Pearl Jam Twenty (2011)

Oh look, there's a Grammy. Een documentaire die zo'n beetje alle facetten van de band aan bod laat komen. Fans zullen waarschijnlijk niet veel nieuwe informatie tegenkomen, dat aspect zit meer opgesloten in (amateur)beelden van (met name) de beginjaren. Toen er iets broeide en explodeerde in Seattle. Gelukkig geen pretentieuze pogingen om al te diepgravend of (naast de muziek) persoonlijk te worden. Ik hoef op dat vlak althans niet veel meer te weten dan wat er in hun songs speelt.

Er wordt precies lang genoeg stil gestaan bij iets als Roskilde en het gedoe rondom de drummers komt even bondig als geinig voorbij. De aandacht is keurig verdeeld over de bandleden, waarbij Crowe duidelijk laat merken wat de status is van Stone Gossard en Jeff Ament. Het dansje met Kurt Cobain en wanneer Andy Wood nog eenmaal langs komt tijdens Crown of Thorns behoren tot de mooiste momenten. Een eerlijk en vlot verteld portret van een band die nog altijd still alive is. Ik ben fan.

Nee, Pearl Jam won!

Pinkpop Top 10 Allertijden! - Music Charts, Muziek -Hitlijstjes, airplaygegevens & alternative pop / rock releases - musiccharts.weblog.nl

Prima documentaire van regisseur Cameron Crowe, die gezien zijn verleden als muziekjournalist natuurlijk geknipt is voor dit project. De leden van Pearl Jam doken ook reeds op in zijn tweede film, Singles uit 1992. De ontstaansgeschiedenis van de band is zoals zo vaak het meest interessante deel van de documentaire, maar ook het vervolg blijft boeien. Een mooi portret van een band die altijd eerlijk en eigenzinnig is gebleven. Geweldige archiefbeelden en zinnige interviews.

Lekkere en vlotte docu. Fijne warming up voor het concert in de Ziggodome over dik 2 weken.

3,5*

Eerste uur erg boeiend, na het Roskilde drama vond ik het persoonlijk niet echt interessant meer.

4 sterren voor het eerste deel, 2 voor het laatste. Gemiddeld 3 sterren.

Vond hem toch wat tegenvallen. Op zich een redelijk compleet beeld, maar het had wel iets boeiender gemogen en iets meer muziekfragmenten had ook niet misstaan.

Ik vind het al knap dat iemand geprobeerd heeft om 20 jaar in 109 minuten te proppen. Het resultaat daarvan is veel snelle beelden en het had van mij allemaal wel wat slomer gemogen.

Goed om er weer aan herinnerd te worden wat PJ geprobeerd heeft tegen ticketmaster. Al heeft het niet veel geholpen. Grappig ook dat PJ Pinkpop 1992 zo dankbaar was, al werd het aardig gecamoufleerd met de anti-commercie. Dat zou nu, voor welke band dan ook, wel anders zijn. Eddie zou zo stuntman kunnen worden. En Roskilde is nog steeds gruwelijk.

Die Rooney van 60 minutes irriteerde me trouwens na een paar seconden al.

3*

Niet dat ik zo’n heel grote fan ben van Pearl Jam, maar dit soort muziekdocu’s ga ik zelden uit de weg. Mits ik de muziek te luisteren vind uiteraard. Wat Pearl Jam betreft, ben ik nooit verder gekomen dan Ten. Eigenlijk heb ik nooit de behoefte gehad om verder te kijken naar andere platen.

Pearl Jam Twenty is een mooie documentatie om hun twintigjarig jubileum te vieren. Een mooi moment om eens terug te blikken. Het is in elk geval geen kritiekloos verhaal geworden. Met Eddie Vedder en co worden behalve de hoogtepunten ook de dieptepunten opgerakeld. We zien het succes van Ten, maar bijvoorbeeld ook de clash met Nirvana (Hoef hun muziek weer vijf extra jaren niet meer te horen vanwege het hypocriete lulletje Cobain). Ook is het erg mooi te zien dat er lang stilgestaan wordt bij het tragische overlijden van Andy Wood. Zonder zijn overlijden geen Pearl Jam overigens, al vind ik Mother Love Bone minstens zo goed als Pearl Jam.

Het is lekker met de band terugkijken naar de memorabele momenten. Sommigen hier zullen dat gevoel extra intens beleven door de beelden van Pinkpop. Ik zat toen vooral voor de televisie. Gaandeweg wordt het wel vrij rommelig en heb ik (die de geschiedenis van de band van de afgelopen jaren nauwelijks ken) moeite te volgen waar het over gaat. Jan en alleman komt voorbij, zonder dat ik ergens gehoord heb wat hun bijdrage aan de band was. Verder is er gelukkig veel aandacht voor de muziek. Zit er bij de dvduitgave nog een of meerdere (legendarische) liveregistraties? Dat zou het product wel compleet maken.

Crowe weet een mooi beeld van Pearl Jam neer te zetten en de archiefbeelden zijn uitstekend. Daarnaast is Pearl Jam een favoriete band van me, waardoor het een fijne ervaring was. Het enige probleem, tevens iets wat me ook heeft gestoord, is dat ik tijdens de live-concerten nogal eens uit mijn concentratie/vibe werd gehaald door een interview of voice-over die dwars door het nummer heen ging. In bijvoorbeeld Heima over Sigur Ros ging dit een stuk soepeler. Sommige nummers verdienden echt wel een lange versie, met name de laatste minuten van Pearl Jam nummers zijn vaak het sterkst. Ik snap het verschil tussen docu en concertopname wel, alleen hier lag de focus soms niet helemaal lekker. Desalniettemin een fijn filmpje, maar blijft waarschijnlijk noet lang gangen.

Dat probleem had ik dus ook, te veel onderbrekingen door interviews. Zit je net in prachtige beelden

van een concert, en wordt het weer afgebroken. Die dosering deed voor mij de docu enigszins de

das om, al is ze verder natuurlijk een fraai document over een band die ik een warm hart toedraag.

Het hoogtepunt van (de bekendheid van) Pearl Jam is van iets voor mijn tijd. Ik ken enkele nummers, maar dat is het dan ook. Ik ben na deze documentaire in ieder geval geen fan geworden. Het is eigenlijk een wat oppervlakkige documentaire. Je komt nou niet echt enorm veel te weten over de bandleden en hun onderlinge verhoudingen. Er zitten wel enkele interessante fragmenten in, zoals het optreden op Pinkpop of het drama in Roskilde, maar over de gehele linie weet het niet echt te boeien. Hier en daar is het ook wat rommelig. Door fragmenten van optredens wordt regelmatig heen gepraat, dat doet echt afbreuk aan de beleving. Voor de fans wellicht de moeite waard, maar voor de neutrale kijker biedt het weinig bijzondere inzichten.

Ik ben niet zo'n grote muziekliefhebber, dus ook niet van Pearl Jam. Buiten een twee- tot drietal nummers die her en der in eindejaarstoplijsten opduiken, hoef je er me ook niet te veel van vragen.

Bij momenten wat rommelige documentaire waarbij inderdaad niet altijd is stilgestaan bij de vibes van de muziek en het verschaffen van nuttige info.

Sfeervol is het wel, informatief ook waarbij hoogtepunten, maar ook mindere momenten verhaald worden. Fijn om eens gezien te hebben, maar voor mij niet memorabel.

Een van de betere muziekdocu's die er zijn. Ik ben alleen fan van 'ten', maar dan nog is deze DVD super. Van Roskilde tot rondleidingen in Seatlle. Moo!