Frank (2014)

Inderdaad een hele vreemde en tragische Komedie / Drama film, maar wel een leuke en zeker ook een aparte. Deze film heb ik toevallig gezien op de televisiezender "Film 1" en in deze film draait het om de mysterieuze en charismatische "Frank", die de zanger is van een onconventionele popband met de naam "The Soronprfbs" en die ten allen tijden rondloopt met een groot nep hoofd en wiens leven is geïnspireerd op de echte Britse Chris Sievey (1955 - 2010), die ook rond liep met eenzelfde soort groot nep hoofd. Van die Chris Sievey heb ik eerlijk gezegd wel nog nooit van gehoord, laat staan gezien, maar het wordt tijdens de aftiteling van de film aangegeven met:

"Dedicated to Chris Sievey (1955 - 2010) whose outsider spirit and big fake head inspired this film"

Hoewel het verhaal behoorlijk saai en langdradig is en de muziek ook best bizar (zeker ook de teksten van de liedjes) is en dan wel op een leuke manier, wist deze film me toch te boeien, te vermaken en zelf wat te ontroeren van de eerste tot de laatste minuut (duurt bijna 90 minuten). Dat komt vooral door de luchtige uitvoering van het goed en mooi in elkaar stekende verhaal (zeker qua opbouw), maar zeker ook door de sfeer in combinatie met de de leden van de onconventionele popband, waarbij de mysterieuze en charismatische "Frank" de connectie is binnen de band en waarmee ieder bandlid wat heeft en vooral m.b.t. warme gevoelens voor "Frank" en dat is zeker ook wederzijds, want "Frank" houdt enorm veel van zijn bandleden die hij ook zeer respecteert en waardeert. Dat resulteert o.a. in een sterk, mooi en eigenlijk ook wel ontroerend einde, waarbij "Frank" op een geweldige manier het bizarre verzonnen liedje "I Love You All" (de live uitvoering in de film is overigens mooier) inzet, welke bestemd is voor zijn bandleden en waarbij de bandleden (die "Frank" door omstandigheden hebben verlaten) op een gegeven moment ook gaan meespelen met "Frank". De hechte onderlinge band tussen de bandleden en "Frank", werd geregeld mooi weergeven in dit verhaal (daar ligt ook de focus op) en dat geldt ook voor de gekozen locaties en decors (o.a. het huisje waarin de popband een album zit op te nemen) in vooral Ierland.

Degenen die deze film misschien vooral genietbaar maken zijn de cast en dan vooral de aparte "Frank" met zijn grote nep hoofd, die leuk en goed gespeeld werd door Michael Fassbender en die ook pas in de laatste 10 minuten van het verhaal te zien is zonder groot nep hoofd door omstandigheden. Degene die het ook best leuk deed en waar ik ook altijd een zwak voor heb was Maggie Gyllenhaal in de rol van Clara, die het excentrieke hulpje is van "Frank" en die tevens een bandlid (bespeelt allerlei elektronische voorwerpen zoals een "theremin") is, die het niet echt heeft op Jon (gespeeld door hoofdrolspeler Domhnall Gleeson), behalve dan als deze naakt opstaat in de hottub en zij zijn penis ziet en daarna met hem gaat neuken in de hottub. Die scene vond ik best leuk en daarbij is Maggie Gyllenhaal ook een heel klein beetje bloot te bewonderen, die ook een keer zeer sexy te zien is met een zwarte BH, als Jon een stoofpot zit te koken en zij er kritiek opgeeft. Maar wil je Maggie Gyllenhaal echt bloot zien, dan moet je kijken naar haar films "Strip Search (2004)" en "SherryBaby (2006)". Hoofdrolspeler Domhnall Gleeson in de rol van Jon die de synthesizer bespeeld in de band, deed het best verdienstelijk, maar meer ook niet en ik vond hem eigenlijk ook maar een saaie "rode" piet De overige bandleden in de vorm van Carla Azar (in de rol van drumster Nana), François Civil (in de rol van de Franse gitarist Baraque die ook alleen maar Frans praat) en Scoot McNairy (in de rol van Don die ook de synthesizer bespeeld en op een gegeven moment zelfmoord pleegt) deden het ook best verdienstelijk en de laatste speelt zeker in de eerste 45 minuten van het verhaal een belangrijke rol.

Al met al gewoon een mooie, vreemde en tragische Komedie / Drama film, die ondanks dat het verhaal saai en langdradig is, weet te vermaken en te boeien van de eerste tot de laatste minuut.

Flauwe film...

Heerlijke excentrieke film van regisseur Lenny Abrahamson. Het verhaal gaat over Frank de frontman van de avant-gardeband The Soronprfbs die zich verstopt in een hoofd van papier-maché en samen met zijn band terugtrekt op het Ierse platteland om een album op te nemen. Door de ogen van een nieuw bandlid, de muzikaal talentloze Jon (Domhnall Gleeson), kijken we naar de gebeurtenissen. Dat verhaal van Frank is losjes gebaseerd op de ervaringen van journalist Jon Ronson. Hij schreef een boek over zijn ervaringen als bandlid bij de cultsensatie Frank Sidebottom (alias van Chris Sievey) Oh Blimey Big Band, waarbij de frontzanger zich ook verstopte onder een groot hoofd. Dat klinkt meliger dan het is, want Frank is eigenlijk tamelijk melancholiek. Om een idee te krijgen van hoe vreemd de film is: onder het masker van de titelfiguur gaat niemand minder dan Michael Fassbender schuil, althans dat zullen we dan maar aan moeten nemen afgaande op zijn stem en beweging. De grote acteur is bijna de gehele film dus niet te zien. De film is verder grofweg op te delen in twee delen. Het eerste deel is zeer komisch en bedoeld om de band en haar gekke rituelen te leren kennen, maar het tweede deel gaat onverwachts de diepte in. De kijker krijgt een spiegel voorgehouden en stipt meerdere thema’s als roem, de muziekindustrie, social media, authenticiteit en psychische ziektes aan. Ook alle andere karakters zijn fantastisch en maken de film compleet. Dat resultaat past in geen enkel hokje en is eigenlijk ook niet met een pen te beschrijven.

Gisteravond bekeken. Een film met een aantal interessante personages waarin niet bijster veel gebeurt maar die aangenaam voorbij kabbelt. Het beeld dat van indie bands wordt gegeven is vrij geestig.

Voelde me thuis op de bank wel even gestoken doordat een van de tamelijk waardeloze nummers de titel Suburbia kreeg. Een sneer naar het nummer The Suburbs en daarmee naar Arcade Fire?

Dat zou ik ongepast vinden.

Enfin.

Leuk om gezien te hebben maar weinig indrukwekkend.

Fijne vreemde film, die voor (niet-commerciële) muziekliefhebbers net wat interessanter zal zijn.

We volgen een tamelijk onwaarschijnlijk verhaal van een strugglende zolderkamermuzikant die plots met een avant-garde band een album kan opnemen. En dan nog op SXSW komt ook.

De beginscene -"waar haal ik de inspiratie van een tekst vandaan"- is geweldig. De band is vreemd, net als haar (experimentele) muziek. Niet alle karakters worden even fijn uitgewerkt, Gyllenhaal is wat irritant. De humor subtiel. Stiekem is het verhaal best rechtlijnig en vrij dun, naar het einde toe wordt het dramatische onderdeel wat aangedikt.

Gek genoeg doet de muziek echt nog wel wat, soms voelt het als een willekeurige apart-doen-omdat-het-kan, soms komt het vroege Joy Division-gevoel naar voren. Die sfeer is erg goed gecreëerd. De I Love You All-eindscene komt echt wel binnen. Ik ga gewoon die soundtrack luisteren.

“Miserable childhood. Mental illness. Where do I find that kind of inspiration?”

Moeilijke film om te beoordelen. Het acteerwerk is sterk en de band, maar ook de ruzies tussen de leden van een beginnende rockband leveren een aantal aardige scenes op. Maar ik kon weinig met het verhaal, en ook de personages waren soms vervelend om te volgen en naar te kijken. Het personage Frank heeft veel potentieel, maar het blijft uiteindelijk een typetje in plaats van een mens van vlees en bloed. Hoe goed Fassbender ook is.

Goede dialogen en intrigerende verwikkelingen tussen personages. Mooie parodie op zo'n band in de marge die wellicht op doorbreken staat en dan instort.

Zeer grappige verwijzingen

Goede dialogen en intrigerende verwikkelingen tussen personages. Mooie parodie op zo'n band in de marge die wellicht op doorbreken staat en dan instort.

Zeer grappige verwijzingen