Day the World Ended (1955)

Saaie, langdradige film met lachwekkend monster. Toch hebben zowel 28 days later als Le temps du loup elementen die ook in deze film voorkwamen. Bij de laatste resulteerde dat in een zelfde waardeloze film, bij 28 days later was het gegeven leuker uitgewerkt. Beide andere films hebben echter geen nucleair einde vooraf.

Goeie muziek, man. Bovendien vind ik het broeierige sfeertje wel erg passend.

Film heeft wel iets weg van Night of the Living Dead; een groep vreemden moet overleven in een huis en terwijl er buiten iets gruwelijks aan de hand is lopen binnen ook de spanningen hoog op. Toch is er een goede reden waarom Night of the Living Dead wel érg geslaagd is en deze film niet meer is dan een matig science fiction filmpje. De personages zijn van karton en hun persoonlijke drama's zijn totaal niet boeiend. Dit komt niet in de laatste plaats door het bijzonder matige acteerwerk, de acteurs lijken enkel de zinnetjes op te lezen.

Daarnaast gebeurt er een hele lange tijd niets en dat maakt de film al snel erg vervelend. Het monster laat zijn plastic gezicht pas na meer dan een uur zien en is ook zo weer verdwenen en is daarnaast inderdaad ook nog te lachwekkend voor woorden. Als laatste is het camerawerk erg beroerd. Dat neemt echter niet weg dat er hier en daar nog wel een aardige of vermakelijke scène verstopt zit. Vooral de korte speelduur zorgt ervoor dat de film niet erg lastig is om uit te kijken.

2 hele kleine sterren.

vond deze nog wel geslaagd, vooral het afgezonderd sfeertje deed het bij deze film.

Wat wel na een tijd enorm irriterend begon te worden waren de verwijzingen naar religie (zoals je in menig Amerikaans filmpje wel aantreft).

Voor de rest een typische 50's B-film, waar je de cult moet waarderen om hem met plezier te kunnen kijken.

In negen dagen gefilmde vroege Corman prul, dat toch redelijk vermakelijk blijkt te zijn. Hilarische acteurs lijken eerder voor te lezen dan te acteren, monsters opgebouwd van papier machee, en idiote theorieen over de post-nucleaire wereld.

Het is me allemaal wat. De genietbaarheid hangt dus vooral af van of je de humor van die typische 50's B-film kunt herkennen. Ik had een goede dag, duurde ook niet al te lang en heb me nog redelijk vermaakt.

Kleine 2,5 sterren

Leuke film met een bizar monster dat helaas weinig in beeld komt.

Met Mike Connors aka Mannix, die hier de 'badguy' speelt. Het monster ziet er inderdaad erg fake uit, en de 7 mensen in het huis zien er gedurende de hele film even netjes gekleed en gewassen uit hoewel ze in een post-nucleaire wereld rondlopen, maar de broeierige sfeer en soms creepy muziek brengen wel enige sfeer.

De film begint met het einde, wordt er in een voice-over gezegd, dit is echter meer een gimmick dan filosofie. Er is namelijk een nucleaire oorlog uitgebroken, en voor je het weet zit je vast met zeven personages. Deze vechten met elkaar, bespelen elkaar voor liefdesbelang, mijmeren over vroeger of denken aan de toekomst; botweg gezegd vrouwen moeten zorgen voor nakomelingen maar wel eerst netjes trouwen! Tijdens dit praatfeest wordt duidelijk dat er een of ander gemuteerd dier op het terrein op de loer ligt. Een beest wat ze verklaren met iets wat ze de "Matsoul"-tests noemen. Het personage Maddison onthult dat hij betrokken was bij die Matsoul-test en de taak had om "het dierenschip" te beheren. Dit was best een interessant gegeven! Echter een deel van het budget ging naar breedbeeld-cinematografie, een vrij opmerkelijke zet voor 1955 en een ander deel naar een betere capabelere cast. Dit gaat ten kosten van andere dingen; zo is er maar weinig actie of echte gebeurtenissen en tja het gemuteerde monster was niet zo heel bijzonder goed. De Sciencefiction-films van Corman suggereren altijd interessante ideeën, helaas kwamen ze in deze film niet goed eruit!