ben omdat ik ze zo vreselijk slecht vond.

Uiteraard wat ik hierboven allemaal zei is gebaseerd op mijn persoonlijke voorkeuren. Wat ik een goed verhaal vind, kan een ander maar niets vinden. Wat ik goed gevonden vind, kan een ander dom vinden. Ik heb gemerkt dat de huidige generatie horrorfans het vaak heeft over al of niet voldoende schrikmomenten. Maar ook dat is weer heel subjectief. Ik kan ook genieten van een horror die me zelden of niet wist te doen schrikken (en weinig horror laat me ook nog vaak schrikken) zolang de film me kan doen boeien met een interessant verhaal of boeiende personages.

En toen begon ik me af te vragen of een film op dvd/blu-ray de criticus anders beïnvloed dan vroeger. Er zijn veel critici die tegenwoordig hun mening baseren op een schijfje in plaats van een vertoning in een theater. Waar de criticus een 4 geeft bij een dvd, zou hij bij een blu-ray dan een 3 of een 5 geven. Kort gezegd in hoeverre mate speelt de visuele drager gedeelte een rol bij de beoordeling. Critici, is mijn ervaring, kijken toch anders naar een film dan jij of ik. Een criticus wiens mening ik respecteer heeft toch een effect op mijn beoordeling van een film al moet dat effect nu ook weer niet worden overschat.

En, of regisseurs tegenwoordig, zich bezig houden met het feit dat hun films uitkomen op blu-ray. Zijn ze nu bereid om kleine, visuele dingen te doen die alleen te zien zijn door blu-ray. Ik zit nu meer te denken aan direct-to-video, dan aan dure producties. Elke regisseur wil toch zijn handtekening achterlaten, hoe klein dan ook, en dat kan goed of slecht uitvallen voor een toeschouwer.

Ik vind dvd's handig in gebruik, vergeleken met videobanden maar dat is het dan ook. In de meeste gevallen is de beeldkwaliteit beter dan het was, tenminste dat vind ik en dat is ook een voordeel. Daar ben ik tevreden mee. Nog perfecter hoeft voor mij niet. Mensen die dat wel willen zullen dan overgaan naar Blu-ray. Maar dan ben je meer bezig met de kwalitatieve vertoning, dan met de film (en alles wat verder uitkomt op een schijf) zelf.

Volgens mij niet. Dat regelt de filmmaatschappij vaak, door bijvoorbeeld extra's eraan toe te voegen. Er wordt tegenwoordig ook gemikt op thuisbioscoop, omdat de bioscoopcijfers teruglopen.

Volgens mij niet. Dat regelt de filmmaatschappij vaak. Er wordt tegenwoordig ook gemikt op thuisbioscoop, omdat de bioscoopcijfers teruglopen.

Ben je een film criticus? Geen kroeg criticus maar één die leeft van zijn mening.

Ik zit meer te denken aan iets in het beeld zelf, kleine details die door de betere techniek nu ook thuis te zien zijn.

Ik zie zie wat jij niet ziet. Wat bedoel je met kleine details.

De wrat op de neus die je eerst niet zag en nu wel. Nou laat dan maar.

Voorbeeld: Red Apple is een sigarettenmerk die opduikt in (bijna) alle films van Tarantino. Het is een soort van handtekening maar ook een manier om al zijn films in het zelfde universum te zetten. Nu is een pakje sigaretten goed te zien op een vhs band maar iets wat kleiner is dan dat zou alleen met de hoge resolutie van een blu-ray te zien zijn.

Dat is dus iets, waarom mensen op Blu-ray overstappen. Maar of dat belangrijk is voor bijvoorbeeld het verhaal. En het is iets persoonlijks.

In oude oorlogsfilms zie je soms duidelijk dat ze modellen hebben gebruikt. Volgens mij zag ik dat vroeger niet, maar dat weet niet zeker. Op zulke dingen reken ik een film niet af. De één zou het wel doen, en de ander zou misschien reageren waar heb je het over.

En voor beroepscritici ben ik ook niet erg gevoelig. Zo hou ik al jaren de speelfilmencyclopedie bij, maar meestal is mijn houding toch contra.

Ook worden films toch een groot succes ondanks negatieve uitlatingen van die lui.

Voor het verhaal doet het er niet echt toe, tenzij je een eigen universum wil creëren. Het is meer iets voor de regisseur. Maar zullen meer van hun dat gaan doen? Ik denk van wel.

Het wel/niet herkennen va modellen heeft meer te doen met leeftijd dan met visuele technologie. Levenservaring zorgt er voor dat je beter in staat bent, al dan niet onbewust, om te herkennen dat er iets afwijkt ook al is dat nog zo klein.

Als ik trouwens moet kiezen tussen cgi of handgemaakt dan ga ik voor handgemaakte modellen. Dat is voor mij toch meer levendig.

De invloed van critici wordt vaak overschat maar was vroeger groter dan nu. Er is door het internet voor iedereen een groepje van gelijkdenkenden te vinden.Er is een enorme versplintering ontstaan, men is niet meer afhankelijk van twee of drie tijdschriften, kranten, tv/radio zenders. Ik gebruik de criticus ook meer als suggestie voor iets nieuws, als in een film(s) of zienswijze dan dat het mijn richtlijn in het leven is. De macht van de brood criticus op allen vlakken van entertainment is nu eigenlijk wel voorbij. Ze kunnen suggesties geven door hun mening, maar meer dan dat ook niet.

Waar ik me wel aan stoor is als er een bepaalde ideologie doorschijnt in de recensie. Ik vorm mijn eigen mening wel, daarvoor heb ik geen entertainment criticus voor nodig.

Leuke discussie hierboven. Ben het ermee eens dat de rol van critici door de komst van internet en filmfora toch een beetje is uitgespeeld. Tegenwoordig denk ik dat je er meer aan hebt door de meningen van gewone mensen te lezen. Zo krijg je een beter beeld van waar het nou over gaat (zonder al te veel rond de pot gedraai), of hun verwachtingen werden ingelost en dergelijke meer.

En wat die ideologie betreft, zouden ze misschien beter worden betaald als ze een lovende recensie schrijven zodat de film toch succes zal hebben? Of ze kunnen ook gewoon handig inspelen op hypes en populaire films van het moment.

Persoonlijk zou ik ook niet voor betere beeldkwaliteit gaan om details op te merken. Ik denk dat het enkel interessant kan zijn als je een film van kop tot teen wil analyseren, als je er echt alles over wil weten en er wat mee wil doen (fanpagina maken bijvoorbeeld of gebruiken in een verhaal als je graag schrijft). Een film beeldje voor beeldje bestuderen doe ik niet, maar ik vind het wel bij bepaalde films (waar ik dus wat meer achtergrondformatie bij krijgen niet zichtbaar in de film) interessant om naar het audiocommentaar te luisteren.

Ik bedoel eigenlijk het doorschijnen van de persoonlijke politieke ideologie van de recensent. Als het gaat om een recensie in het huisblaadje van de VVD, PvdA enzovoort, dan heb ik daar geen probleem mee, daar verwacht ik niets anders. Maar als het gaat om een recensie in niet politiek/ideologisch georiënteerde media dan wil ik daar niets van merken. Beperk je tot de film. Ik merk het vooral in de Nederlandse media dat er geschreven wordt met een politiek getinte bril op. Er worden de meest niets ter doende zaken bijgehaald. Vaak krijg ik ook de indruk dat de schrijver in kwestie niet goed weet wat aan te vangen met de film, en daar om maar de recensie vol stopt met ideologische opvattingen, om zo toch maar aan het aantal verwachte woorden te komen. Tenzij het een film van Sergej Eisenstein is , is een vallende druppel bloed niets anders als dat. Geen symbolisch worsteling van het proletariaat, of de bedreiging van het zelfbeschikkingsrecht van een ondernemer. Ik merk aan mezelf dat op een onderbewust niveau dat toch effect heeft in een negatief zin. Ik kan de film niet meer volledig beoordelen op zijn eigen kwaliteiten. Ben minder geneigd om een film een positieve beoordeling te geven.

Als het gaat om brood critici moet ik altijd een beetje denken aan de drie vakidioten uit High Fidelity. Ze weten meer dan de meeste mensen over muziek en kijken daarom op de rest van de mensheid neer. Deze kennis is waar een groot deel van hun identiteit op is gebaseerd, ze hebben een groot deel van hun leven gespendeerd aan het vergaren van deze kennis. Door het internet is deze toegang tot kennis gedemocratiseerd, iedereen heeft er binnen een paar seconden toegang toe en men is niet meer afhankelijk van zelf benoemde poortwachters van de goede smaak. De gewone man wil niet alleen meepraten, maar kan dat ook, en over nog zo'n obscuur onderwerp dan ook. De vakidioot zal moeten wennen aan een nieuwe wereld waar hun rol is uitgespeeld, en dat vind ik een prettig idee. Mensen met liefde voor de film die daar over discuteren, in plaats van een aantal zeloten die je over de kolen heen sleuren als je een afwijkende mening hebt.

Vind ik inderdaad ook een hele leuke gedachte Zo een neus kunnen zetten naar die kerels die denken dat ze de regels kunnen opleggen over wat wel en wat geen goede film is. Mensen kunnen nu veel meer zelf bepalen wat ze echt willen zien dankzij recensies van "gewone" mensen en vooral die van mensen waarvan de filmsmaak aanleunt aan die van jezelf. En ook zo je eigen gedacht kunnen zeggen tegenover anderen is prettig.

Nu is het wel zo dat als je een negatieve reactie geeft bij een film met de nodige aanhang (lees populaire film met redelijk veel stemmen en een vrij hoog gemiddelde) kan je ook wel eens op (heel) glad ijs begeven. De zeer fervente fans zullen je ook wel door de kolen sleuren als je een afwijkende mening hebt.

Absoluut. We hebben allemaal wel eens zo'n ervaring gehad met dat soort mensen. Ze zuigen alle lol weg, met hun zelfbedachte regeltjes, die je kunt hebben met film. Het zijn de boekhouders van de filmfans, met hun geneuk op de vierkante millimeter.

Dat soort mensen vindt je meestal bij een franchise. En dat is over het algemeen niet dat gene waar ik al te veel interesse in heb. (Hallo Star Trek, LOTR, en Star Wars fans.)

Of ben je zelf een fan van één van deze drie?

Neen, helemaal niet.

Star Wars zag ik de originele trilogie heel lang geleden maar was er nooit gek van. Space movies zijn nooit echt mijn ding geweest. Verhaal doodsaai en de hele wereld vind ik vreselijk kitscherig. Idem dito voor Harry Potter en The Ghost Busters.

Star Trek is nog langer geleden. Herinner me nog wel flarden van wat ik heb gezien maar erg veel was het niet. Mr Spock vond ik wel een cool personage.

LOTR heb ik alle 3 in bios gezien. Nu hou ik wel van fantasy en vond het knap om die hele wereld tot leven te zien komen. Maar het is wel veel actie en geweld. Daar ben ik ook niet zo voor te vinden, dus het is bij een eenmalige kijkbeurt gebleven.

De enige filmreeks die ik hier heb liggen is "Police Academy". Maar een franchise kun je dit niet noemen. Zeker bij de huidige generatie denk ik dat deze films nog maar weinig zullen worden gewaardeerd. Ik kijk ze ook niet snel opnieuw.

Dat gebeurt bij de nummer 1 en 2 en 3, etc. etc. ook. Kom je nog wel achter als je langer op de site bent. Bij films waar een afwisseling is van positieve en negatieve reacties, daar zijn we goed bezig. En kan een discussie nog enige zin hebben. Alleen een opeenstapeling van gelijkluidende berichten werkt hetzelfde in de hand als bij die beroepscritici.

Heeft dat nog effect op je beoordeling, of kun je het loskoppelen? Waar gaat je voorkeur naar uit?

Bedoel je die van de Top 250?

Ik kan dat wel loskoppelen maar als er uiteindelijk meer focus zal zijn op actie en minder op verhaal- en karakterontwikkeling dan gaat dat wel doorwegen op mijn beoordeling in de negatieve zin. Voor mij blijft verhaal en karakters cruciaal ongeacht het genre . Bij familiefilms en comedy durf ik wel een uitzondering maken maar bij andere genres blijven de voorgaande 2 elementen heel belangrijk in mijn eindoordeel.

Maar dat geldt niet enkel voor films met veel focus op actie ook wanneer er vooral focus is op het visuele of sfeerschepping. Daar haal ik voor mezelf niks uit. Films zoals Avatar, pure actiefilms of horror met veel een hoge mate aan killings/schrikmomenten/blood&gore daar verdoe ik mijn tijd niet meer aan. Ik weet ondertussen dat ik daar niets aan heb.

Het kan nog altijd zijn dat het verhaal of karakters me niet aanspreken natuurlijk. Het blijft een persoonlijke kwestie, een kwestie van smaak. Een Star Wars fan zal het verhaal ook wel geweldig vinden en dat ik dat niet vind daar kunnen we eindeloos over discussiëren. Op het einde zullen de standpunten hetzelfde blijven aan beide zijden. En Harry Potter mag dan de vaakst gelezen verhalenreeks zijn van de laatste jaren, mij interesseert het geen moer. Ik baseer me slechts op enkele films die ik zag maar de hele setting en karakters deed me niets.

Dus ja ik ben niet zo gefocust op genre. Ik neig vooral naar fantasy, horror, thriller/suspense, mystery en drama (en heel vaak vind je films die 2 of meer van deze genres combineren). Wil ik iets luchtiger ga ik voor familiefilm, comedy of animatie. Bij pure drama en avonturenfilm hangt het vooral van af of het thema me aanspreekt want daar heb ik ook al een hoop van gezien die ik niet leuk vond. Weinig interesse voor actiefilm, western, oorlog, misdaad, sci-fi en arthouse. En als ik me niet vergis zijn dat genres die veel terugkomen in de top 250 waardoor ik deze al een tijdje niet meer als waardemeter voor mezelf gebruik. Ze is vaak meer een anti-tiplijst voor mij.

Ja

Arthouse is niet echt een genre, eerder een bepaalde uitwerking/uitvoering van genres.

Neen, maar ik wist niet hoe ik films van oa David Lynch moest bestempelen. Ik zie daar niet echt een genre in.

Mystery?

Thrillers?

In Wiki staat: Hij wordt gezien als het boegbeeld van de Amerikaanse surrealistische cinema. Lynch staat met name bekend om zijn thrillers waarin hij seks, gewelddadigheid en zwarte humor combineert met stilistische schoonheid en een poging tot technische perfectie. In bijna al zijn films vervormt hij alledaagse elementen uit de Amerikaanse cultuur tot vreemde surrealistische objecten.

Met de term surrealistisch kan ik ook beter leven want veel mystery vind ik er niet aan. Die beschrijving van Wikipedia is ook nogal subjectief. Schoonheid zie ik er persoonlijk niet echt in. En als het vooral dingen uit Amerikaanse cultuur zijn, dan lijken er buiten USA ook veel Amerika-lovers omdat zijn films ook daarbuiten goed scoren.

Volgens mij is die kerel die zichzelf opbelt in Lost Highway zowat de definitie van mystery.