Camelot (1967)

Op Broadway gespeeld door Richard Burton (!) en Julie Andrews (die wél kan zingen). Die versie ken ik, en ik vond er niet veel aan.

Met minder muziek zou deze lange film een stuk beter zijn ondanks dit gegeven toch een mager zesje dus 3*.

toch een vreemde verfilming van bijna 3 uur lang over King Arthur als een musical. Zeker omdat de hoofdrollen worden vertolkt door Richard Harris (toen een beruchte drankorgel) als Arthur, en Franco Nero (in de jaren 60 toch beter bekend uit spaghetti westerns als Django?) hier te zien als Lancelot.

komt a.s. zaterdag middag op BBC2

voor trivia fans, het kasteel die ze hier gebruiken in Camelot was in de jaren 70 gebruikt in de populaire tv serie Kung Fu met David Carradine

Tsja, ergens gelezen dat het te serieus was en niet campy genoeg ondanks de vormgeving en de casting. Daar ben ik het in elk geval níet mee eens. 't Is namelijk best campy. Neem alleen al het begin: Richard Harris mompelzingt en is zwaar opgemaakt, het ziet er zowaar uit als een Russisiche sprookjesfilm met dat bos, die koets etc. als Redgrave komt opdagen. Redgrave lacht de hele film geheimzinnig en dóet serieus - dat past allemaal best nog wel. Het eerste half uur praten, (glim)lachen en (mompel)zingen Arthur en Guinevere wat af - er gebeurt geen bal. Franco Nero is eigenlijk best een geschikte Lancelot, want dat was natuurlijk een achterbaks type in de legende en dat past hem goed. Alleen als-ie gaat zingen weten we zeker dat hier geen serieuze ondertoon meer te verwachten valt. Alleen met Monty Python satire in het achterhoofd is dit maar een flauw aftreksel. Het emmert en moddert maar wat voort - het blijft best wel vermakelijk vormgegeven, maar het geheel sleept maar aan. Dan begint de lengte zich na twee uur toch echt wel te wreken (slik - we moeten nog een uur!). De liefdesscènes van Redgrave en Nero zijn nogal potsierlijk. Zoiets past Nero dan weer totaal niet. Dus overall toch wel een faliekante mislukking vanwege de lengte en het niet kiezen tussen blijmoedig met een serieuze ondertoon óf over-the-top met een hoop vertier en kolder. Want David Hemmings doet nog wel zijn intrede, maar als je weet dat deze rol van hem tussen Blow Up en Barbarella zit weet je ineens precies wat er mis is in deze film.

Met de review van MR ben ik het (groten)deels eens. (maar niet met de bestempeling van Lancelot als achterbaks type )
De vormgeving en casting zijn voor mij de sterkste punten van de film.
Alleen die "blikken aankleding" van de ridders past niet bij het tijdperk waarin het verhaal speelt, dat blijf ik storend vinden.

Ik vraag me af wat dit als serieuze verfilming van de legende had kunnen zijn, met dezelfde cast, (zonder gezang!)want die vind ik echt goed, zeker wat de hoofdrollen betreft.
(Harris, Redgrave, Nero, Jeffries, Naismith.)
David Hemmings vind ik een acteur die altijd verdwaald lijkt in de films waarin hij speelt, en op zoek is naar zijn kopie van het script, omdat hij het nog niet gelezen heeft )

Verder blijft het natuurlijk wel een musical.
Dat is zeker niet ieders pakkie an (niet het mijne in ieder geval)
De lengte is een hele zit.

Ik geef er toch 3 sterren voor , voor cast en de erg fraaie vormgeving.

N.B.
Merkwaardig dat mijn Nederlandse uitgave van het schitterende boek 'Sword at Sunset' ('Zwaard Des Konings') van schrijfster Rosemary Sutcliff, waarin zij de legende van Arthur op haar eigen wijze vertelt, voorzien is van foto's uit deze film.
Niet bepaald passend bij de tekst, maar wel mooie plaatjes.

eigenlijk vond ik deze best goed als een musical. Er waren zelfs een paar songs die ik nog kon herinneren maar wist niet meer dat ze van deze film kwamen.
Geen topper maar zeker vermakelijk

Ik vond dit een indrukwekkende avontuulrijke film. Ik zag het probleem niet zo.