The Angriest Man in Brooklyn (2014)

My uncle died of one. One minute he was brushing his teeth, the next, he was dead.
Didn't even have time to rinse.

Robin Williams is en blijft voor mij een legendarisch acteur. Jongzijnde keek ik wekelijks naar “Mork and Mindy” en ik keek telkens weer uit naar de hyperkinetische manier van acteren die deze ster in wording op het scherm vertoonde. Toen ik het nieuws over zijn overlijden vernam, was ik sprakeloos. De dagen nadien werden als eerbetoon meesterwerken zoals “Good morning, Vietnam”, ”Dead poets society”, ”Good Will hunting” en mijn favoriet “Patch Adams” vertoond. Maar ik keek er bewust niet naar. En ik kon me er ook niet toe bewegen om “The angriest man in Brooklyn” te kijken. Nu was ik er eindelijk klaar voor om deze grote meneer nog eens aan het werk te zien. Het is een typische Robin Williams film, waar ik echter door zijn overlijden op een andere manier naar keek en hierdoor ook een heel andere betekenis heeft gekregen. Een film over vereenzaming, wrok, woede, sterven en zelfmoord. Het voelde bij momenten redelijk morbide aan en telkens vroeg ik me af of hij hier zijn noodlottig einde al geestelijk aan het voorbereiden was.

“The angries man in Brooklyn” kan je zeker en vast niet aan zijn allergrootste films toevoegen, maar de rol als Henry Altman was geknipt voor hem. Een nukkige oudere vent die een fulltime job heeft als ontevreden burger en die zich over alles en niks opjaagt. Een cynische zwartkijker die bij het minste zijn geduld verliest en vervolgens in scheldtirade uitbarst vol razernij. Henry was vroeger een liefhebbende echtgenoot en vader, maar een tragische gebeurtenis heeft hem in een verbitterd man verandert. Als hij op een dag verkeerdelijk te horen krijgt dat hij nog maar 90 minuten te leven heeft, door de vervangende dokter Sharon Gill (Mila Kunis) die zelf in een persoonlijke dip zit, probeert hij datgene wat fout is gelopen in zijn leven nog goed te maken en bepaalde plooien glad te strijken. En dat is dan de aanzet tot een chaotische achtervolging en zoektocht naar de weggevluchte patiënt met enkele komische situaties en emotionele momenten.

Spijtig genoeg zijn de humoristische scènes nogal dun gezaaid. Buiten het hilarische fragment met de stotterende verkoper James Earl Jones, de aanvaring met de Oezbeekse taxichauffeur en in mindere mate de conversatie met Richard King tijdens een reünie, valt er niet veel af te lachen in deze tragikomedie. Naar mijn beoordeling is dit vanwege het loodzware thema dat eigenlijk de rode draad is door dit hele verhaal. Ook Williams had het zichtbaar moeilijk hiermee. De manier waarop zijn woede-uitbarstingen naar boven kwamen, zag er niet bepaald goed getimed en ongekunsteld uit. Het leek soms wel alsof hij het script haarfijn volgde en dan ineens realiseerde dat het tijd was voor een woedeaanval.

Ook Kunis bleef niet gespaard van de clichématige persoonseigenschappen die haar aangemeten werden. Het is wel haar verdienste dat ze overeind bleef langs de grootmeester zelve en ik vond haar beduidend beter dan in “Jupiter Ascending” (alhoewel het niet moeilijk was om dat te verwezenlijken). Peter Dinklage, Melissa Leo en Hamish Linklater verzorgen de rollen van respectievelijk Henry’s broer, vrouw en zoon. Allemaal vertonen ze hetzelfde gedragspatroon namelijk vooreerst geen goed woord over te hebben voor hun gerelateerd familielid om dan naderhand er als de kippen bij te zijn om de brokken weer te lijmen. Niet bijster origineel dus.
Als ik aan het fenomeen Williams denk, zal ik zeker niet deze film met hem associëren. Voor mij leek het verdacht veel op “Falling down” met Michael Douglas, maar dan de semi-humoristische versie. Een beetje spijtig dat hij zijn carrière niet eindigde met een knaller van formaat.

3*

Een heerlijke film en hier zien we Robin Williams weer op zijn ouderwets best. Wat een geweldige acteur was hij toch en ook in deze film gaat hij weer helemaal uit zijn bol. Ook zijn vrouwelijke tegenspeelster doet het goed en houdt zich prima staande tussen al het acteergeweld van Robin Williams. Gewoon een geweldige komische/drama film. Des te triester is het dat Robin Williams ons is ontvallen en wat hadden we nog lang kunnen genieten van zijn weergaloze talent. R.I.P. lieve Robin Williams.

Dubbel gevoel.

Ergens had dit een hele goede film kunnen zijn, maar vermengt met een vreemd, soms veel te sterk aangezette Amerikaanse komedie daartussen door. De drama is soms erg aardig gelukt, maar door de toon kan je het vaak niet erg serieus nemen.

Williams is weer prima op dreef. Duidelijk 1 van de grootste verliezen die we hebben gehad in de filmindustrie. Hij kan veel, alhoewel het door de toon zijn hysterische komedie wat uit de toon valt. Voor de rest weet hij de boel wel een beetje te redden.

Ook Kunis en Dinklage mogen genoemd worden. Vooral van Kunis schrok ik wel, want normaal maakt ze nooit echt indruk op me, maar op 1 of andere wijze doet ze het toch ver bovengemiddeld. In het begin vreesde ik even dat ze een verkeerde keuze had gemaakt, maar dat valt reuze mee.

Voor de rest is de komedie wat flauw. Door de titel verwachtte ik verschillende grappige momentjes met de woede van Williams, maar die verwachtingen waren niet bepaald ingelost. Alhoewel de drama soms goed gelukt is, wordt het te veel overschreeuwt door net wat te flauwe komedie.

Voor de rest duurt het niet te lang is verveelt het niet echt, maar ergens hoopte ik op een veel uitdagendere film. Het moet alleen wel een beetje een keuze maken, die Robinson blijkbaar niet kon maken. Of je moet meer op de drama ingaan, of de komedie. Maar allebei lukt niet, en dat bewijst zich hier wel een beetje.

Prima film.

Dat stottermoment met Darth Vader was lachen, voor de rest tamelijk verschrikkelijk. Veel sentimenteel geleuter, een irritante Kunis en slechte sfeeropslurpende flashbacks. RIP Robin