Waterloo Road (1945)

Op tien dagen tijd geschoten door Sidney Gilliat die eveneens instond voor het script (we kennen hem ook van samenwerkingen met Carol Reed en Hitchcock), en is onderdeel van de zogenaamde Gainsborough melodrama’s. De film speelt zich af in Londen ten tijde van de eerste oorlogsjaren en heeft een simpele doch vermakelijke verhaallijn, die inspeelt op het gegeven van de Britse mannen die in het leger dienen terwijl hun vrouwen thuis de eindjes aan mekaar knopen, in aanwezigheid van opportunistische mannelijke achterblijvers. De eerste helft van de film is melodramatisch tot juicy (voor die tijd) te noemen, en zal wel het vrouwelijk publiek van toen hebben aangesproken. Het laatste half uur neemt de actie meer en meer toe, met als hoogtepunt een minutenlange knokpartij tussen John MIlls en Stewart Granger - beiden zijn prima in hun rol. Joy Shelton is de love interest maar staat ook wel aardig haar mannetje. Zeker vermeldenswaard is nog de rol van Alastair Sim als de flegmatieke dokter Montgomery vanuit wiens mijmerend standpunt het verhaal vorm krijgt. Behalve het flashbackgegeven zijn er nog visuele noirelementen zoals aandacht voor contrasten in de belichting en inhoudelijk de morele tweestrijd waarin Joy Shelton zich geworpen voelt, met Stewart Granger in de rol van homme fatale. Waterloo Road is als titel niet slecht gekozen omdat er toch behoorlijk gebikkeld wordt onder de jongens. Zoals zo vaak in die tijd eindigt de film met een leuke gag waarna het publiek tevreden terug naar huis kan