A Million Ways to Die in the West (2014)

Na het succes van Ted (2012) waren de verwachtingen groot. Helaas werd deze nieuwe film van Seth MacFarlane lang niet overal positief ontvangen.

De cast bestaat o.a. uit Seth MacFarlane, Charlize Theron en Liam Neeson. Vooral Neeson vond ik geschikt als de ultieme schurk. Helaas is zijn rol echter niet zo groot. Hij stemde toe om de rol van Clinch Leatherwood te vertolken, indien hij gebruik mocht maken van een Iers accent. Amanda Seyfried en Liam Neeson waren beiden al eerder te zien in Chloe (2009) en Ted 2 (2015). Verder werkte Neeson al eerder samen met Ewan McGregor in Star Wars: Episode I - The Phantom Menace (1999). Charlize Theron droeg in deze film een pruik, omdat haar hoofd al grotendeels kaal was voor Mad Max: Fury Road (2015).

Deze western-parodie moet vooral niet te serieus worden opgevat. De film zit grotendeels vol banale grappen, en bevat een aantal leuke verwijzingen. Grote verwijzingen zijn er o.a. naar de film Ted (2012). Het zijn vaak opvallende verwijzingen (Clinch Leatherwood/Clint Eastwood), maar soms ook verwijzingen die men over het hoofd ziet. Zo hoor je Seth MacFarlane tijdens zijn Indianentaal de naam van actrice Mila Kunis noemen. Tijdens het duel met Leatherwood, jodelt Albert een Islamitisch lied. De melodie is duidelijk afkomstig van Tarzan Boy van Baltimora uit de jaren '80. Diverse gastrollen maken het plaatje nog aantrekkelijker. Zo verschijnt Christopher Lloyd in beeld met een replica DeLorean uit Back to the Future Part III (1990), en krijgen we cameo's van Ryan Reynolds, Kaley Cuoco en Jamie Foxx te zien. De aanwezigheid van Foxx bleek achteraf een bepaalde reden te hebben. Zo werd er tijdens de scène bij de schiettent gebruik gemaakt van schietschijven in de vorm van zwarte slaven. Hier werd door een grote groep jankerds met afschuw op gereageerd.

Ondanks de negatieve recensies blijft er genoeg over om van te genieten. Toch is dit geen geweldige film. Deels omdat de stijl van de humor vaak veranderd. Verder duurt hij te lang, en had hij op sommige punten mogen worden ingekort. De film werd in 2015 4 keer genomineerd voor een Razzie Award. Toch kreeg hij ook positieve recensies, en werd hij in 2014 genomineerd voor een Golden Trailer. Like it, or leave it!

Een magere 3,0 *

Als je alle flauwigheden en vuilbekkerij eruit zou knippen bleef er een heel kort filmpje over met hier en daar een leuk locatie plaatje.

Een smakeloos zootje met het "Wilde Westen"als excuus.

(Wat jammer van Theron, die schatte ik hoger in )

Met pijn en moeite nog net genoeg voor 0,5*

Het is flauwe business maar wel leuke flauwe business. Ik kon m prima hebben iig.

Maar inderdaad stelt het niet veel voor verder.

prachtige filmbeelden

beroerde humor, met af en toe een grijns

later werd het wat beter .

veel bekende acteurs en actrices ,

die zichzelf en de film niet serieus nemen

Brix Ben het met je eens.

De locatie roept nog wel de western sfeer op .

Maar dat kan ook haast niet anders met Monument Valley op de achtergrond en wetend dat erop die locatie prachtige westerns gemaakt zijn .

Dat is voor mij dan ook het enige positieve van de film .

Je moet van dit soort humor houden maar aan mij is dit niet besteed .

Met veel moeite heb ik de film afgekeken.

Het feit dat niet Ted wordt geadverteerd gaf eigenlijk weinig hoop op een goede film.... Echter ik vind deze film wel vermakelijk en moest ik lachen om aantal grapjes.

Eigenlijk best nog wel grappig met momenten, soms wel iets te droog of vergezocht of niet passend (het mindere stuk vlak voor het einde helaas), maar op zich zeker niet zo erg als sommigen hier beweren, vind ik. Haalt voor mij de kaap van de 2,5*.

Wat een belachelijk negatieve mensen zie ik hier langs schuiven. Ga lekker in je je nest liggen, joh.

Mensen met een mening op een meningssite, ja die liggen graag op hun nest.

Knap stuk schrijfwerk voor op een filmsite, misschien is Dumpert wat meer voor jou.

Er wordt hier veelal zuinig gestemd.

Zuinig stemmen is een irrationeel begrip. Men geeft het aantal sterren wat men er hier voor over heeft. Heeft niets met zuinigheid of vrijgevigheid te maken. We hebben te maken met meningen.

Als je het gevoel hebt dat er bij veel films lagere waarderingen uitgeschreven worden dan jij ze voor ogen hebt, dan kun je net zo goed ook denken dat jij veelal aan de hoge kant zit.

Wetende dat Seth MacFarlane de film heeft geregisseerd weet je wat je te wachten staat.

Het verhaaltje is slechts ´n kapstok om allerlei ongein aan op te hangen. Hier ook weer ´n niet aflatende stroom van geslaagde en minder geslaagde, groffe en subtiele grappen.

De een ergert zich kapot, de ander ligt regelmatig in ´n breuk om dit soort films.

Zelf hou ik wel van de absurde humor van Macfarlane.

Vond deze overigens ´n stuk leuker dan Ted.

Heb vaak zitten grinniken en ook ´n paar keer echt moeten schateren om bepaalde scenes. Ook de westernfilm-cliches worden vaak op ´n leuke manier op de hak genomen.

Verder vond ik, als enige hier geloof ik, dat de regisseur het hier als acteur prima deed als beste jongetje van de klas. Mooi contrast met al die ongelikte schurkentronies die hem omringden.

Camerawerk en cinematografie zijn verder dik in orde. Al bij al ´n aangemane 2 uurtjes tijdverdrijf voor de liefhebber.

Een heleboel flauwe, platte en ranzige gebeurtenissen die voor grappig door moeten gaan.

Wat erg zeg!

Niveau 0

Mwa.

Filmpje dat wat mij betreft niet al te veel in zijn mars heeft, opgezet vanwege de titel en de regie van MacFarlane, van wie ik regelmatig weleens Family Guy opzet. American Dad / The Cleveland Show halen dat niveau niet meer, maargoed, de film.

Hoe leuk MacFarlane kan zijn met zijn stemmetjes, in persoon is hij een stuk minder leuk en weet een stuk minder grappig zijn. Hij doet zijn best het allemaal met genoeg gevoel over te brengen, maar de grappen zijn gewoon niet leuk gebracht en simpelweg niet grappig.

Ook Theron viel me tegen, sowieso niet helemaal de rol waar ze zin in leek te hebben. Zelden heb ik iemand zo geforceerd op iemand zijn grappen zien lachen. Neeson was een stuk leuker als schurk, dat verhaal rondom zijn Ierse accent was ook wel leuk. Maar erg grappig is hij dan ook weer niet.

Enige acteur waar ik wel om kon lachen is eigenlijk Patrick Harris, hij weet de grappen echt leuk over te brengen. Dat zie ik de andere acteurs niet zo snel doen. De locaties zijn mooi en soms ook erg knap in beeld gebracht. MacFarlane heeft soms echt verrassend mooi cameragebruik.

Ook altijd wel lachen om die heel abrupte manieren waarop bepaalde karakters sterven, de slapstick daarvan is goed gelukt, alleen de overdreven reacties van MacFarlane daarop stompen de humor daar direct weer een beetje vanaf.

Leuk dat MacFarlane wel grappige cameo's heeft gebruikt. Reynolds, McGregor, Lloyd en Foxx doen allemaal eventjes mee. Sommige zelfs als een bekende rol, (Doc Brown & Django). Altijd wel leuk om dat te zien. Maar verder.

Heb wel kunnen lachen, alleen niet om MacFarlane, en dat valt me eigenlijk wel een beetje tegen, want normaal vind ik zijn shows en stemmetjes erg lollig. De titel is ook een beetje gekozen om kijkers te trekken, want de carnage hier gaat niet boven de 50. Maar ja. Uiteindelijk wel mee vermaakt, het is geen heel vervelende zit geworden.

Bonuspunten voor de schietoefeningen van MacFarlane & Theron, daar heb ik echt om kunnen lachen. Ergens toch een beetje jammer dat MacFarlane net iets te veel steunt op de typische Amerikaanse seksgrappen.

Vermakelijke film, met niet al te serieuze humor, toch wel de moeite.

Blijft een erg leuke comedy. Ook de 2e kijkbeurt erg goed gelachen. Zeer flauw maar absoluut wel grappig, Veel leuke bekende gezichten. Giovanni Ribisi vond ik het leukst in de film.

Ga mijn stem verhogen met een 0,5*

Seth MacFarlane is alvast een betere regisseur dan een acteur. Type Adam Sandler of Jason Segel. De film heeft de nodige potentie met humor die doet denken aan Naked Gun of Deadpool, maar daar is het dan weer te braaf voor. Voor elke grap die goed is, krijg je ook puberhumor te zien met (zelfs letterlijk) de nodige pis en kak humor. Rond de tijd van het filmen was men ook bezig aan Mad Max: Fury Road met Charlize Theron. Het verschil kon niet groter zijn...

Het is een film geworden met een gemengd gevoel. Ik heb gelachen maar me evengoed geërgerd aan bepaalde grappen. Charlize Theron is niet slecht, maar Seth MacFarlane trekt de scènes dan weer naar beneden. Al bij al valt het nog mee en kon het een pak erger...

Een halve punt erbij voor de scène waarin Seth MacFarlane in mystieke indianentaal 'Mila Kunis' zegt als hij met een groep krijgers in een cirkel zit. Ze bieden hem peyote aan als een vredesoffer. Het personage van MacFarlane slaat de venijnige goedje iets te scheutig achterover en komt in een drugstrip waar jeugdherinneringen overlopen in surrealistische manifestaties van z'n onderbewustzijn. Van schapen in een musicalnummer, die de mannelijkheid bezingen van 't hebben van een grote snor. Tot de deurklink van een poort die verandert in een bijtgrage ratelslang en schapen die opeens de langwerpige spinnenpoten krijgen uit 't iconische Dali-schilderij. Even wordt 'A Million Ways to Die in the West' (2014) onvoorspelbaarder dan de bruine bonen-grappen die we sinds 'Blazing Saddles' (1974) nu wel kennen. Had MacFarlane 't maar vaker over die boeg gegooid in plaats van de zoveelste underdogfiguur die een revolverheld wordt.

Lach of ik schiet... De individuele grappen werken hier vaak goed, het dansje met de snorren is hilarisch, en Giovanni Ribisi en Sarah Silverman vormen een mooi misschien-niet-helemaal-bij-elkaar-passend koppel, maar waar de film tekortschiet is in de gekunsteldheid van de plot. Volgens James Berardinelli "the funniest movies are usually the ones in which the jokes flow easily and there's a sense of spontaneity about their delivery. In A million ways to die in the west, too many gags are labored, repetitive, or predictable." En daar kan ik het wel mee eens zijn. In een goed script is de plot sterk en zijn de personages redelijk levensecht, zodat de gebeurtenissen vanzelf grappig zijn en de reacties van de figuren vanzelfsprekend en toch grappig. (Voorbeeld uit A fish called Wanda : Otto die zich afvraagt waarom Archie's dochter Portia vernoemd is naar een automerk – dat is grappig èn dat past helemaal bij Otto.) Bij A million ways to die in the West krijg ik daarentegen te vaak het idee dat de scène om de grap heen is geschreven, en hoewel ik af en toe hardop zat te lachen volgden er daarna toch ook vaak stukken waarbij ik alleen maar zat te wáchten in plaats van met plezier naar het vervolg te kijken, en MacFarlane is dan ook nog eens bepaald niet een acteur die je ogen aan het doek gelijmd houdt. Gemengde gevoelens dus.

Dit had een leuke westernklucht kunnen zijn, ware het niet dat de kinderachtige poep- en piesgrappen fataal zijn voor het niveau van de film. De gevatte Sarah Silverman steelt de show.