Le Fate Ignoranti (2001)

Een mooie dramatische film. Wordt uitgebracht tijdens de Gay Summer Tour van Cinemien, maar is de minste gay film van de vijf. Een film voor de liefhebbers van de Italiaanse cinema.

24 juni in première volgens bioscoop.com

lekker laat weer:een film uit 2001

Een film uit 2001 ?

In dit geval niet zo vreemd. Het maakt onderdeel uit van de Gay Summer Tour. Men brengt een verzameling gayfilms uit van de afgelopen jaren. Films die anders nooit in de bioscoop komen, tenzij op Gay filmfestivals.

Deze films gaan anders ten onder, dus bij deze wordt de film getoond tot begin augustus.

Er is al een overaanbod en kleine films hebben amper nog de kans om uit te groeien tot een klein succesje. vandaar dat het interessant is om een paar titels te bundelen tot een programma en zeker zijn dat de films minstens een paar weken getoond worden en er niet al na de eerste week eruit worden gegooid.

De minste ? Ik vond hem erg mooi in elk geval

Ja, je moet de andere vier maar eens zien dan voor je een oordeel velt. Maar goed dat je de film mooi vindt. vertel het voort...

Vond Edge of seventeen ook leuk, maar niet te vergelijken toch ?

Zal er wegens vakantie 2 gaan missen helaas, maar dan nog is een score van 3 goede films in 3 weken tijd niet slecht

Schitterend Italiaans drama, als de gay-summer tour bij jou in de buurt komt zou ik deze zeker gaan bekijken. Onbegrijpelijk dat dit pareltje, waarmee Ozpetek zich revancheert voor het matige Hamam, niet eerder een reguliere release heeft gehad. 4*.

Uitstekend drama dat helaas zoveel bijpersonages bevat, dat het resulteert in een orgie van tranendallen, berusting en gelukzaligheid. Rode draad is natuurlijk de omgang van Antonia en Michele. Met daarnaast een stervende aids-patient met heimwee naar de liefde van zijn leven, een transseksueel die haar grote geheim niet durft te vertellen aan haar familie, een Turkse immigrante die bezoekt krijgt van haar broertje...en dat is nog maar slechts een handjevol 'excentrieke' personages wier verhalen ook nog eens verteld dienen te worden. Too much is too much.

Toch weet de film de juiste snaar te raken. De scene waarin Michele Antonia vertelt hoe hij Massimo heeft leren kennen is een van de betere sleutelscenes [mede ook door het acteerwerk] die een film maar kan hebben. De hoop was dat de film dit niveau zou blijven volhouden, maar dat ging maar mondjesmaat.

Goed genoeg voor een kleine 3,5* waardering. Mag zeker gezien worden door een grotere groep Italiaanse drama liefhebbers.

Mooi menselijk verhaal, goed uitgewerkt en prima acteerprestaties.

deze film speelt op donderdag 20 november naar aanleiding van het holebifilmfestival Vlaams-Brabant is de studio's te Leuven.

Kleine maar fijne film!

Van de Turks-Italiaanse regisseur Ferzan Ozpetek (een verre filmneef van Almodovar, iemand?) zag ik eerder al La Finestra di Fronte. Waar die film de volledige speelduur hoogst melodramatisch is, maakt Le Fate gnoranti een integere start. Het is nog altijd erg Italiaans vanaf het begin, met dito muziek van Andrea Guerra, maar het drama beklijft. De verwantschap tussen de vrouw en de minnaar van haar omgekomen man is levensecht en raakt goed de emotionele snaar.

Helaas splitst het drama zich steeds meer toe op een boel andere karakters en hun persoonlijk drama, waardoor het meest belangrijke regelmatig opzij wordt geschoven. Zonde, want hier had heel wat meer in gezeten. Op basis van de circa eerste 50 minuten zouden 4 sterren niet hebben misstaan.

Een teder, gevoelig, integer, menselijk, optimistisch, harmonisch, indrukwekkend en serieus verhaal over liefde en dood, dat langzaam de diepte ingaat. Het thema homoseksualiteit komt terughoudend en weloverwogen aan de orde. Het onderwerp staat in het middelpunt zonder dat het het kernpunt is. In feite is het drama een acteursfilm: de cast is van een onberispelijk niveau.

Hoe kan een vrouw sympathie hebben voor de geheime mannelijke liefde van haar overleden man ?

Erg mooi, ingetogen drama over het omgaan met verdriet, homoseksualiteit en saamhorigheid. Van lieverlee ontwikkelt de film zich van een drama tot een feel-good movie, vooral door de aanstekelijke beelden van de familie van Michele (Stefano Accorsi). Schitterend geacteerd, in het bijzonder door de altijd betrouwbare Margherita Buy.

Opnieuw een uitstekende film van Ferzan Ozpetek, met een passend einde. Ik vind overigens Ozpetek's volgende film La Finestra Di Fronte (2003) nog een stuk beter.

Verhaal : ondenkbaar dat een vrouw gaat aanpappen met een milieu waarmee haar overleden echtgenoot haar heeft bedrogen, tegenover haar leugenachtige, walgelijke comedie heeft gespeeld en besluitend haar onterend in het gelaat heeft gestampt.

Film : Eenmaal aanvaard dat, in de gegeven omstandigheden, curiositeit overgaat in interesse en tenslotte in genegenheid, is dit een mooi in beeld gebrachte film. De acteurs hebben het niet moeilijk. Ze moeten alleen maar dwarrelen en peinzend voor zich uit staren.