The Doors: Mr. Mojo Risin - The Story of LA Woman (2011)

Uiterst matige The Doors documentaire. Een serie als de 'Classic Albums' reeks heeft stuk voor stuk afleveringen die een half uur korter zijn maar vele malen informatiefer dan deze complimentjes waterval en pijnlijke herhaling van archief materiaal. Er wordt zelfs fictief geschoten materiaal uit de eerder verschenen (en veel betere) documenatire People Are Strange gebruikt. Er wordt niets verteld wat we uit die andere documentaire (die zelfs de hele carriere van The Doors samenvat) niet konden weten en we hebben te maken met saaie interviews van mensen die alleen willen zeggen hoe goed ze de plaat vinden in plaats van ervaringen delen of een kritische blik geven. Dit zorgt niet alleen voor een informatief overbodige documentaire maar ook voor een saaie tijdsverspilling. Jammer.

Eens met voorganger dat de echte Wow! ontbreekt, maar aan de andere kant biedt deze docu genoeg interessants om de volledige speelduur boeiend te blijven. Niet zo gek ook, met die gekke Jim. Het achtergrondverhaal bij de plaat is wellicht wat karig als je kijkt naar de Classic Albums-reeks met o.a. Dark Side of the Moon, Rumours en Machine Head. Die toch duidelijk beter voor een docu geschikt zijn.

Het is met name de muziek die deze docu aangenaam maakt.

Leuk als je niets van The Doors kent. Maar voor iemand die al best bekend is met het werk, is het gewoon leuk om nog eens The Doors op tv te zien/horen

Ik wist niet dat deze al te zien was... Had ergens gelezen dat de docu pas 20 januari uit komt.

Zijn er trouwens mensen die de uitzending op Canvas hebben gezien? Waarschijnlijk iedereen als ik de stemmen er op nalees maar ik vraag het toch maar even. Ik heb ze nog opgenomen maar nog niet gekeken omdat ze blijkbaar maar een uur uitzenden ipv de volledige 94 minuten?

The ancient Egyptians believed that every time you say a man's name, he's still alive

Als Doors fan wordt je eigenlijk wel verwend wanneer het op documentaires aankomt. Vroeger was er natuurlijk al de film van Oliver Stone over het bewogen leven van de zanger, Jim Morrison, maar een tijd geleden kwam ook When You're Strange op de proppen. Er zijn talloze documentaires over The Doors uitgebracht en ook hun cd's worden meer en meer op de markt gebracht (vooral hun livemateriaal). Nu, 40 jaar na hun laatste studio album in de originele bezetting, krijgen we een documentaire over datzelfde album. Documentaires zoals de Classic Albums reeks hebben al bewezen dat je een interessante documentaire kunt maken over een cd en ik vermoedde dat dit van hetzelfde niveau ging zijn.

Ik weet het nog goed toen ik voor de eerste keer de cd L.A. Woman luisterde. Het was mijn eerste album van The Doors en ik kende het nummer Riders on the Storm vaag en besloot om hier eens wat meer van te luisteren. De eerste indruk? Ik vond het verschrikkelijk. L.A. Woman was een overroepen cd en The Doors waren duidelijk niets voor mij. Toch, toen ik niet lang daarna één of ander muziekblad vastpakte waar de invloed van Riders on the Storm op Desert Storm soldaten stond uitgelegd (nog eens bedankt aan mijn broer voor het blad trouwens), begon het weer te knagen. Zijn The Doors dan effectief zo goed? Ik besloot om eens op een chronologische volgorde aan hun werk te beginnen. Het resultaat was navenant en het werd liefde op het eerste (eigenlijk dus tweede) gezicht. Toen ik dan uiteindelijk terug bij L.A. Woman aankwam viel het dubbeltje helemaal en zou het één van mijn lievelingscd's worden. Het is dus vrij nodeloos om te zeggen dat ik een grote fan ben van het werk dat Morrison, Manzarek, Densmore en Krieger op poten hebben gezet. In dat opzicht is deze documentaire ook een vrij aangename zit. Oké, er wordt niets nieuws verteld (wederom het Mr. Mojo Risin' anagram verhaal en het Miami concert) maar de bespreking van de nummers vond ik wel erg geslaagd. Er wordt niet teveel geconcentreerd op Morrison's zelfdestructie maar meer op de nummers zelf en dat is een vrij frisse insteek. De versie die ik heb gezien duurt maar een uur, volgens mij is Amazon dan ook verkeerd in de speelduur van 94 minuten, want elk nummer komt redelijk uitvoerig aan bod (al ben ik wel aan het twijfelen of L'America wel aan bod is gekomen).

Als er iets is waar ik een hartsgrondige hekel aan heb bij documentaires is dat ze allerlei mensen erbij halen die op zich niet echt iets met de documentaire zelf heeft te maken. Hier gebeurt het maar relatief weinig maar die Aziatische journalist had voor mijn part niet gehoeven. Dan vind ik het logischer om mensen zoals Bruce Botnick of Jac Holzman boven te halen. Natuurlijk ook heerlijk om de drie andere bandleden te zien opfleuren bij de anekdotes van sommige nummers. The Doors zullen voor mij altijd de groep van Jim Morrison blijven, het charisma dat die man had is nog altijd onbeschrijflijk, maar dat neemt niet weg dat de drie anderen niets waard zijn. The Doors was nu eenmaal een perfecte samenloop van omstandigheden en verschillende persoonlijkheden en dat uit zich dan ook gedeeltelijk in de documentaire. Vooral de slotminuten waarin ieder nog even zijn mening over Morrison geeft is dan ook heerlijk kippenvelopwekkend.

L.A. Woman blijft voor mij nog altijd één van de beste albums die The Doors hebben gemaakt (ik twijfel altijd tussen deze of hun debuut) maar hierdoor wordt de documentaire wel erg leuk. Er worden veel geluidsfragmenten en live beelden getoond en ook de interviews zijn geslaagd. Dat neemt echter niet weg dat er hier simpelweg weinig nieuws wordt verteld en dat er dus niet echt een onderscheid is met een willekeurige Classic Albums aflevering. Toch, erg leuk.

3.5*

Metalfist schreef :



Rond 14 à 15 jaar heb ik kennis gemaakt met de muziek van The Doors. En het was onmiddellijk liefde op het eerste gezicht.
Na al die tijd merk je dat deze muziek gewoon zijn waarde blijft behouden, ook al hoef je er geen fan van te zijn. 7,5/10

Die gekke Jim is anders wel een held. Qua mening ga ik zeker mee met die van joe black. Ik heb verder niet veel hierop te zeggen. 3,0 voor deze docu.

Natuurlijk brengt deze Docu niets nieuws onder de horizon, maar toch altijd wel leuk om de resterende leden van The Doors aan het woord te zien. Ook de geweldige muziek maakt het kijken van deze Docu meer dan waard. 3 Sterren.

Voor de doorgewinterde doors-fans brengt deze docu nauwelijks iets nieuws. maar ja als fan wil je het toch even met eigen ogen zien. Wel genoten uiteraard. Het album L.A. Woman blijft toch één vd lekkerste albums (samen met Morrison Hotel), lekkere psychedelische blues/rock. Omdat ik enkele kleine nieuwe feitjes heb gehoord/gezien ga voor de 3.5

Ik ben een enorme fan van The Doors, dan ga ik hem vanavond maar eens op Canvas bekijken. Leuk dat dit uitgezonden wordt!

L.A. Woman hoort dan wel bij mijn favoriete platen, toch vond ik de documentaire niet zo goed. Het was enorm chaotisch in elkaar gestoken, bracht weinig nieuws en de volgorde van nummers vond ik ook niet fijn. Ook vind ik het vreemd dat het meer ging over wat er na de plaat gebeurde en dat er niets werd gezegd over L'America, wat toch wel mijn favoriet van de plaat is.

Zoals hierboven ook al staat brengt deze doc teleurstellend weinig nieuws.
Persoonlijk naam ik nog wel 100 van deze films kijken, maar nieuwe dingen ga je niet meer zien. Blijkbaar is alles al wel een keer verteld en uitgezonden.

Duurde bij mij overigens ook geen 94 minuten, hooguit een ruim uur. Was er misschien in geknipt? Heb op Canvas gekeken,

Puur uitgebracht om de naam van The Doors in leven te houden, want het brengt inderdaad niets nieuws. Heb je nog niets gelezen of gezien of The Doors, dan is deze wel aardig.

Docu voegt (als serieuze reactie op de meeste berichters/meningen mbt deze docu) inderdaad niet veel toe aan de authentieke filmbeelden die er zijn van The Doors, want die bak is al helemaal leeggetrokken tbv voorgaande docu's over deze band.

Al vanaf 1981/1982 (docu No One Gets....) tot en met kort geleden zijn de meeste filmbeelden al uitgeknepen - behalve de beelden van 'Crawlin' King Snake' met bebaarde Morrison zijn een zinvolle aanvulling (overigens al langer te tracken op YouTube).

Desalniettemin - als (met tussenpozen) die-hard-doorsfan vanaf 1985 - wel voor mij een aanvulling op mijn dvd-doorscollectie, vandaar mijn 4-sterren waardering. Botnick en originele Doors-band-members vullen het leuk in rondom het ontstaan/waarom van de meeste songs....

Heb 9 boeken in bezit/gelezen en talloze kranten-artikelen uit 1966-1971 bestudeerd,- en hieruit mijn mening gebaseerd.

Mvrgr een Doorsfan.

P.S. Heb in 2011 in Club 013 op de oudjes Manzarek (He rests in peace already) en Krieger
mogen zien in levende lijve... - voor mij toch wel een aparte belevenis: Sinds 1985 intrigued/fan/liefhebber, - en dan twee ervan 26 jaar later at-the-front-of-the stage te aanschouwen......

Nu ik na 28 jaar nog steeds Doorsfan ben kan ik quoten uit 200% overtuiging: ''Jim Morrison was a boy in a adult body, but because of his rootlessness he felt nowhere safe or at home - only in his poems and that's it. Booze was his only way to commit slow capitulation instead of suicide - like for instance Kurt Cobain or Ian Curtis!